احمد بن خضرویه بلخی
أبوحامد أحمد بن خضرویه البلخی یکی علمای بزرگ و مشایخ تصوف اهل سنت در قرن سوم هجری بود[۱]. او از بزرگان مشایخ خطه خراسان در آن عصر به شمار می‌آمد. ذهبی از او با عنوان زاهد کبیر و ربانی شهیر یاد می‌کند.
اساتید
او از سه شیخ بزرگ تصوف یعنی تراب نخشبی حاتم اصم و بایزید بسطامی بسیار بهره برد.
شاگردان
خضرویه استاد بسیاری از مشایخ بزرگ اهل تصوف مانند: ابوحفض نیشابوری، محمد بن الفضل البلخی أبوبکر وراق، محمد بن حامد ترمذی بود.
وفات
به شهادت کتب تاریخ او در سال 240 هجری قمری وفات یافت[۲].
گفتار
راه روشن است و حق آشکار و منادی شنیده می‌شود. پس از این هیچ کس متحیر نمی‌ماند مگرآنان که از چشم دل بی بهره اند.
خواب غفلت بسیار سنگین و سخترین غفلت شهوت ورزی و اگر سنگینی غفلت نبود نفس شهوت ران بر تو پیروز نمی‌شد[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، تألیف: أبو عبدالرحمن السلمی، ص95-98، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ أحمد بن خضرویه
- ↑ صفة الصفوه ج 4 ص 137 س 16