عبدالله بن محمد خراز
ابومحمد عبدالله بن محمد الخرازاز علمای اهل سنت و جماعت و از شخصیت های برجسته تصوفدر قرن چهارم هجری بود[۱].
زندگی
او در شهر ری بزرگ شد و به مکه رفت و پیش از سال 310 هجری قمری درگذشت.
دیدگاه عبدالرحمن سلمی
ابوعبدالرحمن السلمی درباره او گفته است که او از شیوخ اعظم رازیان است.او از پرهیزگارانی است که متوکل به حق بوده و در پی روزی حلال بود.»
اساتید
او با ابوعمران کبیر ،ابوحفص نیشابوری و از یاران ابویزید بسطامی شد و همه جایگاه او را گرامی می داشتند.
گفتار
گرسنگی طعام زاهدان و ذکر و یاد خدا غذا و اشباع کننده عرفا است ط[۲].
عبارات را علما فهمیده و اشارات را حکما ولی نکات خاص را فقط خاصان از شیوخ درک می کنند[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفية، أبو عبد الرحمن السلمي، ص222-224، دار الكتب العلمية، ط2003
- ↑ بقات الأولياء، ابن الملقن، ص348، مكتبة الخانجي، ط1994
- ↑ عبد الله بن محمد الخراز