احمد بن علی فائدی قزوینی
احمد بن علی فائدی قزوینی، محدث امامی واز چهرههای برجسته قزوین. نجاشی او را مورد اعتماد و از چهرههای اصحاب امامیه معرفی كرده است. از تألیفات او كتاب «النوادر الكبیر» است.
| احمد بن علی فائدی قزوینی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن علی فائدی قزوینی، ابوعمر |
| اطلاعات شخصی | |
| روز تولد | اواخر قرن سوم |
| محل تولد | قزوین |
| روز درگذشت | 345ق. |
| محل درگذشت | قزوین |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان | حسین بن عبیدالله بن سهل سعدی |
| شاگردان |
|
| آثار | النوادر الكبیر |
| فعالیت‌ها | محدث |
معرفی اجمالی
احمد بن علی فائدی قزوینی، ابوعمر. محدث امامی واز چهرههای برجسته قزوین. درباره نسبت «فائدی» سخن قاطعی نمیتوان گفت. «فائد» یكی از قلعههای كوهستانی بین كوفه و مكه است اما ارتباط او از قزوین تا به آنجا اندكی بعید به نظر میرسد. این احتمال نیز وجود دارد كه لقب مذكور مربوط به پدر او بوده باشد، بنابراین چنان‌كه مامقانی گفته منافاتی بین فائدی و قزوینی بودن او نخواهد بود. برخی نیز به جای فائدی، ضبط آن را «قائدی»(با قاف) نوشتهاند.
وی ظاهراً در اواخر قرن سوم در قزوین دیده به جهان گشود و در اواخر نیمه نخست سده چهارم حدود 345هجری در گذشت. ظاهراً محل وفات او قزوین بوده است، زیرا شیخ طوسی وی را از چهرههای برجسته در شهر خودش معرفی كرده است و این مطلب نشان میدهد كه وی در اواخر عمرش به زادگاهش بازگشت و در قزوین محل رجوع علماء و مردم بوده است.
از دوران كودكی و محل پرورش او اطلاعی در دست نیست. احتمالاً دوران كودكی و بخشی از تحصیلات مقدماتی او در زادگاهش به انجام رسید. سپس به كوفه و بغداد آمد و در آنجا تحصیلات خود را تكمیل نمود. نجاشی او را مورد اعتماد و از چهرههای اصحاب امامیه معرفی كرده است. وی نزد «حسین بن عبیدالله بن سهل سعدی» كتاب متعهاش را فرا گرفته است و سپس آن را برای شاگردش «احمد بن اسماعیل سلیمانی» تدریس نموده است. از دیگر شاگردان او ابوالحسن علی بن حاتم قزوینی است. از تألیفات او كتاب «النوادر الكبیر» است.
استادان
حسین بن عبیدالله بن سهل سعدی تنها استادی است که در منابع اسم ایشان ذکر شده است.
شاگردان
احمد بن اسماعیل سلیمانی و ابوالحسن علی بن حاتم قزوینی از شاگردان وی می‌باشند.
آثار
کتاب النوادر الكبیر از تالیفات او می‌باشد.
منابع
- ایضاح الاشتباه، ص108 شماره 77؛
- تنقیح المقال(حجری)، ج1ص72 شماره 427؛
- رجال طوسی، ص416 شماره 6018؛
- رجال نجاشی، ص95 شماره 237، وص42 شماره 86؛
- الفهرست، طوسی، ص75 شماره 89.