سمیطیه
| سمیطیه | |
|---|---|
 | |
| نام | سمیطیه |
| موسس | یحیی‌بن‌سمیط بغدادی |
| عقیده | پس از رحلت حضرت جعفر بن محمد (علیه السلام)، قائل به امامت پسرش عبدالله ملقب به افطح شدند. |
سمیطیه شاخه‌ای از فرقه‌های «شیعه» و پیروان یحیی‌بن‌سمیط بغدادی بودند. این فرقه به جهت اقتباس از نام مؤسسِ فرقه و انتساب به او، سمیطیه خوانده می‌شود. در برخی از منابع از این فرقه به نام «سمطیه» یا «شمطیه» گزارش شده است.
مؤسس فرقه
نام مؤسس این فرقه با اختلاف گزارش شده است. برخی نام او را یحیی‌بن‌شمیط خوانده‌اند و شهرستانی ابن‌ابی‌شمیط و مقریزی، یحیی‌بن‌شمیط الاحمسی و علامه مجلسی در «بحار الانوار» یحیی‌بن‌ابی‌السبط و از فرقه او به نام«سبطیه» یاد کرده است[۱].
شرح حال
نقل شده است که یحیی‌بن‌شمیط الاحمسی همراه مختار ثقفی بوده و از فرماندهان سپاه او محسوب می‌شده است و در بصره به دستور مختار امیر سپاه شده است و در برابر مصعب‌بن‌زبیر جنگید و در سرزمینی به نام مدار، کشته شد[۲].
اعتقادات
سمیطیه پس از رحلت حضرت جعفر بن محمد (علیه‌السّلام) قائل به امامت پسرش عبدالله ملقب به افطح شدند. شیخ مفید می‌گوید که عبدالله پس از اسماعیل بزرگ‌ترین فرزند امام جعفر صادق (علیه‌السّلام) بود، ولی منزلت و احترامی پیش او نداشت. مامقانی در تنقیح المقال آورده است که یحیی‌بن‌ابی السبط مردی خبیث و در حدیث ضعیف بود[۳][۴][۵].
پانویس
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ دوم، ص 236.
- ↑ تقی الدین ابوالعباس احمد مقریزی، المواعظ والاعتبار، ج ۴، ص۱۸۰ .
- ↑ همان.
- ↑ سعد بن عبدالله اشعری قمی، المقالات و الفرق، تحقیق محمد جواد مشکور، تهران، سال 1963 م، ص 224.
- ↑ عبدالله مامقانی، تنقیح المقال فی علم احوال الرجال، نجف اشرف، ج 3، ص 308.
| گسترش فرق و مذاهب |
|---|
