عبدالله رازی
| نام | أَبُو مُحَمَّد عبدالله بن مُحَمَّد بن عبدالله بن عبدالرَّحْمَن الرَّازِیّ الشعرانی الحیری |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | عبدالله الرَّازِیّ |
| زاده | نیشابور |
| درگذشت | 353هجری |
| استادان | جنید بغدادی، ابوعثمان الحیری |
| دین و مذهب | اسلام، تسنن |
عبدالله الرَّازِیّ او أَبُو مُحَمَّد عبدالله بن مُحَمَّد بن عبدالله بن عبدالرَّحْمَن الرَّازِیّ الشعرانی الحیری یکی از علمای بنام اهل سنت و اهل تصوف در قرن چهارم هجری بود[۱].
زندگی
اصالتش از شهر ری (شهری تاریخی در نزدیکی تهران در ایران) و زادگاهش نیشابور است. وی با جنید، ابوعثمان، محمد بن الفضل، رویماً ،سمنون، یوسف بن الْحسن، أَبا عَلیّ الْجوزجَانی، مُحَمّد بن حَامِد و سایر شیوخ همراه بود. او از اصحاب بزرگ ابوعثمان است و ابوعثمان او را گرامی می‌داشت و به او احترام می‌گذاشت و جایگاه او را میشناخت. وی در سال 353 هجری قمری درگذشت.
گفتار
همه مدعی معرفت هستند اما معرفت واقعی خاص انبیا و اولیای خاص است.
هر که بخواهد جایگاه خود و تعقیب حق یا تخطی از آن را در خود بداند پس به کسانى که با او مخالفت مى‌کنند، بنگرد اگر تغییرى نکرد، بداند که روحش از حق پیروى مى‌کند.
در کلام ذهبی
ذهبی او را عارف بزرگ طائف نام می‌برد[۲].از بزرگان نیشابور در زمان خود، او یکسری ریاضتهایی داشت که همه از انجام آنها ناتوان بودند.» او از علمای تصوف بود و احادیث نبوی بسیار نوشته و نقل کرده و ثقه بود.