الجزایر

الجزایر الجزایر با نام رسمی جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر (به عربی: الجمهوریة الجزائریة الدیمقراطیة الشعبیة) کشوری است در شمال آفریقا که ۹۹٪ مردم آن مسلمان هستند. الجزایر از شرق با تونس و لیبی، از غرب با مراکش، از جنوب غربی با موریتانی، از شمال با دریای مدیترانه و از جنوب با نیجر و مالی مرز مشترک دارد. جمعیت آن حدود ۴۳،۸۵۱،۰۰۰ نفر است. مساحت آن حدود ۲،۳۸۱،۷۴۱ کیلومتر مربع است و بزرگترین کشور آفریقا به شمار می‌آید. پایتخت الجزایر، الجزیره، و زبان رسمی آن آمازیغی و عربی است. همچنین فرانسوی نیز به‌طور گسترده در این کشور رواج دارد. مردم الجزایر بربر و عرب هستند. دین رسمی‌شان، اسلام و مذهب‌شان، سنی است.

پرچم کشور الجزایر

نقشه کشور الجزایر

موقعیت جغرافیایی کشور الجزایر

نام کشور	فارسی: جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر
مکان	شمال آفریقا
منطقه زمانی	یوتی‌سی+۱ (EET))
زبان	عربی
پایتخت	الجزیره
نوع حکومت و ساختار سیاسی	حکومت متمرکز نظام نیمه‌ریاستی جمهوری
زبان های رسمی	آمازیغی و عربی
واحد پول	دینار الجزایر (DZD)

الجزایر در قرن هفتم قبل از میلاد توسط فنیقی‌ها که عرب و از کنعان بودند، در امتداد شهر قرطاج تونس ایجاد شد. در ۴۲ قبل از میلاد تحت سلطه رومن‌ها قرار گرفت که سلطه آنها حدود سیصد سال بطول انجامید. این سرزمین در سال ۶۴۷ میلادى به تصرف مسلمانان در آمد و به كشورى اسلامى تبدیل شد. در دوران اسلامی حکومت‌های متعددی در الجزایر حکمرانی کردند که می‌توان به رستمیه، ادریسیه، اغالبه، فاطمیون، الزیریه، الحمادیه، موحدیه و الزیانیه اشاره داشت. این كشور ازسال ۱۵۱۸ تا ۱۸۳۰ تحت سلطه دولت عثمانی قرار داشت و از سال ۱۸۳۰ به استعمار فرانسه درآمد و به دنبال یک مبارزه خونین و طولانی هشت‌ساله با بیش از پنج و نیم میلیون کشته سرانجام در سال ۱۹۶۲ به استقلال دست یافت. سایه این استعمار 123 ساله بر مناسبات فرانسه و الجزایر هم‌چنان سنگینی می‌کند.

تاریخچه

جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر کشوری در شمال قاره آفریقا است و در حقیقت دروازه آفریقا و اروپا محسوب می‌شود.

