شراة
| شراة | |
|---|---|
 | |
| نام | شراة |
| عقیده | خوارج |
شراة یکی از القاب خوارج و یا نامی دیگر برای این فرقه است.
معنای لغوی شراة
شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شاری می‌باشد[۱].
وجه تسمیه
خوارج این نام را برگرفته از آیه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ» [۲] می‌دانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب کردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را برای پاداش اخروی فدا میکردند.[۳][۴][۵][۶][۷][۸]. علاوه بر این، ابوالحسن اشعری آورده است که به خوارج شراة (جمع شاری) می‌گویند به این جهت که خود را در طاعت خدا فروخته‌اند.[۹]. ملطی شافعی نیز شراة را یک بار بر خود خوارج اطلاق می‌کند و بار دیگر آن را نام فرقه دهم خوارج می‌داند[۱۰].
پانویس
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چاپ دوم، ص 253.
- ↑ بقره (2) آیه 207
- ↑ محمد جواد مشکور، همان.
- ↑ مطهربن طاهر مقدسی، البدء و التاریخ، ج 5، ص 135.
- ↑ محمد ملطی شافعی، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ، ص 47.
- ↑ نشوان بن سعید الحمیری، الحور العین، ص 200.
- ↑ محمود بشبیشی، الفرق الاسلامیة، ص 41.
- ↑ تقی الدین احمد بن علی مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، ج 2، ص 355.
- ↑ ابوالحسن اشعری، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج 1، ص 206.
- ↑ محمد ملطی شافعی، همان، ص 53.
