شراة

    از ویکی‌وحدت
    شراة
    نامشراة
    عقیدهخوارج

    شراة یکی از القاب خوارج و یا نامی دیگر برای این فرقه است.

    معنای لغوی شراة

    شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شاری می‌باشد[۱].

    وجه تسمیه

    خوارج این نام را برگرفته از آیه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ» [۲] می‌دانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب کردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را برای پاداش اخروی فدا می‏‌کردند.[۳][۴][۵][۶][۷][۸]. علاوه بر این، ابوالحسن اشعری آورده است که به خوارج شراة (جمع شاری) می‌گویند به این جهت که خود را در طاعت خدا فروخته‌اند.[۹]. ملطی شافعی نیز شراة را یک بار بر خود خوارج اطلاق می‌کند و بار دیگر آن را نام فرقه دهم خوارج می‌داند[۱۰].

    پانویس

    1. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چاپ دوم، ص 253.
    2. بقره (2) آیه 207
    3. محمد جواد مشکور، همان.
    4. مطهربن طاهر مقدسی، البدء و التاریخ، ج 5، ص 135.
    5. محمد ملطی شافعی، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ، ص 47.
    6. نشوان بن سعید الحمیری، الحور العین، ص 200.
    7. محمود بشبیشی، الفرق الاسلامیة، ص 41.
    8. تقی الدین احمد بن علی مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، ج 2، ص 355.
    9. ابوالحسن اشعری، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج 1، ص 206.
    10. محمد ملطی شافعی، همان، ص 53.