احمد بن حسن العطاس
احمد بن حسن العطاس (1257 - 1334 ق)، استاد رفتار و صاحب برنامه درسی سلفی علوی محمدی است. او در روستای حریضه یمن است. وی در عبادت بسیار کوشا بود و دارای عجایب زیادی بود و به خواندن کتاب‌های علمی رسیدگی می‌کرد. او بزرگترین مصلح تفاوت‌های مشابه در دره حضرموت بود و از اعتبار وسیع و واژه‌ای قدرتمند در میان قبایل برخوردار بود.
| نام | حبیب احمد بن حسن العطاس |
|---|---|
| نام پدر | حسن بن عبدالله |
| متولد | 17 رمضان 1257 ق |
| درگذشت | 6 رجب 1334 ق |
| محل تولد | يمن روستای حريضه |
| دین | اسلام |
| مذهب فقهی | شافعی |
شاگرد وی، محمد بن عواد، بهترین مجموعه فضایل خود را در کتابی به نام "إيناس الناس" گردآوری کرد که مطالب زیادی در مورد زندگی او تا زمان مرگ او جمع آوری کرد. همچنین ، کتاب «عقود الألماس» مفتی جوهر علوی بن طاهر الحداد. و برای کسانی که می خواستند برخی از کلمات و توصیه‌های او را گسترش دهند و بشنوند ، در مجموع کلمات "تنویر الاغلاس" محمد بن عواد بهترین‌ها را جمع آوری کرد. در مورد مجموعه سوابق او، نوه او محمد بن سالم بن احمد بن حسن العطاس آنها را با دستمزد حبیب عمر بن عبدالرحمن العطاس در مجموعه‌ای که او "مفتاح الإمداد في الصلوات والأوراد" نامیده، گردآوری و چاپ کرده است. و دعاها. " پسرش ، علی ، نیز دعاها و دعاهای پدرش را در مجموعه‌ای جمع آوری کرد که او آن را "إرشاد العباد في الصلوات والأوراد" نامید.
نسب
احمد بن حسن بن عبدالله بن علی بن عبدالله بن محمد بن محسن بن حسین بن عمر بن عبدالرحمان العطاس بن عقیل بن سالم بن عبدالله بن عبدالرحمان بن عبدالله بن عبدالرحمان السقاف بن محمد مولا الدویله بن علی بن علوی الغیور بن فقیه ، سرهنگ دوم محمد بن علی بن محمد ، صاحب میربات بن علی ، خلیع بن علوی بن محمد بن علوی بن عبید الله بن احمد المهاجر بن عیسی بن محمد النقیب بن علی العریدی بن جعفر صادق بن محمد الباقر بن علی زین العابدین بن الحسین السبت بن علی بن ابی طالب و علی همسر فاطمه دختر محمد صلی الله علیه و آله و سلم به
وی سی و پنجمین نوه رسول خدا محمد صلی الله علیه و آله در نسب خود است.
استادان و شیوخ
ایشان نزد تعدادی از علمای بزرگ در وادی حضرموت تحت تعلیم بوده است [۱] از جمله:
- صالح بن عبد الله العطاس؛
- أبو بكر بن عبد الله العطاس؛
- محمد بن علی السقاف؛
- محسن بن علوی السقاف؛
- عبد الرحمن بن علی السقاف؛
- أحمد بن محمد المحضار؛
- أحمد بن عبد الله البار؛
- عمر بن حسن الحداد.
وی از توجه و عنایات شیوخ خود در مکه مکرمه برخوردار بود، که از جمله:
- محمد بن محمد السقاف؛
- محمد بن حسين الحبشی؛
- أحمد زينی دحلان؛
- علي بن إبراهيم السمنودی؛
- عيدروس بن محمد العيدروس؛
- فضل بن علوي مولى الدويله؛
- محمد بن إبراهيم بلفقيه [۲].
مواضع و نظرات
او در حمایت و مشاوره در تمام نقاط حضرموت ، اصلاح مردم و آرام کردن درگیری ها پیگیر بود. وی بین قبایل سیبان در محلی به نام "البطح" آشتی کرد و هنگامی که قبایل نوح در وادی داوان علیه دولت کویت قیام کردند، در صدد خاموش کردن آتش جنگ برآمد و بین قبایل نهد بنی عامر آشتی کرد. و بین خاندان العمودی و دولت کویت آشتی کرد و آن را بین قبیله الکویتی و قبایل هاجر در سال 1328 هجری قمری اصلاح کرد. نزاع و جنگ بین آنها چهارده سال به طول انجامید و عهدنامه هایی بر سر قبایل برای ایمن سازی مسیرهای مسافران و زائران و سایر آثار.
او خواستار توجه به کتاب‌های تأیید شده قبلی بود و می گفت، هرکسی که می خواهد پیشرفت کند ، باید کتاب‌های متقاضیان را دنبال کند، و هرکسی که می‌خواهد تأخیر کند ، باید کتاب‌های افراد دیررس را دنبال کند. او علما را از سخت گیری در دین نسبت به مردم عادی برحذر می‌داشت و می‌گفت که هر کس در عبادت بر افراد تأکید می کند فقط آنها را از این امر منحرف می کند و از نمازگزار نهی می کند که برای سجده بر روی او قالیچه یا دستمال بگذارند. ، و او می گوید که برخی از علمای علوی بر روی تشک سجده می کردند. و در مورد مسأله آب و نجاست آن گفت ، اگر پاکی آن بر شما چیره شد، پس پاک است. او سالانه سه بار زکات پول خود را می پرداخت، و این برای فقرا سود داشت."
درگذشت
وی سحرگاه دوشنبه ششم رجب 1334 هجری قمری در 77 سالگی درگذشت و مقبره او در داخل گنبد پدربزرگش حبیب القطب عمربن عبدالرحمن العطاس قرار دارد.