الجزایر (به انگلیسی: Algerian) کشوری در شمال قاره آفریقا است و در حقیقت دروازه آفریقا و اروپا محسوب می‌شود. این کشور از شمال شرق با تونس، از شرق با لیبی، از جنوب شرق با نیجر، از جنوب غرب با مالی و موریتانی، از غرب با صحرای غربی و از شمال غرب با مغرب همسایه است. در شمال این کشور دریای مدیترانه قرار دارد. بیابان و صحرا بیش از چهار پنجم خاک این کشور را پوشانده است. در دهه ۵۰ میلادی ذخایر نفت و گاز در این بیابان‌ها کشف شد اما همچنان اغلب الجزایری‌ها در نزدیکی خط ساحلی این کشور زندگی می‌کنند. تا پیش از ورود فرانسوی‌ها به الجزایر، این کشور، کشوری مستقل بود که با سیستم قومی اداره می‌شد. اداره کشور به دست شخصی که "بای" نامیده می‌شد بود و سه استان بزرگ داشت. هر استان را یک "بای" اداره می‌کرد. در سال ۱۸۳۰ فرانسه این کشور را اشغال و آن را مستعمره خود کرد. این کشور در سال ۱۹۶۲ استقلال خود را به دست آورد اما در جنگ‌های داخلی که برای استقلال روی داد بیش از یک میلیون الجزایری جان خود را از دست دادند. الجزایر عضو اتحادیه آفریقا، اتحادیه عرب و اوپک است. مردم این کشور از نژادهای عرب و بربر هستند. بربرها نخستین کسانی بودند که از روزگار خیلی دور در این سرزمین سکونت داشتند. اولین بار فنیقی‌ها در سدهٔ دوازدهم پیش از میلاد به ان کشور هجوم آوردند و مهاجر نشین‌هایی در کرانه‌های شمالی آن پدیدآوردند. سپس کارتاژی‌ها به آن جا وارد شدند و نواحی شرقی آن را به تصرف درآوردند. رومی‌ها، پس از برانداختن دولت کارتاژ، به این سرزمین دست یافتند و چندی بر سواحل شمالی آفریقا و سرزمین‌های ساحلی الجزایر حکومت کردند. واندال‌ها در ۴۳۰ بعد از میلاد، دست رومی‌ها را از الجزایر کوتاه کردند. مردم الجزایر در آغاز قرن هشتم میلادی با آمدن اعراب به این سرزمین به اسلام گرویدند. از سال ۶۴۴ تا ۶۵۶، اولین قبیله بربر الجزایری که به اسلام گروید، مَغراوی‌ها بودند. به نوشته ابن خلدون، مورخ قرون وسطی، «اوزمار بن سکلب» رهبر مغراوی‌ها به درخواست عثمان بن عفان، خلیفه سوم، اسلام آورد. مغراوی‌ها نیز با بازگشت رهبر خود، دسته جمعی، به اسلام گرویدند. به سال ۶۶۵، حکومت بنی امیه اولین حمله خود به مغرب را آغاز کرد. سال ۶۸۳، فتوحات عقبة ابن نافع آغاز گردید. اگر چه مقاومت‌های بیزانسی‌ها اندکی مانع آنها شد، اما بربرها کوتاه نیامدند. از سوی دیگر، این مغراوی‌ها بودند که از ابتدای جنگ به بنی امیه پیوستند.

جغرافیا

الجزایر کشوری در شمال قاره آفریقا است، که از سمت شرق به تونس و لیبی از سمت غرب به مراکش و صحرا، از جنوب غربی موریتانی، از سمت شمال به دریای مدیترانه و از سمت جنوب به نیجر و مالی محدود است. مساحت آن حدود ۲/۳۸۱/۷۴۱ کیلومتر مربع یعنی تقریباً سه برابر فرانسه و در حدود یک برابر و نیم ایران است. از شهرهای بزرگ الجزایر، الجزیره پایتخت کشور، و وهران و قسنطینه و عنابه و باتنه را باید نام برد. الجزایر بزرگترین کشور در آفریقا به لحاظ مساحت می‌باشد، قسمت اعظم مناطق ساحلی الجزایر کوهستانی است و بنادر طبیعی اندکی دارد. منطقه‌ای که از ساحل شروع می‌شود و تا تل اطلس امتداد می‌یابد، حاصل‌خیز می‌باشد. در جنوب تل اطلس استپ‌هایی وجود دارند که تا اطلس صحرایی امتداد پیدا می‌کنند، صحرا در مناطق جنوبی‌تر قرار دارد. جبال هقار منطقه‌ای مرتفع در مرکز صحرا و در جنوب الجزایر است. شهرهای مهم الجزایر، الجزیره، آوران، قسنطینه و عنابه می‌باشند. شمال الجزایر آب و هوای معتدل مدیترانه‌ای دارد. در تل اطلس، دمای هوا در تابستان بین ۲۱ تا ۲۴ درجه سانتی‌گراد و در زمستان بین ۱۰ تا ۱۲ درجه سانتی‌گراد می‌باشد و رطوبت هوا زیاد است. در شرق الجزایر هوا اندکی سردتر است. از مشخصه‌های آب و هوایی الجزایر، بروز طوفان‌های شن می‌باشد. در الجزایر تنها بخشی از صحرا که در مدار رأس‌السرطان قرار می‌گیرد بسیار گرم است. میزان بارندگی در طول سواحل زیاد بوده و سالانه بین ۴۰۰ تا ۶۷۰ میلی‌متر برآورد می‌شود. بیشترین بارندگی در بخش مالی شرق الجزایر وجود دارد که به ۱۰۰۰ میلی‌متر در سال می‌رسد.[۱۳] الجزایر یکی از کشورهای استثنایی برای گردشگران مسلمان محسوب می شود. این کشور دارای مجموعه ای گسترده از مقاصد گردشگری است و به گردشگران، امکان بازدید از مناطق مختلف را می‌دهد. ده شهر مهم الجزایر برای بازدید گردشگران چنین است: آتاور، اورن، انبه، غدایی، کنستانتین، ژانت، بتنا، الجزیره، ستیف، تلکم.

