ابوالعباس دینوری
| نام | أحمد بن محمد |
|---|---|
| نامهای دیگر | أَبُو الْعَبَّاس الدینَوَرِی |
| وفات | 340 ه.ق |
| مذهب | صوفی اهل تسنن |
أَبُو الْعَبَّاس الدینَوَرِی که اسمش أحْمد بن مُحَمَّد بود از علمای اهل سنت و صوفی برجسته قرن چهارم هجری است.
دینوری از منظر بزرگان
دینوری از منظر ابوعبدالرحمان السلیمی
ابوعبدالرحمان السلیمی درباره ابوعباس دینوری چنین میگوید: از بهترین فتوا دهندگان و مشایخ تصوف و اهل استقامت در طریقت و با مردم در باب معرفت الهی با بهترین شیوه صحبت می کرد و ایشان را موعظه می نمود[۱].
دینوری از منظر ابوالقاسم قشیری
ابوالقاسم قشیری در مورد ابوالعباس دینوری میگوید: او عالمی فاضل بود.
معاصران
دینوری با بزرگانی از اهل تصوف هم صحبتی و آشنایی داشت که از آن میان می توان به یُوسُف بن الْحُسَیْن، عبدالله الخراز، أَبا مُحَمَّد الْجریرِی وَ أَبا الْعَبَّاس بن عَطاء اشاره کرد [۲].
سفرها
او به نیشابور رفت و مدتی در آنجا رحل اقامت افکند. سپس به سمرقند مهاجرت نمود و تا پایان عمر در آنجا ماند.
وفات
مورخین سال وفات او را بعد از سال 340هجری قمری ذکر کرده اند[۳].
گفتارها
عالم از جهت نگاه به اشیاء متفاوت است. همه چیز به خدا بازمی گردد و سپس از خدا به خلق بازگشت دارند و چیزی از او پنهان نمی ماند و او قبل از هر چیز وجود داشته و همراه همه امور بوده. راهی غیر از آن برای رسیدن به خدا وجود ندارد. بدانید که پایین ترین مرحله ذکر این است که آنچه غیر از اوست فراموش کند و نهایت ذکر این است که ذاکر در ذکرش و از ذکرش محو شود و غرق در مذکور از رجوع به مقام ذکر است و این حالت فناء در فنا است. [۴]
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبد الرحمن السلمی، ص355-358، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ احمد بن محمد دینوری
- ↑ أبو العباس الدینوری
- ↑ سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج15، ص500-501، مؤسسة الرسالة، ط3