بهره

بُهره
نام	بُهره
عقیده	شیعیان اسماعیلیه با عقاید خاص واقفیه

بُهره، طایفه‌‏ای از «اسماعیلیه مستعلیه» هستند که در یمن و غرب هندوستان زندگی می‌کنند و پیروان آن، بیشتر هندی‌ می‌باشند.

معنای لغوی بُهره

کلمه «بُهره» در زبان گجراتی به معنای بازرگان است. اسماعیلیان گجرات به این دلیل بهره نام دارند که در اصل تجارت پیشه بوده‌اند. بعضی گفته‏‌اند بهره یا بوهرا، اسماعیلیانی هستند که از بلاد عرب، مصر و یمن به هندوستان مهاجرت کردند و در سال 460 هجری قمری در آن کشور ساکن شدند.

مکان کنونی بُهره‌ها

هم اکنون‌ این فرقه اجتماعی در گجرات، بمبئی و هند مرکزی و نیز پاکستان ساکن‌اند و در فعالیت‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی حضور دارند.

تاریخچه

اسماعیل فرزند بزرگ امام صادق (علیه‌السّلام) در زمان حیات ‌پدر از دنیا رفته و به فرمان حضرت تجهیز و به خاک سپرده شد. قبر اسماعیل هم اکنون در قبرستان بقیع در مدینه منوّره قرار دارد. پس از فوت اسماعیل، امام جعفر صادق (علیه‌السّلام) فرزند خود «موسی» را به عنوان امام بعد از خود به مردم معرفی کرد. با این‌حال، گروهی از یاران امام صادق (علیه‌السّلام) با این انتصاب مخالفت کرده و بر امامت اسماعیل پای‌ فشردند. گروهی از آنان حتی منکر مرگ اسماعیل شدند و مرگ او را تقیـه‌ای بـرای مصـونیـت از سـوء قصـد دشمنان دانستنـد. ایـن‌ انشعـابیـون سپـس محمـد پسـر اسـمـاعیل را امام بعدی دانستند و با عدم قبول امامت موسی کاظم (علیه‌السّلام) رسماً از سایر شیعیان جدا شدند. پس از مرگ محمد؛ اسماعیلیه به‌‌طور پراکنده تبلیغاتی را انجام می‌دادند تا سرانجام با روی کار آمـدن حـکومت فاطمیان‌ مصر، این فرقه بسیار قدرت‌مند شده و مبلّغانی را به سراسر مملکت اسلامی آن زمـان اعـزام نمود. پس از مرگ المستنصر، هـشـتـمـیـن خلیفه‌ فاطمی و امام اسماعیلی‌ها، اختلافی بین اسماعیلیان بروز نمود. وی دارای دو پسر بود که نام یکی نزار و نام دیگری مستعلی بود. گروهی از اسماعیلیان، نزار‌ ‌پسر بزرگ وی را رهبر اسماعیلیان دانستند و گروه دیگر، مستعلی فرزند کوچک وی را نزار جوانی برومند بود و به ولایت‌عهدی مستنصر برگزیده شد، در طرف دیگر، مستعلی با حمایت بدرالجمالی امیر‌الجیوش، به خلافت رسید. نزار به اسکندریه گریخت و بعد از دستگیری به قتل رسید. پس از آن، «اسماعیلیه» ایران به حمایت از نزار، فرقه‌ای به نام «نزاریه» تشکیل دادند که حسن صباح و جانشینان او و «آغاخانیه» از این طایفه‏‌اند و پیروان مستعلی‌‌ ‌به «مستعلیون» معروف شدند که بــاقـی‌مـانـده آنـان که در یمن و هند هستند، امـروزه بـه «بهره» موسوم‌اند. نقل شده است که اولین پیشوا و امام بهره، عاده عبداللّه یمنی بود و به نشر دعوت خود در هند پرداخت. پس از وی شخصی به نام محمد علی در سال 532 هجری قمری وارد هند شد وی تا سال 1297 میلادی تحت حمایت مهاراجگان هندوی گجرات بود. در آن سال حاکمان گجرات به اطاعت پادشاهان دهلی در آمدند و مردم «بهره» مورد جفای سلاطین مسلمان سنی گجرات قرار گرفتند. اما پیشوای این فرقه در یمن می‏‌زیست و بهره‌ها، عشریه و زکات خود را به او می‌‏پرداختند تا این که یوسف بن سلیمان از یمن به هند مهاجرت کرد و در (سدهپور) جای گرفت. پس از درگذشت پیشوای ایشان، داوود‌بن‌ عجب شاه پیشوا شد. مردم «بهره» گجرات داوود‌بن‌ قطب را به پیشوایی برگزیدند، ولی «بهره» یمن با او بیعت نکردند و مردی به نام سلیمان را به امامت برگزیدند که خود را جانشین داوود بن عجب شاه می‌دانست. این فرقه «سلیمانیه» نام گرفتند. سپس سلیمان به گجرات آمد و در احمدآباد درگذشت و قبر وی مورد زیارت پیروان آن طایفه است. تعداد «داوودیه» از «سلیمانیه» بیشتر است و شمار ایشان بر صد و چهل هزار نفر می‌‏رسد و ملّایان و پیشوایان ایشان از قرن هجدهم میلادی تاکنون در شهر سورات اقامت دارند. امّا «داوودیه» به دو طایفه تقسیم شدند، یکی «بهره علییه» و دیگری بهره «ناکوشیه». فرقه اخیر تحت تأثیر عقاید هندویی، خوردن گوشت را از گناهان می‏‌شمارند. اما فرقه دیگر از بهره، «جعفریه» نام دارند که از نسل «بهره» داوودی هستند و ایشان در عهد مظفر شاهی که از سال 1407 تا 1411 بر گجرات حکومت می‌‏کرد به مذهب سنت و جماعت گرویدند.

