ابوعبدالله صبیحی
أبو عبد الله الصبیحی یا الصنجی او را الحُسَین بن عبد الله بن أبی بكر می نامیدند؛ کنیه اش أبو علی و از علمای اهل سنت و صوفی قرن چهارم هجری قمری بود [۱].
دیدگاه علما
ابوعبدالرحمن سلمی
او (ابو عبدالله صبیحی) دانشمند علوم مختلف از اهالی تصوف و اصول بود ، او کتابهایی را برای سالکان متصوفه تدوین کرد و صاحب بیان و تقوا بود.
عمر بن علی بن أحمد بن محمد بن عبد الله ابن ملقن
صبیحی را با عبارت «كان عالماً بعلوم القرآن» عالم به علوم قرآنی در عصر خود معرفی می کند.
زندگی
او از مردم بصره عراق بود و گفته می شد که او سی سال در خانه خود مشغول عزلت ، ریاضت و عبادت بود[۲]. سپس مردم بصره او را از آنجا بیرون کرده، بنابراین او به شوش(شهری در استان خوزستان) رفت و در آنجا وفات یافت و در همان شهر به خاک سپرده شد.
گفتار
از او درباره راههای اصلی هدایت در دین سوال شد او چنین پاسخ داد: اثبات فقر در درگاه خداوند متعال الگوگیری از رسول خدا صلی الله علیه و آله و راه های فرعی به چهار دسته تقسیم می شوند:وفای به عهد حفظ حدود راضی بر آنچه که هست و صبور بودن در برابر اتفاقات.
مقام ربوبی برتر از مقام عبودیت و ربوبیت است که باعث عبودیت در بندگان می شود و تحقق عبودیت واقعی مشاهده مقام ربوبیت است[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفية، أبو عبد الرحمن السلمي[؟]، ص252-254، دار الكتب العلمية، ط2003
- ↑ الطبقات الكبرى، عبد الوهاب الشعراني، ج1، ص88، ط1315 هـ، مكتبة محمد المليجي الكتبي وأخيه، مصر
- ↑ أبو عبد الله الصبيحي