معمریه (معتزله)

معمریه
نام رایج	معمریه
موسس	معمر بن عباد سلمی
عقیده	1.خداوند موجودی ازلی است و سزاوار نیست که بگوییم قدیم و دیرینه است. 2. اعراضی که همراه با اجسام است، آفریده خداوند نیست. 3.قرآن نزد او جسمی است که کلام خدا وارد آن شده اما فعل خدای تعالی و صفت او نیست.4.خداوند محال است که راجع به نفس خویش عالم و آگاه شود و خود را بشناسد، زیرا شرط معلوم نزد وی آن است که غیر از عالم باشد و اگر خداوند دانای به خود باشد، لازم می‌آید که عالم و معلوم یکی شود.

معمریه‏ از فرقه‌های مربوط به «معتزله» و از پیروان معمر‌بن‌عباد سلمی بودند.

شرح حال موسس

وی در روزگار هارون‌الرشید می‌زیست و در سال 215 هجری قمری درگذشت. در کتاب «المنیه و الامل» نام او معمر‌بن‌عباد سلمی ابوعمر (ابو‌معمر) است که در طبقه ششم «معتزله» آمده است.

عقاید کلی

معمر‌بن‌عباد معتقد بود که خداوند عرض‌ها را چون رنگ، بوی، مزه، شنوایی، بینایی، مرگ و نیز سایر صفات مربوط به جسم را نیافریده است. او فقط جسم را آفریده و جسم عرض‌ها را پدید آورده است و موارد نامبرده چیزی جز عرض نیست که به طور طبیعی از فعل آن به شمار می‌رود. او می‌گفت که نیستی هر فناپذیری فعل طبیعی اوست و خداوند در عرض‌ها دخالت نکرده است و درباره آن تقدیری ندارد. قرآن نیز در نزد او جسمی است که کلام خدا وارد آن شده اما فعل خدای تعالی و صفت او نیست. اما عرض‌هایی که در جسم‌ها هستند، نه قابل شمارش‌اند و نه نهایت دارند. از دیدگاه معمربن‌عباد نهایتی برای حوادث نیست و حتی ممکن است خداوند از شمارش حوادث آگاه نباشد. می‌گفت که آدمی را فعلی جز اراده نیست و دیگر عرض‌ها به طور طبیعی فعل‌های اجسام‌اند. بیان معمر در این که عرض‌ها نهایت ندارند، همان روش اصحاب ظهور و کمون است و آنان که قایل به پنهان و آشکار شدن عرض‌ها بودند حدوث عرض‌ها را انکار کرده و می‌گفتند که آنها همگی در جسم موجودند و اگر در جسم یکی از عرض‌ها آشکار شود، ضد آن پنهان می‌شود. از نظر وی انسان جز این تن محسوس نیست و او زنده و دانا و توانا و مختار است و او در تن مدبّر و در بهشت نعمت بخشنده و در آتش کیفر دهنده است.

درباره خدا

معمر‌بن‌عباد معتقد بود که خداوند موجودی ازلی است و سزاوار نیست که بگوییم قدیم و دیرینه است. خداوند محال است که راجع به نفس خویش عالم و آگاه شود و خود را بشناسد، زیرا شرط معلوم در نزد وی آن است که غیر از عالم باشد و اگر خداوند دانای به خود باشد، لازم می‌آید که عالم و معلوم یکی شود و البته این سخن باطل است.