باجوان
| باجوان | |
|---|---|
 | |
| نام | باجوان |
| عقیده | انحراف در عقاید، نزدیک به عقاید فرقه شبک و اباحه‌گری در دین. |
باجوان یا باجوران شاخه‌ای از فرقۀ «غُلاة» ساکن در شمال عراق هستند.
تاریخچه
برخی از افراد چون عبدالمنعم حفنی نام این فرقه را به نام «باجوانیه» ضبط کرده‌اند[۱]. گفتنی است که داوود چلبی در مقدمه کتاب الشبک[۲] نام فرقه مذکور را باجوان (به حذف راء) نوشته است در حالی که در متن اصلی کتاب الشبک، این کلمه همراه با راء یعنی باجوران ذکر شده و حرف جیم با حرکتی بین فتحه و ضمه آمده است. با این‌حال، احمد حامد‌الصراف در کتاب الشبک تلفظ این کلمه را به انگلیسی Badjoran ضبط کرده است[۳]. از مضامین کتاب الشبک معلوم می‌شود که فرقه مجاور آنها یعنی فرقه شبک به شیعه نزدیک‌تر هستند. داوود چلبی در مقدمه کتاب الشبک باجوران را از اهل سنت دانسته اما به نظر می‌رسد آنها نه شیعه هستند و نه سنی.
عقاید
این فرقه دین و آیینی خاص دارند و در روستاهای اطراف موصل و در مناطقی از ایران که در کنار مرز این کشور با ترکیه واقع شده است، ساکن هستند و در عقاید با اختلاف‌های جزیی به فرقه شبک شباهت دارند[۴][۵]. آنان خدا را به یگانگی می‌شناسند و پیامبران را نیز دوست دارند؛ اما در میان پیامبران، به حضرت اسماعیل بیشتر احترام می‌کنند. در نگاه این فرقه، شراب حلال است. هر شش یا هفت خانوار باجوان تحت نظر یک رئیس است که مخارج آنها را بر عهده دارد. روزه نزد آنها حرام است و نمازهای متداول را نمی‌شناسند، بلکه نمازی مخصوص به خود دارند. در بعضی از اعیاد، محفل دینی دارند که در آن روز رئیس با کسانی که زیر نظر او هستند، دیدار می‌کند، با این توضیح که از آنان تخم‌مرغ‌هایی را می‌گیرد و در خانه خود جمع می‌کند و سپس آنها را پوست کنده و هریک را به هفت قسمت می‌کند و در ظرفی قرار می‌دهد و در حالی‌که حاضرین شراب می‌نوشند، رئیس بر این تخم مرغ‌ها این دعا را می‌خواند که این تخم مرغ‌ها قربانی اسماعیل‌اند و مبادا کسی جسارت کند و پیش از اقرار به گناهان خود، به آن نزدیک شود. در این وقت هر یک از حاضرین به گناهان خود اقرار کرده و سپس غذا را می‌خورند. و این نمازی است که مخصوص آنها است. همچنین از فرائض دینی آنها عزاداری برای حسین‌بن علی (علیه‌السلام) در ایام عاشورا می‌باشد.[۶]
پانویس
- ↑ عبدالمنعم حنفی، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص 150.
- ↑ احمد حامد صراف، مقدمه داود چلبی، ص11.
- ↑ احمد حامد صراف، الشبک، ص 222.
- ↑ محمد‌جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ اول، ص 94.
- ↑ محمد حسین مظفر، تاریخ شیعه، ص 170.
- ↑ احمد حامد صراف، الشبک، ص 222.
