باجوان

با جوان یا باجوران‏ از فرق «غلاة» بوده و در شمال عراق ساكن هستند.

تاریخچه

در نگاه افرادی چون عبدالمنعم حفنی این فرقه به نام « باجوانیه» ضبط شده است.لازم به ذکر است که آقای داوود چلبی در مقدمه کتاب الشبک احمد صراف نام فرقه مذکور را باجوان (به حذف راء) نوشته است در حالی که در متن اصلی کتاب الشبک، این کلمه همراه با راء یعنی باجوران ذکر شده و حرف جیم با حرکتی بین فتحه و ضمه آمده است.احمد حامد الصراف در کتاب الشبک، با حروف انگلیسی تلفظ این نام را Badjoran ضبط کرده است. این فرقه، دینی به نام اللاهی داشته و در روستا های اطراف موصل و در مناطقی از ایران که در کنار مرز این کشور با ترکیه واقع شده، سکونت دارند.از مضامین کتاب الشبک معلوم می شود که فرقه مجاور آن ها یعنی فرقه شبک، به شیعه نزدیک تر هستند. دکتر چلبی در مقدمه کتاب الشبک، باجوران را از اهل سنت دانسته اما به نظر می رسد آن ها نه از شیعه بوده نه از اهل سنت به حساب می آیند.

عقاید

این فرقه در عقاید، با اختلاف های جزیی به فرقه شبک شباهت دارند. آنان خدا را به یگانگی می شناسند و پیامبران را نیز دوست دارند؛ اما در میان پیامبرن به حضرت اسماعیل بیشتر احترام می کنند. در نگاه این فرقه شراب حلال است. هر شش یا هفت خانوار باجوان تحت نظر یک نظر است که ایشان مخارج او را بر عهده دارند. روزه نزد آن ها حرام است و ابداً نمازهای متداول را نمی شناسند، بلکه نمازی مخصوص به خود دارند. در بعضی از اعیاد، محفل دینی دارند که در آن روز رئیس، با کسانی که زیر نظر او هستند دیدار می کند با این توضیح که از آنان تخم مرغ هایی می گیرد و در خانه خود جمع می کند. بعد آن ها را پوست کنده و هریک را به هفت قسمت می کند و در ظرفی نهاده و درحالی که حاضرین شراب می نوشند، رئیس بر این تخم مرغ ها دعا می خواند. در ضمن این دعا خوانده می شود که این تخم مرغ ها قربانی اسماعیل اند و مبادا کسی جسارت ورزیده و پیش از اقرار به گناهان خود، نزدیک این غذا شود. در این وقت هر یک از حاضرین به گناهان خود اقرار کرده و سپس غذا را می خورند. و این، نمازی است که مخصوص آن ها است. همچنین از فرائض دینی آن ها عزاداری برای امام حسین (علیه السلام) در ایام عاشورا می باشد.