سیاست

رئیس حکومت در الجزایر رئیس جمهور است که با رأی مردم برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شود. رئیس دولت در این کشور نخست وزیر نیز محسوب می‌شود. البته رئیس جمهور می‌تواند نخست وزیر را انتخاب نماید. مجلس سنای الجزایر دارای 144 کرسی است، حدود یک سوم از نمایندگان این مجلس توسط رئیس جمهور انتخاب می‌شوند و الباقی توسط رأی مردم برای دوره های شش ساله انتخاب می‌شود. مجلس الشعبی الوطنی 289 کرسی دارد و نمایندگان نیز با رأی مردم برای دوره های 5 ساله مشخص می‌شود. اینطور که ارزیابی ها نشان می‌دهد وضعیت سیاسی در الجزایر در سال های اخیر تغییرات زیادی را شامل نشده است و سیستم سیاسی این کشور در یک مسیر ثابت پیش می‌رود.

تقسیمات کشوری

کشور الجزائر دارای ۴۸ استان (به عربی: ولایه) است که همه استان‌های آن با شهرهای مراکز استان خود هم‌نامند. استان‌های الجزائر به نوبه خود به ۵۵۳ شهرستان (عربی: دایره) و این شهرستان‌ها به ۱۵۴۱ بخش (عربی: بلدیه) تقسیم می‌شوند.

نام استان‌های الجزائر به قرار زیر است:

۱. أدرار ۲. الشلف ۳. الاغواط ۴.ام‌البواقی ۵. باطنه ۶. بجایه ۷. بسکره ۸. بشار ۹. البلیده ۱۰. البویره ۱۱. تمنراست ۱۲. استان تبسه ۱۳. تلمسان ۱۴. تیارت ۱۵. تیزی وزو ۱۶. الجزائر (پایتخت) ۱۷. استان الجفله ۱۸. جیجل ۱۹. استان سطیف ۲۰. سعیده ۲۱. سکیکده ۲۲. سیدی بلعباس ۲۳. عنابه ۲۴. قالمه ۲۵. قسنطینه (کنستانتین) ۲۶. مدیه ۲۷. مستغانم ۲۸. استان المسیله ۲۹. معسکر ۳۰. ورقله ۳۱. وهران ۳۲. بیض ۳۳. یزی ۳۴. برج بوعریریج ۳۵. بومرداس ۳۶. الطارف ۳۷. تندوف ۳۸. تسمسیلت ۳۹. الوادی ۴۰. خنشله ۴۱. استان سوق اهراس ۴۲. تی‌پازه ۴۳. میله ۴۴. عین الدفلی ۴۵. النعامه ۴۶. عین تموشنت ۴۷. غردایه ۴۸. غلیزان

