نجاریه
| نجاریه | |
|---|---|
 | |
| موسس | حسین بن محمد نجار |
| عقیده | 1. ایمان معرفت به خداوند و پیامبران اوست. افزوده می شود اما کاسته نمی شود. 2. خداوند با چشم دیده نمی‌شود، اما جایز است که خداوند قوه‌ای را که در قلب برای شناخت قرار داده است، در چشم قرار دهد تا دیدنش ممکن شود. 3. افعال بندگاه خوب و بدش مخلوق خداوند است.( نظریه کسب) 4. انکار عذاب قبر. |
نجاریه پیروان حسین بن محمد نجار متوفای سال 289 هجری قمری می‌باشند.
موسس
موسس این فرقه شخصی به نام حسین بن محمد بن عبدالله النجار الرازی و کنیه وی ابوعبدالله و از اهالی قم می‌باشد[۱].
تاریخچه
ابوالحسن اشعری معتقد است که نجاریه پیروان حسین بن محمد نجار و از مرجئه هستند[۲]. اشعری هنگام نقل آرای این فرقه، هیچ اشاره‌ای به عنوان نجاریه نمی‌کند، بلکه ایشان را حسینیه می‌نامد[۳][۴] و نیز بعضی او را حسن بن محمد بن عبدالله بن نجار خوانده‌اند[۵]. همچین نوشته‌اند که نجاریه پیروان حسین بن محمد نجار هستند و اکثر معتزله ری و اطراف آن، پیرو مذهب وی می‌باشند[۶]. نجاریه بر چند فرقه دیگر تقسیم شده‌اند، زعفرانیه، برغوثیه و مستدرکه[۷][۸].
اعتقادات
نجاریه نیز چون سایر فرقه‌ها، دارای عقاید مخصوص به خود بودند که به برخی از آنها به صورت مختصر اشاره می‌شود.
1. معتقدند که ایمان معرفت به خدا و پیامبران اوست که همه مسلمانان بر آن اجماع کردند و خصلتی از خصال ایمان طاعت می‌باشد و ایمان افزوده می‌شود ولی کاسته نمی‌شود.[۹].
2. معتقدند که خداوند با ذات و وجود خویش در هر مکانی است[۱۰].
3. معتقدند که خداوند با چشم دیده نمی‌شود، اما جایز است که خداوند قوه‌ای را که در قلب برای شناخت قرار داده است، در چشم قرار دهد تا دیدنش ممکن شود[۱۱].
4.حسین بن نجار، افعال بندگان را مخلوق خدا می‌داند و به نظریه کسب معتقد است و با اشاعره و جبر‌گرایان موافقت دارد. وی اگر‌چه از معتزلیان است، اما افعال انسان را چه خوب یا بد مخلوق خداوند می‌داند. بنابراین، با معتزله در نظریه تفویض هماهنگ نیست[۱۲][۱۳].
5.حسین بن نجار در مسئله قضا و قدر با اهل حدیث موافق است. به همین دلیل نمی‌تواند تحلیل درستی از این مسئله مهم داشته باشد در نتیجه به جبر متمایل می‌شود[۱۴][۱۵].
6. حسین بن نجار در موضوع امامت به امامت ابوبکر معقتد است[۱۶].
7.این فرقه اعتقادی به عذاب قبر ندارند[۱۷].
پانویس
- ↑ زرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، نشر دار الملایین، سال 1980 ج2، ص253
- ↑ اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص216
- ↑ اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص340
- ↑ مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 437
- ↑ مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 437
- ↑ مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 437
- ↑ مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 437
- ↑ شهرستانی عبدالکریم، الملل و النحل، ج 1، ص 81
- ↑ مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 437 با ویرایش و اصلاح عبارت
- ↑ شهرستانی عبدالکریم، الملل و النحل، بیروت، نشر دار المعرفه، سال 1404 قمری، ج1، ص89
- ↑ سمعانی عبدالکریم بن محمد، الانساب، بیروت، نشر دار الجنان، سال 1408 قمری، چاپ اول، ج5 ص460
- ↑ مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 439 با ویرایش و اصلاح عبارت
- ↑ شهرستانی عبدالکریم، الملل و النحل، بیروت، نشر دار المعرفه، سال 1404 قمری، ج1 ص88
- ↑ زرکلی خیرالدین، الاعلام، بیروت، نشر دار الملایین، سال 1980 میلادی، ج2، ص253
- ↑ اسفراینی طاهر بن محمد، التبصیر فی الدین بیروت، نشر عالم الکتاب، سال 1983 میلادی، چاپ اول، ص 101
- ↑ زرکلی خیرالدین، الاعلام، بیروت، نشر دار الملایین، سال 1980 میلادی، ج2، ص253
- ↑ سمعانی عبدالکریم بن محمد، الانساب، بیروت، نشر دار الجنان، سال 1408 قمری، چاپ اول، ج5، ص460
