تمیمیه

تَمیمیّه (یا زُراریه) شاخه‌ای از فرقه‌های غلاة شیعه است. این فرقه در باب امامت «واقفی» ‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم‌آل‌محمد می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد.

موسس

ابوالحسن اشعری می‌گوید که موسس این فرقه شخصی به نام زرارة بن اعین است.

تاریخچه

کشّی می‏‌نویسد زراره در حدود سال 80 هجری‌قمری در دار‌الولید کوفه می‏‌زیست و از حواریین امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود. به گفته نجاشی، زرارة‌بن‌اعین غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. شیخ‌صدوق می‌گوید کتاب «الاستطاعة و الجبر» تألیف زرارة است. شیخ طوسی در «الفهرست» می‏‌نویسد: نام وی عبد‌ربّه مکنی به ابوالحسن، مردی احول و در اصل بنده‏‌ای رومی بود که به دست مردی از قبیله بنی‌شیبان آزاد شد. جدّ وی سنسن در روم و از راهبان بود. وی برادرانی به نام‌های حمران نحوی، بکیر بن اعین و عبدالملک بن اعین داشت. مامقانی می‏‌نویسد. احادیثی که به وی منتسب است نشان می‌دهد که سخت ضعیف‌السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به مدینه فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد، چون مرگ او فرا رسید قرآن را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است.

عقاید

تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی» ‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر‌آنند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد.