ابراهیم بن مولد
إِبْرَاهِیم بن أَحْمد بن محمّد بن المولد که مکنی به ابواسحاق و از علمای تصوف اهل سنت در قرن چهارم بود. ابوعبدالرحمن سلمی درباره او می گوید: از بزرگان مشایخ و جوانمردان رقه و صاحب موثر ترینرو فتاوا و روش بود[۱].أبو حفص علی بن عراک در مورد او گفت: کلامی بهتر و زیباتر از کلام إبراهیم بن المولد ندیده ام[۲]. او هم نشین با أَبَا عبدالله بن الْجلاء الدِّمَشْقِی وَ إِبْرَاهِیم بن دَاوُد الْقصار الرقی بود و در سال 342 ه. ق درگذشت.
اساتید
در دمشق و رقه أحمد بن عبدالله الناقد المصری، الحسین بن عبدالله القطان، أحمد بن مروان المالکی إبراهیم بن السری السقطی و الجنید بن محمد وعبدالله بن جابر الطرسوسی و محمد بن یوسف و أبی الحسن الأصفهانی بهره برد.
شاگردان
تمام بن محمد، أبو الحسین بن جمیع، نصر بن محمد بن أحمد الطوسی، عبدالرحمن بن عمر بن نصر، أبو القاسم بکیر بن محمد الطرسوسی المنذری، ناصر بن محمد بن عبدالله بن محمد الدمشقی نزیل نیسابور، منصور بن عبدالله الأصبهانی، أبو الحسن علی بن إبراهیم بن یوسف الشقیقی الصوفی، الحسین بن یوسف العروینی، أبو الحسن محمد بن الحسین بن إبراهیم بن عاصم الأنوی السجستانی، أبو الحسن علی بن الحسین بن إبراهیم بن عاصم الأنوی السجستانی، أبو الحسن علی بن محمد بن إسحاق بن یزید الحلبی، أبو الفتح المظفر بن أحمد بن إبراهیم بن برهان المقرئ، أبو عبدالله عبید الله بن محمد بن بطة العکبری وأبو محمد الحسن بن إسماعیل بن محمد بن الضراب المصری.
گفتار
کسی که در مقام قبول یا رد دستورات الهی آن را بپذیرد بی شک مورد توجه و قبول درگاه الهی قرار خواهد گرفت. عمل به علم و دین انسان را به بلوغ مقام پذیرش الهی و تعالی او می رساند[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص309-312، دار الكتب العلمیة، ط2003
- ↑ تاریخ دمشق، ابن عساكر، ج6، ص268-271
- ↑ إبراهیم بن المولد