اسحاقیه (غلاة)
| اسحاقیه | |
|---|---|
 | |
| نام | اسحاقیه |
| عقیده | 1. شیعه غالی بودند. 2. امامت و نبوت را در یک رتبه و ردیف می شمردند. |
اسحاقیه شاخه ای از فرقه «غُلاة» و از پیروان اسحاق‌بن زید‌بن حارث از یاران عبدالله‌بن معاویة‌بن جعفر‌بن محمد (علیه‌السلام) بودند.
تاریخچه
از جمله فرقه هایی که از جناحیه منشعب شدند، اسحاقیه بودند که از اسحاق‌بن زید‌بن حارث از یاران عبدالله‌بن معاویه پیروی می‌کردند. بنابر گزارش فخر رازی، این فرقه دست‌کم تا اواخر قرن ششم هجری قمری در شهر حلب و برخی نواحی شام حضور داشتند. البته ممکن است این فرقه با فرقه امریه و شریکیه مشترک باشند.[۱].
عقاید
اسحاقیه معتقدند بودند که میان امامت و نبوت تفاوتی وجود ندارد؛ مگر اینکه پیامبر اکرم (صلّی‌الله علیه وآله) سابق است و حضرت علی (علیه‌السّلام) لاحق، مانند دو نوری که یکی بر دیگری پیشی گرفته باشد. می‌گویند که جنگ با مشرکان به پیامبر احاله شد و قتال با منافقان بر عهدۀ علی (علیه‌السّلام) قرار گرفت. اسحاقیه از حضرت علی (علیه‌السّلام) روایتی نقل می‌کنند که می‌فرمود: «ما سایه‌هایی بودیم در سمت راست عرش». درباره این فرقه نقل شده است که آنها اهل اباحه و و قائل به اسقاط تکالیف بودند. همچنین معتقد بودند که نبوت تا روز قیامت متصل و همیشگی است و هر کسی علم اهل‌بیت (علیه‌السّلام) را داشته باشد، نبیّ است. علاوه بر آن، به ظهور حق در حضرت علی (علیه‌السّلام) و فرزندانش باورمند بودند.[۲]. در نگاه برخی، «اسحاقیه، از رافضه می‌باشند.[۳].
جستارهای وابسته
پیوند به بیرون
پانویس
منابع
محمدجواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، چ 2، سال 1372 ش.
