مشهد کلان‌شهری در شمال شرقی ایران و مرکز استان خراسان رضوی است. با ۳۵۱ کیلومتر مربع، مشهد به عنوان دومین شهر پهناور ایران شناخته می‌شود. به دلیل وجود حرم علی بن موسی الرضا، هشتمین امام شیعیان، این شهر سالانه پذیرای بیش از ۲۷ میلون زائر است.

نام کشور
نام شهر مشهد
مساحت 351 کیلومتر مربع
تعداد جمعیت حدود 3 میلیون نفر
دین اسلام
زبان رسمی فارسی
نام های پیشین توس - سناباد
واحد پول ریال

ریشه شناسی نام شهر مشهد


معنی واژه‌ی مشهد محل شهود و محل شهادت است. شیعیان معتقدند امام رضا(ع) پس از شهید شدن به دست مأمون عباسی، در سال ۲۰۳ هجری قمری در آرامگاه هارونی سناباد به خاک سپرده شد. بعد از آن سناباد نوغان به نام مشهدالرضا خوانده شد و کم کم علی الخصوص در زمان شاه تهماسب (طهماسب) صفوی بر پهنه‌ی آن افزوده گشت. مردم توس (طوس) به مشهد کوچ داده شدند و به مرور زمان نام مشهد برای این شهر ماندگار شد.

تاریخچه شهر مشهد


در این نوشتار تاریخ مشهد را به سه دوره‌ی کلی تقسیم می‌کنیم: دوره‌ی خلافت اسلامی، دوران حکومت‌های ایرانی تا عصر صفویه و دوران صفویه تا کنون.

دوره‌ی خلافت اسلامی


بر اساس مستندات تاریخی، علویان بر علیه مأمون عباسی جانشین هارون فقط چند سال بعد از حکومتش طغیان کردند. وی به قصد جلب تمایل شیعیان به خود، علی بن موسی الرضا، امام هشتم شیعیان را به جانشینی خود انتخاب کرد و بعد از مدتی با او راهی بغداد شد. در طول راه، در روستای سناباد نوغان، علی بن موسی الرضا وارد منزل امیر سناباد شد و همان‌جا به قتل رسید. پیکر علی بن موسی الرضا در ۵/۱ کیلومتری روستای سناباد و در کنار مقبره‌ی هارون به خاک سپرده شد. همانطور که ذکر شد پس از این واقعه، آن نقطه به مشهد الرضا و بعدها به اختصار به مشهد معروف شد.

دوران حکومت‌های ایرانی تا عصر صفویه


همچون دیگر شهرهای بزرگ ایران، مشهد نیز از آسیب‌های ناشی از افزایش جنگ در طول سالیان متمادی در امان نماند. مؤسس سلسله‌ی غزنویان، سبکتگین، در زمان فتح توس آرامگاه علی بن موسی الرضا را ویران کرد. بعد از او پسرش سلطان محمود غزنوی اقدام به بازسازی آرامگاه نمود. توس در زمان سلجوقیان از رونق خوبی برخوردار بود. خواجه نظام الملک در طی ۳۰ سال وازرتش توجه ویژه ای به توس داشت.

سده‌ی ششم هجری قمری نخستین باری بود که به دستور سلطان سنجر سلجوقی، گنبدی بر فراز حرم علی بن موسی الرضا ساخته شد. در سال ۷۹۱ هجری قمری، توس از طرف میران شاه که پسر تیمور بود، ضربه‌ی مهلکی دریافت کرد. نجیب‌زاده ای مغولی که حاکم بر منطقه بود بر علیه تیمور شورش کرد. تیمور برای مقابله با او فرزند خود میران شاه را به منطقه فرستاد.