سوره حشر
÷
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در
| نام | سوره حَشْر |
|---|---|
| شماره سوره | ۵۹ |
| جزء | ۲۸ |
| ترتیب نزول | ۱۰۱ |
| مکی/مدنی | مدنی |
| تعداد آیات | ۲۴ |
| تعداد کلمات | ۴۴۵ |
| تعداد حروف | ۱۹۱۳ |
سوره حَشْر پنجاه و نهمین سوره و از سوره‌های مدنی قرآن است که در جزء ۲۸ جای دارد. نام سوره از آیه دوم گرفته شده است که به اخراج یهودیان از مدینه اشاره می‌کند. سوره حشر با تسبیح خدا آغاز می‌شود و با تقدیس او پایان می‌پذیرد. موضوعاتی از جمله شکست یهودیان بنی‌نضیر از مسلمانان، احکام تقسیم اموال و غنایمی که بدون جنگ نصیب مسلمانان می‌شود، ملامت منافقان و افشای اعمالشان، توصیف و تمجید از فداکاری‌های مهاجران، در این سوره بیان شده است.
حشر
جمع کردن،... در مجمع ذيل آيه 202 از سوره بقره گفته: حشر گرد آوردن قوم است بيك مكان ... اصل باب از جمع شدن است[۱].
مفهوم کلی سوره
اسامی سوره
- حشر،
- بنی نضیر[۳].
علت نامگذاری
«سوره حشر» و «سوره بنی نضیر»؛ اين نام ها از آيۀ دوم اين سوره برگرفته شده كه در آن از «حشر» يعنى گردآمدن مسلمانان براى تبعيد يهوديان «بني‌نضير» سخن گفته شده است[۴].
اهداف و آموزه‌ها
اهداف سوره حشر عبارت اند از:
محتوا و موضوعات
محتواى سوره حشر را مى توان در شش بخش خلاصه كرد:
- در بخش اول كه تنها يك آيه است و مقدمه اى براى مباحث مختلف اين سوره محسوب مى شود سخن از تسبيح و تنزيه عمومى موجودات در برابر خداوند عظيم و حكيم است.
- در بخش دوم كه از آيه دوم تا آيه دهم (مجموعا نه آيه) است ماجراى درگيرى مسلمان را با يهود پيمان شكن مدينه بازگو مى كند.
- در بخش سوم كه از آيه یازدهم تا هفدهم را تشكيل مى دهد داستان منافقان مدينه آمده است كه با يهود در اين برنامه همكارى نزديك داشتند.
- بخش چهارم كه چند آيه بيشتر نيست مشتمل بر يك سلسله اندرزها و نصايح كلى نسبت به عموم مسلمانان است و در حقيقت به منزله نتيجه گيرى از ماجراهاى فوق مى باشد.
- بخش پنجم كه فقط يك آيه است (آيه بیست‌ویکم) توصيف بليغى است از قرآن مجيد و بيان تاثير آن در پاكسازى روح و جان.
- و بالآخره در بخش ششم كه آخرين بخش اين سوره است و از آيه بیست‌ودوم شروع و به بیست‌وچهارم ختم مى شود قسمت مهمى از اوصاف جمال و جلال خدا و اسماء حسناى او را بر مى شمرد كه به انسان در طريق معرفة اللَّه كمك شايان مى كند[۶].