ابوبکر وراق
| نام | أبوبکر محمد بن عمرالورّاق الترمذی |
|---|---|
| نامهای دیگر | حکیم |
| وفات | 240 ه. ق |
| مذهب | صوفی اهل تسنن |
| آثار | او دارای کتابهای معروفی در مورد تصوف، آداب معاشرت و ادبیات است. |
أبوبکر محمد بن عمرالورّاق الترمذی ملقب به حکیم یکی از علمای برجسته تصوف اهلسنت در قرن سوم هجری قمری بود[۱].
اصلیت
محل تولد وی ترمذ در کشور ازبکستان بود و در بلخ زندگی میکرد.
معاصرین
او همنشینی با بزرگانی همچون احمدبن خضرویه و محمد بن سعد بن إبراهیم الزاهد و محمد بن عمر بن خشنام البلخی را تجربه کرده است.
آثار
او دارای کتابهای معروفی در مورد تصوف، آداب معاشرت و ادبیات است. نیز احادیثی از او روایت شده است.
گفتارها
شکر نعمت باعث مشاهده منت و لطف الهی میشود (عامل استمرار نعمت است)[۲].
از حرص پرسیده شد: پدرت کیست؟ گفت: شک در مقدورات. از او پرسیده شد: هنر و شغلت چیست؟ گفت: تحقیر فرد طماع از او پرسیده شد: هدفت چیست؟ گفت: محرومیت.
راه غلبه بر هوا و هوس دوری از شهوات است. اگر هوای نفس غالب شود قلب تیره میشود. و اگر قلب تیره شود، تحمل و صعه صدر از بین میرود و اگر سعه صدر از بین رفت انسان به سوءخلق دچار میشود و اگر انسان به سوء خلق دچار شد خلق از او متنفر میشوند، وقتی با مردم بدرفتار شد مردم هم با او همانند خودش رفتار خواهند کرد و اگر از آنها متنفر شد بر آنان جفا خواهد کرد و همانا فرد جفاکار خود را تبدیل به شیطانی از جنس انسان خواهد نمود.
همانا اگر سرزمین وجودت طعمه شهوات شود در قلبت درخت ندامت و پشیمانی خواهی کاشت[۳].
صوفی کسی است که قلب خود را از هر گونه ناخالصی پاک میکند و نسبت به همگان شرح صدر داشته و با بخشش و ایثار با نفس خود مبارزه میکند[۴].
وفات
ابوبکر وراق سرانجام در سال 240 هجری قمری بدرود حیات گفت[۵].