ابرهیم بن شیبان
أَبُو إِسْحَاق إِبْرَاهِيم بن شَيبَان القِرميسيني یکی از علمای بزرگ تصوف اهل سنت قرن چهارم هجری است. ابو عبد الرحمن سلمی درباره او می گوید:...او در تقوا و پرهیزگاری دارای مقاماتی بود که به غیر از او به آن دست نیافته و در برابر مدعیان سخت‌گیر بودو پایبند به کتاب و سنت و مقید به روش شیوخ و بزرگان تصوف بود.عبد الله بن محمد بن منازل در مورد وی چنین می گوید:ابراهیم حجت خدا بر فقرا و نیکوکاران است[۱] سفر کرد و از معان (در اردن کنونی) گذشت و در قرمسین (شهری در کوهستان های ایران) اقامت گزید و در سال 330 هجری قمری[۲] و یا به نقلی دیگر در سال 337 هجری قمری[۳]در آنجا وفات یافت.
اساتید و شاگردان
از اساتید او می توان به علي بن الحسن بن أبي عنبر،أَبَا عبد الله المغربي و إِبْرَاهِيم الْخَواص اشاره کرد و تعدادی از شاگردان او عبارتند از:أبو زيد محمد بن أحمد المَروزي ، الحسن بن إبراهيم القرميسيني ، محمد بن عبد الله بن شاذان الرازي ، عبد الرحمن بن عبد الله الدقاق و محمد بن محمد بن ثَوابة.
گفتار
خوف از خدا باعث سوزاندن شهوت در قلب و دوری از رغبت به دنیا می گردد[۴].
بهترین کار بندگان مراقبت در وقت است چرا که نباید در این امر کوتاهی کرد و از مرزهای حفاظت نمود [۵].
عارف کسی است که دلش را برای مولا و بدنش را در راه خدمت به خلقش مصروف سازدو بهترین چیزی که از ناحیه پروردگار نصیب بنده می شود نصیحت و تذکر قلبی و توبه از گناهان است[۶].