ابوعبدالله صبیحی

أبو عبد الله الصبيحي یا الصنجي او را الحُسَين بن عبد الله بن أبي بكر می نامیدند؛ کنیه اش أبو علي و از علمای اهل سنت و صوفی قرن چهارم هجری قمری بود .

نام	الحُسَين بن عبد الله بن أبي بكر
نام‎های دیگر	أبو عبد الله الصبيحي ، الصنجي
حیات	قرن چهارم هجری

دیدگاه علما

ابوعبدالرحمن سلمی

او (ابو عبدالله صبیحی) دانشمند علوم اهالی تصوف و اصول بود ، او کتابهایی را برای سالکان متصوفه تدوین کرد و صاحب بیان و تقوا بود.

ابن ملقن

صبیحی را با عبارت «كان عالماً بعلوم القرآن» عالم به علوم قرآنی در عصر خود معرفی می کند.

زندگی

او از مردم بصره عراق بود و گفته می شد که او سی سال در خانه خود مشغول عزلت ، ریاضت و عبادت بود. سپس مردم بصره او را از آنجا بیرون کرده، بنابراین او به شوش(شهری در استان خوزستان) رفت و در آنجا وفات یافت و در همان شهر به خاک سپرده شد.

گفتار

از او درباره راههای اصلی هدایت در دین سوال شد او چنین پاسخ داد: اثبات فقر در درگاه خداوند متعال ، الگوگیری از رسول خدا صلی الله علیه و آله و راه های فرعی به چهار دسته تقسیم می شوند:وفای به عهد، حفظ حدود، راضی بر آنچه که هست و صبور بودن در برابر اتفاقات.

مقام ربوبی برتر از مقام عبودیت و ربوبیت است که باعث عبودیت در بندگان می شود و تحقق عبودیت واقعی مشاهده مقام ربوبیت است.