اماکن تاریخی الجزایر

شمال آفریقا یکی از مکان‌های پر رمز و راز جهان است. پنتاپولیس شهری در الجزایر با معماری منحصر‌به‌فرد در کنار فرهنگ اصیل آن، باعث شده است تا یونسکو آن را در فهرست آثار باستانی جهانی ثبت کند. دره‌ی عمیق و باریک مزاب، در صحرای بزرگ آفریقا واقع شده است. این دره با فاصله‌ی تقریبی ۶۰۰ کیلومتر از شمال الجزیره، پایتخت کشور الجزایر، دربرگیرنده‌ی پنج شهر با معماری متفاوت است. به مجموعه‌ی این پنج شهر در کنار هم پنتاپولیس (Pentapolis) می‌گویند. این منطقه با مساحت تقریبی ۱۰ کیلومتر در قرن یازدهم میلادی توسط بربرهای مزابیت بنا شده است. در واقع مزابیت‌ها از شمال‌غرب آفریقا و از منطقه‌ی مغرب به مرکزیت تاهرت به مزاب آمده‌اند. شهر تاهِرت را دودمان ایرانی‌تبار رستمیان بنا کرده‌اند و آن را پایتخت خود قرار دادند. گفته می‌شود که در زبان بربری، تاهرت به معنای شیر ماده یا دایره‌ی زنگی است.

اقتصاد

الجزایر پس از استقلال با توجه به تنگنا های موجود و شرایط پس از رهایی از استعمار فرانسه، از سیستم سوسیالیستی پیروی می کرد. اما در سال های اخیر با خصوصی سازی های بعمل آمده و برداشتن برخی محدودیت ها، از این سیاست اقتصادی فاصله گرفته است. نفت و گاز نیز به عنوان اصلی ترین منابع درآمدی کشور حدود 97 درصد صادرات الجزایر را تشکیل می دهد. صنایع غذائی، صنایع سبک، صنایع داروئی، فولاد و صنایع معدنی از مهمترین فعالیت های صنعتی است. در بخش کشاورزی تولید گندم، جو، زیتون، انواع میوه و دامداری مهمترین تولیدات کشاورزی الجزایر را تشکیل می دهد. صادرات غیرنفتی الجزایر در سال 2011 به نسبت سال قبل 40 درصد افزایش یافت و به 15/2 میلیارد دلار رسید. به نقل از آمار گمرک این کشور مهمترین محصولات صادراتی غیر نفتی الجزایر را در این سال مشتقات نفتی و صنایع غذائی تشکیل داده است. در خصوص واردات الجزایر 320 هزار دستگاه خودرو در سال 2011 وارد کرده است. واحد پول این کشور دینار الجزایر است که در نرخ تبدیل دولتی هر یورو برابر با 107 دینار و هر دلار برابر 78 دینار است. تولید ناخالص داخلی در این کشور 7/234 میلیارد دلار است. ۹ میلیون و ۳۸۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور ۱۳ درصد است و ۲۵ درصد از جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن 7/3درصد بود. محصولات صادراتی این کشور شامل نفت، گاز طبیعی و محصولات پتروشیمی است. محصولات وارداتی آن شامل کالاهای اساسی، مواد غذایی و کالاهای مصرفی است.

