شراة يكى از القاب خوارج و یا نامی دیگر برای این فرقه است.

معنای لغوی شراة

شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شارى می باشد. [۱]

وجه تسمیه

خوارج اين نام را مأخوذ از آيه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ .. سوره بقره، آیه 207» می دانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب كردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را براى پاداش اخروى فدا مى‏ كردند. [۲] [۳] [۴] [۵] [۶] [۷]همچنین ابوالحسن اشعری آورده است که خوارج را شراة (جمع شاری) نام نهاده اند به این جهت که می گویند خود را در طاعت خدا فروخته ایم. [۸] علاوه، ملطی شافعی، این نام را یک بار بر اصل خوارج اطلاق کرده و بار دیگر می نویسد: نام فرقه دهم از خوارج، شراة است. [۹]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253
  3. مقدسی مطهر، البدء و التاریخ، ج5، ص 135
  4. ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد، ص47
  5. حمیری نشوان، الحور العین، ص 200
  6. بشیشی محمود، الفرق الاسلامیة، ص 41
  7. مقریزی احمد بن علی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار ، ج2، ص355
  8. اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص206
  9. ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ص53