ابوبکر وراق
أبوبكر محمد بن عمر الورّاق الترمذی ملقب به حکیم یکی از علمای برجسته تصوف اهل سنت در قرن سوم هجری قمری بود[۱].
اصلیت
محل تولد وی ترمذ در کشور ازبکستان بود و در بلخ زندگی می کرد.
معاصرین
او همنشینی با بزرگانی همچون احمدبن خضرویه ومحمد بن سعد بن إبراهیم الزاهد ومحمد بن عمر بن خشنام البلخی را تجربه کرده است.
آثار
او دارای کتابهای معروفی در مورد تصوف ، آداب معاشرت و ادبیات است. نیز احادیثی از او روایت شده است.
گفتارها
شکر نعمت باعث مشاهده منت و لطف الهی می شود (عامل استمرار نعمت است)[۲].
از حرص پرسیده شد: پدرت کیست؟ گفت: شک در مقدورات. از او پرسیده شد: هنر و شغلت چیست؟ گفت: تحقیر فرد طماع از او پرسیده شد: هدفت چیست؟ گفت: محرومیت.
راه غلبه بر هوا و هوس دوری از شهوات است. اگر هوای نفس غالب شود قلب تیره می شود. و اگر قلب تیره شود ، تحمل و صعه صدر از بین می رود و اگرسعه صدر از بین رفت انسان به سوءخلق دچار می شود.و اگر انسان به سوء خلق دچار شد خلق از او متنفر می شوند، وقتی با مردم بد رفتار شد مردم هم با او همانند خودش رفتار خواهند کرد. و اگر از آنها متنفر شد بر آنان جفا خواهد کرد و همانا فرد جفاکار خود را تبدیل به شیطانی از جنس انسان خواهد نمود.
همانا اگر سرزمین وجودت طعمه شهوات شود در قلبت درخت ندامت و پشیمانی خواهی کاشت[۳].
صوفی کسی است که قلب خود را از هر گونه ناخالصی پاک می کند و نسبت به همگان شرح صدر داشته و با بخشش و ایثار با نفس خود مبارزه می کند[۴].
وفات
ابوبکر وراق سرانجام در سال 240 هجری قمری بدرود حیات گفت[۵].