مردم شناسی و آئین و رسوم

جمعیت این کشور حدود ۳۳ میلیون و ۷۷۰ هزار نفر با میانگین سنی ۲۶ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۵ و برای مردان ۷۲ سال است. ۹۹ درصد از مردم آن از نژاد بربر و عرب هستند. ۹۹ درصد از مردم الجزایر مسلمان سنی و یک درصد مسیحی و یهودی هستند. زبان رسمی در این کشور عربی است اما زبان‌های فرانسوی و بربری هم رایج است. در فرهنگ مردم الجزایر صحبت کردن آرام بسیار مهم است، آنها سعی می‌کنند به عقاید هم احترام بگذارند و در کل احترام گذاشتن در این کشور بسیار مهم است مخصوصا احترام گذاشتن به پرچم این کشور. همچنین احترام به عقاید دینی افراد در این کشور بسیار مهم تاقی می‌شود. در فرهنگ مردم الجزایر بسیار دیده شده است که مردم سعی در زندگی ساده دارند، ساده لباس می‌پوشند و سعی می‌کنند کمتر درگیر تجملات باشند، فخر فروشی و تکبر نیز در این کشور دیده نمی‌شود. مردم الجزایر زود صمیمی نمی‌شوند. در فرهنگ مردم الجزایر زیاد صحبت کردن چندان جالب نیست. رویکردهای اقتصادی در الجزایر بخشی از فرهنگ مردم است به صورتی که اغلب آنها صرفه جویی در هزینه‌ها را در اولویت های خود قرار می‌دهند. پیشنهاد می‌شودسوال و جواب و یا حرف های خصوصی در این کشور را به حداقل برسانید. بهتر است از جدیدترین قوانین رانندگی مردم الجزایر اطلاع داشته باشید. در فرهنگ الجزایر به طور کلی صحبت به زبان محاوره ای بیشتر مورد پسند قرار می‌گیرد. مردم کشور الجزایر به کودکان بسیار اهمیت می‌دهند.

حجاب زنان الجزایری

اگر اسلام در الجزایر ریشه نكرده بود، این کشور هویت خود را به راحتی از دست می داد چرا که فساد و فحشاء به محو و نابودی هویت اصلی الجزایر می انجامید. زنان مسلمان الجزایری با حفظ حجاب خود زمانی طولانی برای استقلال با استعمار فرانسه جنگیدند و حجاب آنها سنگری و سلاحی در مبارزات علیه استعمارگران بود و این خود عامل بسیار مهمی برای مبارزه با استعمار بوده و هست و لازمه داشتن استراتژی معین و دورنمای حساب شده و معین برای یک انقلاب، فقط و فقط با پایبندی به اصول عالیه اسلام امکان پذیر بوده است.

در میان زنان الجزایری اکنون سه نوع عمده حجاب وجود دارد:

• حجاب سنتی یا «الحایک» که از یک چادر سفید همراه با روبند سفید تشکیل شده و اغلب در میان زنان الجزایری اصیل متداول است.

• «الملایه» که نوع دیگری از حجاب سنتی است که از یک چادر مشکی شبیه عبا تشکیل شده غالبا در شهرهای شرق کشور الجزایر متداول است.

• «الجباب» که بعضی اوقات به شکل چادر مشکی یا سرمه ای با نقاب که تمام صورت به جز دو چشم را می پوشاند و گاهی هم به شکل چادر و حجاب زنان ایرانی و لبنانی مورد استفاده قرار می گیرد.

پوشش مردم الجزایر بسیار ساده و زیبا است؛ در پوشش مردم این کشور، لباس های گلدار و یا طرح دار به ندرت دیده می‌شود، مردم اغلب از پیراهن های بلند و آقایان نیز از کت و شلوار استفاده می‌کنند. پیش از نیم قرن پیش حجاب به سقوط جمهوری چهارم فرانسه و به قدرت رسیدن شارل دوگان منجر شد؛ حقیقت این است که استعمارگران فرانسوی با استفاده از حجاب توسط زنان مخالفت کردند ولی زنان الجزایری آن را سمبل ارزش ها و اعتقادات ملی و دینی خودشان می‌دانستند، و فرانسویان نیز به طور برنامه ریزی شده‌ای، سیاست ضعیف کردن این اعتقادات را پیش می‌بردند. در عکس‌العمل به این فشار های فرانسویان و نشان دادن دشمنی‌شان با آنها، زنان این کشور بیشتر از حجاب استفاده کردند.

