ابوعمرو زجاجی
أَبُو عَمْرو الزجاجي که اسمش مُحَمَّد بن إِبْرَاهِيم بن يُوسُف ابْن مُحَمَّد بود.یکی از علمای اهل سنت و بزرگان تصوف در قرن چهارم هجری بود[۱]. ذهبی در مورد او می گوید: زجاجی یکی از متقی ترین مشایخ در روزگار خود بود.أبو عثمان المغربي نیز در مورد او می گوید: او یکی از سالکان راه و از آیات و نشانه های هدایت بود و فضایل او بیش از آن است که بتوان آنها را برشمرد. اصل او از نیشابور بود.
او الجنید ، ابوعثمان الحیری ، ابوالحسین النوری ، روییم بن احمد و ابراهیم الخواص را همراهی کرد و وارد مکه شد و در آنجا اقامت داشت و منصب شیخوخیت و ریاست آنجا را برعهده گرفت و در این مدت تقریباً 60 زیارت حج انجام داد. و گویند در مدت چهل سال در حدود زمین حرم رفع حاجت ننمود.سرانجام در مکه به سال348 هجری قمری دار فانی را وداع گفت[۲].
گفتار
معرفت شش وجه داردکه عبارتند از:معرفَت وحدانيت یا توحید ، مَعْرِفَت تَّعْظِيم ، مَعْرِفَة مِنَّت الهی،مَعْرِفَت قُدْرَت الهی ، مَعْرِفَت ازلی وَمَعْرِفَت به اسْرَار الهی[۳].
هر کس با همسایگان خود از در دوستی وارد نشود پس چون خداوند بالاترین قدرت است بخل رابر قلبش وارد کرده زبانش را به شکایت باز کرده و قلبش را از معرفت پاک واز نور یقین محروم و اموراتش را به خودش واگذار می سازد[۴].
هر کس در مورد حال و موقعیتی عرفانی صحبت کند که به آن نرسیده است ، کلمات او برای کسانی که او را می شنوند در حکم یک فتنه و آزمایش و ادعایی است که در قلب او شکل می گیرد و خدا او را از رسیدن به آن حالت محروم می سازد[۵].