کتاب‌های بُهره

«بهره» کتاب‌های دینی خود را که به دو زبان عربی و گجراتی است، مانند اسرار حفظ می‌کنند. البته درباره «بهره» کتاب مهمّی به نام «الترجمة الظاهریة لفرقة بهرة الباهرة» وجود دارد که نسخه خطی آن در کتابخانه بمبئی شعبه انجمن آسیایی پادشاهی لندن یافت می‌شود. این کتاب ذیل عنوان: «.sarohoB eht Fo yrotsiH yradnegelA توسط: irevohJ. M. K » به زبان انگلیسی ترجمه شده است.

جمعیت

تعداد «بهره» مسلمان هند در سال 1901 میلادی صد و چهل و شش هزار و دویست و پنجاه و پنج تن بودند که یکصد و هجده هزار و سیصد و هفت از ایشان در بمبی سکنی داشتند. «بهره» به دو گروه بزرگ که تاجر و شیعه مذهب و دیگری کشاورز و سنی مذهب‌اند، تقسیم می‌شوند. بعضی از بُهره‌های سنی بندر گجرات، در بیرمانی (برمه) به تجارت مشغول‌اند و گروه ثروت‌مندی را تشکیل می‌‏دهند. اکثریت «بهره» بدون شک از اصل هندو هستند که اجداد ایشان به مذهب «اسماعیلی» گراییدند.

عقاید و اندیشه‌ها

با توجه به این‌که بُهره‌ها از فرقه اسماعیلیه بوده و به‌ طور طبیعی پیرو عقاید کلی آنان هستند، در عین‌حال خود دارای عقایدی اختصاصی هستند که که اساسی‌‌ترین آن عبارت است از:

1. خدا واحد است.
2. قرآن، کتاب دینی شیعیان بهره است و همه این فرقه‌ها باید در فراگیری مفاهیم آن بکوشند؛ هرچند تنها داعیان و معدودی از بزرگان مذهبی به باطن قرآن آگاهی دارند.
3. حضرت محمد (صلّی‌الله علیه وآله) پیامبر خدا و حضرت علی (علیه‌السّلام) وصی و شریک‌ او است و همواره جانشین پیامبر اکرم (صلّی‌الله علیه وآله) به شمار می‌رود.
4. امـامـان، مـکمل پیامبران هستند؛ با این تفاوت که پیامبران مبلّغان شرایع ظاهری و امامان مبلّغان شرایع باطنی اسلام‌‌اند.
5. نسل شیعیان فعلی به حضرت علی (علیه‌السّلام) باز می‌گردد که بعد از پیامبر خدا دارای بالاترین درجه تقدیس و احترام‌ است‌.
6. پس از حضرت علی (علیه‌السّلام) که مقامی بالاتر از امام دارد و «اساس» خوانده می‌شود، سایر امامان بـهـره داوودی عـبارت‌اند از: امام حسن، امام حـسـیــن‌‌، امـام زیـن‌الـعـابـدیـن‌‌، امـام محمدباقر‌، امام جعفرصادق‌‌، اسماعیل‌، محمـد‌بـن اسمـاعیـل‌، عبـداللـه‌، احمد، حسین (مستـور)، مهـدی عبیـداللـه‌، القـائـم بـامر‌الله‌، المنصور بالله‌، المعز لدین‌الله‌، العزیز بالله‌، الحاکم بامر‌الله‌، الظاهر لاعزاز دین‌الله‌، المستنصر بالله‌، المستعلـی بـالله‌، الآ‌مر باحکام‌الله‌‌ ‌و ابوالقاسم الطیب‌. بهـره‌هـا سلسلـه خلفـای فـاطمـی را تـا الآمر باحکام ‌الله‌‌ ‌به عنوان امام قبول دارند، ولی چهار خلیفه بعد از او، الحافظ لدین‌الله، الضافر بامر‌الله، الفائز بالله و العاضد لدین‌الله‌‌ ‌را امام نمی‌دانند. امام بیست‌ و‌ یکم آنها به نام طیب‌، بنا به عقیده بُهره‌ها از نظر غایب‌ شده است.
7. مقام اسماعیل‌‌ ‌از سایر امامان بالاتر است؛ چون هر امام هفتمی مقام بالاتری نسبت به شش امام قبلی دارد.
8. از تمام پیامبران گناه صادر شده است؛ چون آنان مراتبی را که مستحقش نبوده‌اند از خداوند متعال درخواست کرده‌اند، ولی‌ حضرت علی (علیه‌السّلام) و امامان نسل او، هیچگاه گناه نکرده‌اند؛ چون هیچ وقت از خداوند آنچه را که لایق آن نبوده‌اند، نخواسته‌اند.
9. ابلیس مرده است، ولی هر کسی با امام زمان خود مخالفت کند، ابلیس است.
10. اگر امامی مرتکب فواحش یا محرمات شود، باز در مقام امامت باقی خواهد ماند.
11. آغاز ظهور امامان از شهر مدینه بوده است و طی سال‌های ۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ میلادی این مکتب در قاهره (مبدأ مذهب و فرهنگ فاطمیه) ادامه یافته است.
12. به تمامی امامان بیست‌و‌یکم به بعد، دستور داده شده است به‌طور مخفی و دور از اجتماع زندگی کنند.
13. از امام بیست‌و‌یکم به بعد، نمایندگان ائمه که داعـی مطلق نامیده می‌شوند، به عنوان راهبر و راهنمـا از طـرف ائمه برای‌ امت اسلام منصوب شده‌اند.