فرهنگ و آموزش

نظام آموزشي در الجزاير رايگان و براي افراد زير 16 سال اجباري است. كودكان در اين كشور بايد از سن هفت سالگي به مدرسه بروند. به طور كلي سه نوع مدرسه در الجزاير وجود دارد: مدارس دولتي، مدارس بين المللي و مدارس غير انتفاعي . سرفصل هاي آموزشي مدارس دولتي را آموزش و پرورش تعيين مي كند و اكنون «نوريه بن غبريط» عهده دار اين وزارتخانه است. مدارس غير انتفاعي نيز به دو دسته تقسيم مي شوند، مدارسي كه برنامه وزارت آموزش و پرورش را اجرا مي كنند و مدارسي كه به زبان هاي خارجي مانند فرانسوي و انگليسي دروس خود را تدريس مي كنند و برخي از آن ها در كنار آن، برنامه درسي مدارس الجزاير را نيز اجرا مي كنند. مدارس بين الملل نيز اساسا كتاب هايي خارج از چارچوب برنامه آموزشي وزارت آموزش و پرورش الجزاير را تدريس مي كنند و از همان ابتدا با كودكان به زبان هاي فرانسوي، انگليسي يا آلماني سخن مي گويند. نظام آموزشي در الجزاير پنج سال ابتدايي، چهار سال راهنمايي و سه سال دبيرستان است. دانش آموزان از كلاس دوم ابتدايي آموزش زبان فرانسه به عنوان زبان دوم اين كشور را آغاز مي كنند و از اول راهنمايي نيز آموزش زبان انگليسي به دانش آموزان آغاز مي شود . به طور كلي دانش آموزان پس از فارغ التحصيلي بايد به زبان فرانسه مسلط شوند . جدا از زبان عربي، فرانسوي و انگليسي در برخي مناطق و شهرها در شمال الجزاير مانند «تيزي وزو» و «بجايه» كه اكثريت جمعيت آن را «آمازيغ ها» تشكيل مي دهند، زبان آمازيغي نيز تدريس مي شود. مقام هاي اين كشور اعلام كرده اند كه در سال جاري از مجموع 48 استان اين كشور در 42 استان زبان آمازيغي تدريس مي شود.

هنر

هنرهای صنایع دستی در این کشور و بافت فرش و گلیم از هنر های مهم کشور الجزایر است که توجیه اقتصادی خوبی هم دارد. به طور کلی وضعیت هنری در الجزایر در سال های اخیر تغییرات زیادی نداشته است. در این کشور هنر های نمایشی و تئاتر پیشینه تاریخی دارد. مردم این کشور به عکاسی نیز علاقه دارند و این کشور هنرمندان و عکاسان خوبی تحویل دنیا داده است. از دیگر هنر های مردم کشور الجزایر می‌توان به چرم دوزی، سفالگری و ... اشاره کرد.

تعطیلات رسمی کشور الجزایر

1 ژانویه در کشور الجزایر، روز سال نو است و عمئما جشن گرفته می‌شود.

8 مارس روز جهانی زن است و به ارزش و اهمیت جایگاه زن پرداخته می‌شود.

1 می روز جهانی کارگر است که معمولا دولت در این روز برای کارگران تدارکاتی می‌بیند و از آنان قدردانی می‌کند.

19 ژوئن روز قیامت است، 5 جولای نیز روز استقلال در کشور الجزایر است که برای مردم این کشور بسیار اهمیت دارد.

1 نوامبر روز انقلاب در الجزایر است و این روز نیز برای مردم این کشور اهمیت زیادی دارد.

