راهنما:پانویس

÷

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در

نام	پانویس

پانویس (پی‌نوشت، پانوشت) شرح یا ارجاعی است که در حاشیهٔ متن جای می‌گیرد و ممکن است با عدد یا نشانه‌هایی نظیر ستاره مشخص گردد و در متن نیز به آن رجوع داده شود. پانویس، در واقع، بخشی از نوشته تحقیقی است که برای دادنِ اطلاع بیشتر یا اعتبار بخشیدن به نوشته فراهم می‌شود؛ اگرچه جزء ضروری نوشته تحقیقی است ولی ماهیتاً به‌گونه‌ای است که نمی‌توان آن را در متن نوشته جای داد.

پانویس

پانویس. پی‌نوشت، پانوشت، یا پانویس شرح یا ارجاعی است كه در حاشیه متن جای می‌گیرد و ممكن است با عدد یا نشانه‌هایی نظیر ستاره مشخص گردد و در متن نیز به آن رجوع داده شود (8: ذیل "زیرنویس"). پانویس، در واقع، بخشی از نوشته تحقیقی است كه برای دادن اطلاع بیشتر یا اعتبار بخشیدن به نوشته فراهم می‌شود؛ اگرچه جزء ضروری نوشته تحقیقی است ولی ماهیتآ به‌گونه‌ای است كه نمی‌توان آن را در متن نوشته جای داد (98:3).

پانویس‌ها ممكن است در پایین صفحات، انتهای فصل‌ها، یا در پایان نوشته تحقیقی ظاهر شوند. هرگاه پانویس در پایین صفحه بیاید می‌توان شماره پانویس‌ها را در هر صفحه مستقلا آغاز كرد (3: 98) و معمولا آنها را با كشیدن نیم‌خط یا خط ممتد از متن جدا می‌كنند (5: 119؛ 7: 543). اگر پانویس‌ها در پایان هر فصل باشد شماره پانویس‌های هر فصل مستقلا آغاز می‌گردد و هرگاه در پایان نوشته ظاهر شود شماره‌گذاری می‌تواند از آغاز تا انتهای نوشته به‌طور مسلسل ادامه یابد (98:3؛ 67:4؛ 103:9).

تاریخچه

در حال حاضر به‌ندرت كتابی وجود دارد كه صرفآ از متن تشكیل شده باشد. بسیاری از كتاب‌ها بسته به موضوع آنها از پانویس جهت كمك به خوانندگان استفاده می‌كنند و این استفاده تقریبآ عمر دوهزارساله دارد. پانویسی از 71 م. آغاز شد و در نتیجه جنبش مذهبی رشد یافت و بروز كامل آن در سال 1066 و كمی بعد از فتح نرماندی بوده است. استعمال این واژه نیز در سال 1841 م. باب گردید (10: 47).

پانویس قسمتی از هر كار مهم علمی است، ولی گاه نویسندگان طراز اول كه عمری را در كار تحقیق سپری كرده و دارای نظریات و دیدگاه‌های علمی بنیانی بوده‌اند نیازی به استناد به منابع دیگران احساس نمی‌كرده‌اند. به طور مثال، نمی‌توان ایراد گرفت كه چرا عطاملك جوینی در تاریخ جهانگشای خود ارجاع نداده است و سعدی در گلستان ذكری از مآخذ به میان نیاورده است (6: 165-166).

اهداف

آوردن پانويس در نوشته تحقيقي ممكن است به دلايل زير باشد:

1. دادن مآخذ تحقيق به‌منظور بالا بردن ميزان اعتبار كار محقق؛
3. رعايت امانت علمي در استفاده از انديشه‌هاي ديگران؛
5. توضيح پاره‌اي از مطالب فشرده متن و رفع ابهام؛
7. ارجاع خوانندگان به ديگر منابع و هدايت آنان به مطالبي افزون بر آنچه در متن آمده است (88:2؛ 5: 118؛ 103:9). افراط در ذكر پانويس سبب گسستگي متن مي‌شود ودرك مطلب را دشوار مي‌سازد (10: 47-69).

پانويس‌ها را از لحاظ نوع اطلاعات مي‌توان به سه گروه عمده توضيحي، ارجاعي، و تلفيقي تقسيم كرد.