محمد مولی عیدید
محمد مولی عیدید (۷۴۷-۸۶۲ ه. ق) فقیه و عالم امور شریعت و طریقت بود. او در وادی عیدید در تریم زندگی می‌کرد. خانه او به حفاظت و حمایت از نیازمندان و پناهندگان و نجابت معروف بود و به همین دلیل به او لقب «مولی عیدید» داده شد. همه آل عیدید از علویین به او باز می‌گردند.
| محمد مولی عیدید | |
|---|---|
| نام کامل | محمد مولی عیدید |
| اطلاعات شخصی | |
| سال تولد | ۷۴۷ ق، ۷۲۵ ش، ۱۳۴۶ م |
| محل تولد | حضرموت، یمن |
| سال درگذشت | ۸۶۲ ق، ۸۳۶ ش، ۱۴۵۸ م |
| محل درگذشت | حضرموت، یمن |
| دین | اسلام، اهل سنت، شافعی |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها |
|
نسب
محمد بن علی صاحب الحوطة بن محمد بن عبدالله بن الفقیه أحمد بن عبدالرحمن بن علوی عم الفقیه المقدم بن محمد صاحب مرباط بن علی خالع قسم بن علوی بن محمد بن علوی بن عبیدالله بن أحمد المهاجر بن عیسی بن محمد النقیب بن علی العریضی بن جعفر الصادق بن محمد‌الباقر بن علی زین‌العابدین بن الحسین بن امام علی بن ابی‌طالب، و امام علی همسر فاطمه دختر محمد صلی الله علیه و آله است.[۱]
او بیست و یکمین نسل پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله است.
تولد و تربیت
در سال ۷۴۷ه. ق در تریم حضرموت به دنیا آمد، در آنجا بزرگ شد و کتاب‌های زیادی در علم شریعت نزد اساتیدش خواند و نزد گروهی از ایشان به صورت عمیق علم‌آموزی کرد. علم و آداب تصوف را نزد شیخ عبدالرحمن السقاف خواند و نزدیک به بیست سال او را همراهی کرد تا تمام داشته‌های او را آموخت. سپس در وادی عیدید سکونت گزید و در آنجا مسجدی ساخت و در کنار مسجد خانه‌ای برای سکونت خود بنا کرد و کم کم آنجا تبدیل به یک آبادی شد. ورد خاص او خواندن 3000 مرتبه سوره اخلاص بین نماز مغرب و عشاء بود.[۲]
اساتید
او اساتید خوبی استفاده کرد که از جمله ایشان عبارتند از:[۳]
- پدرش علی بن محمد صاحب الحوطة
- عبدالرحمن بن محمد السقاف
- محمد بن حسن جمل اللیل
- محمد بن حکم باقشیر
- عبدالله بن فضل بلحاج
- عبدالرحمن بن محمد الخطیب
شاگردان
شاگردان بسیاری از او کسب علم کردند از جمله آنها عبارتند از:[۴]
- عبدالله بن أبی‌بکر العیدروس
- علی بن أبی‌بکر السکران
- عمر بن عبدالرحمن صاحب الحمراء
- أبوبکر بن عبدالله العدنی
- عبدالرحمن بن علی السکران
- محمد بن أحمد بافضل
- محمد بن أحمد باجرش
- محمد بن عبدالرحمن الأسقع
- أحمد بن أبی‌بکر بن حسن الورع
- علی بن أبی‌بکر الفخر
- علوی بن علی عوهج
فرزندان
او دارای شش پسر به نام‌های احمد الاکبر، علوی، عبدالله الاعین النساخ بافقیه، عبدالرحمن بافقیه، علی و احمد الاصغر و نسل ایشان در حضرموت، حجاز، یمن، آفریقا، هند، مالزی و اندونزی منتشر شده است و مشاهیر و علمای برجسته بسیاری در میان آنها وجود دارد.[۵]
وفات
او در سال ۸۶۲ ه. ق در تریم درگذشت و در کنار جد بزرگش الفقیه احمد بن عبدالرحمن، در قبرستان زنبل در تریم به خاک سپرده شد.
منابع
خرد, محمد بن علی (2002 م). غرر البهاء الضوی ودرر الجمال البدیع البهی. القاهرة، مصر: المکتبة الأزهریة للتراث. صفحة 184.
پانویس
- ↑ المشهور, عبدالرحمن بن محمد (1404 هـ). شمس الظهیرة. الجزء الثانی. جدة، المملکة العربیة السعودیة: عالم المعرفة. صفحة 536.
- ↑ الحبشی, أحمد بن زین. شرح العینیة. سنغافورة: مطبعة کرجای المحدودة. صفحة 205.
- ↑ الشلی, محمد بن أبی بکر (1402 هـ). المشرع الروی فی مناقب السادة الکرام آل أبی علوی (PDF). الجزء الأول (الطبعة الثانیة). صفحة 399. مؤرشف من الأصل (PDF) فی 30 ینایر 2021.
- ↑ باکثیر, عبیدالله بن محمد (1405 هـ). الأشواق القویة إلى مواطن السادة العلویة. صفحة 65.
- ↑ عیدید, محمد بن حسن (1433 هـ). إتحاف المستفید بذکر من أخذ عنهم وواخاهم السید محمد بن حسن عیدید.