عبدالله رازی
عبد الله الرَّازِيّ او أَبُو مُحَمَّد عبد الله بن مُحَمَّد بن عبد الله بن عبد الرَّحْمَن الرَّازِيّ الشعراني الحيري یکی از علمای بنام اهل سنت و اهل تصوف در قرن چهارم هجری بود[۱]. ذهبی او را عارف بزرگ طائف نام می برد[۲].از بزرگان نیشابور در زمان خود،او یکسری ریاضتهایی داشت که همه از انجام آنها ناتوان بودند.»او از علمای تصوف بود و احادیث نبوی بسیار نوشته و نقل کرده و ثقه بود.
| نام | أَبُو مُحَمَّد عبد الله بن مُحَمَّد بن عبد الله بن عبد الرَّحْمَن الرَّازِيّ الشعراني الحيري |
|---|---|
| نامهای دیگر | عبد الله الرَّازِيّ |
| درگذشت | 353ق |
زندگی
اصالتش از شهر ری (شهری تاریخی در نزدیکی تهران در ایران) و زادگاهش نیشابور است. وی با جنید، ابوعثمان، محمد بن الفضل، رويماً ،سمنون ،يوسف بن الْحسن ،أَبا عَليّ الْجوزجَاني ،مُحَمّد بن حَامِد و سایر شیوخ همراه بود. او از اصحاب بزرگ ابوعثمان است و ابوعثمان او را گرامی می داشت و به او احترام می گذاشت و جایگاه او را می شناخت. وی در سال 353 هجری قمری درگذشت.
گفتار
همه مدعی معرفت هستند اما معرفت واقعی خاص انبیا و اولیای خاص است.
هر که بخواهد جایگاه خود و تعقیب حق یا تخطی از آن را در خود بداند پس به كسانى كه با او مخالفت مى كنند، بنگرد اگر تغييرى نكرد، بداند كه روحش از حق پيروى مى كند.