وضعیت دین

مردم الجزایر عرب و بربر هستند و دین رسمی‌شان اسلام است. حدود 99 درصد از مردم مسلمان و اهل تسنن هستند، 1 درصد مسیحی و 0.4 درصد پیرو دیگر ادیان هستند. بیشتر مردم این کشور عرب هستند و وضعیت دینی در الجزایر نیز با احترام زیادی همراه است. در دهه‌های اخیر، حضور مهاجران شیعی از عراق، سوریه و لبنان در این کشور سبب گسترش این مذهب میان مردم الجزایر شده است. گفته می‌شود با انتقال مذهب شیعه به این کشور از سوی مدرسان و فعالانی که از عراق، سوریه و لبنان به الجزایر رفته‌اند، این مذهب در بخش‌های گسترده‌ای از جامعه الجزایر به طور پنهان در حال گسترش است. شیعیان در برخی شهرها و ایالت‌های الجزایر مانند الجزیره (پایتخت)، باتنه، تبسه، خنشله، تيارت، سيدی بلعباس، بلکور، واد قریش، العناصر، بجادیه، تیزوزو، جیجل، وهران و البلیده حضور دارند.

مذاهب اسلامی:

اهل سنت در تونس:

شیعه در الجزایر:

جریان های شاخص

چهره های شاخص

چهره های شاخص دینی

نورالدین بولحیه

وی نویسنده، متفکر، استاد دانشگاه و یکی از نخبگان فکری و دانشگاهی الجزایر به شمار می‌آید که در زمینه‌های مختلف علوم اسلامی، مکاتب و مذاهب، آثاری دارد و نماینده قشر وسیعی از نخبگان و فرهیختگان نواندیش است. این استاد دانشگاه با تفکر روشنی که دارد به دور از تعصب و جمود تحت تأثیر امواج فکری انقلاب اسلامی،‌ امام راحل و مقام معظم رهبری قرار دارد و نسبت به مکتب اهل بیت و نظام جمهوری اسلامی ایران همدلی نشان می‌دهد و در مسائل سیاسی دیدگاهی انقلابی دارد و طرفدار جبهه مقاومت و مخالف استکبار و صهیونیست است. نورالدین بولحیه در اصل، صوفی و مالکی‌مذهب بود و در آغاز جوانی فعالیت‌های وهابی‌گری داشت. وی در فرهنگ اهل سنت زندگی و تحصیل کرده، مکاتب مختلف فکری، فلسفی، کلامی و عرفانی را تجربه کرده و در پایان به ساحل نجات اهل بیت(ع) رسیده است. وی خود را مسلمان معرفی می‌کند، بدون هیچ گونه گرایش مذهبی. او نظام ولایت فقیه را مترقی‌ترین نظام حکومتی برمی‌شمارد. بولحیه طرح تمدنی ترکیه و مالزی را اقتصادمحور برمی‌شمرد، در حالی که طرح تمدنی جمهوری اسلامی ایران، که امام خمینی و امام خامنه‌ای آن را ارائه کرده‌اند، انسان‌محور می‌داند و بر طرح آن دو کشور امتیاز دارد.

چهره های شاخص غیر دینی

عبدالعزیز بوتفلیقه

او زمانی که تنها ۲۵ سال داشت به وزارت رسید. آقای بوتفلیقه طی سالهای ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۹ به مدت شانزده سال در راس وزارت خارجه الجزایر قرار گرفت. وزیر خارجه وقت الجزایر با توجه به موقعیت تاثیرگذاری که در آن قرار داشت موفق به جلب حمایت بسیاری از رهبران کشورهای عربی شد و جایگاه کشورش را تا سطح یکی از پیشگامان جهان سوم بالا کشید. عبدالعزیر بوتفلیقه به تدریج در داخل کشور نیز از قدرت و نفوذ قابل توجهی برخوردار شد تا آنجا که از او همواره به عنوان رقیب اصلی هواری بومدین، در راس قدرت اجرایی این کشور نام برده می شد. این درحالیست که پس از مرگ رئیس‌جمهور بومدین در دسامبر ۱۹۷۸ شاذلی بن جدید تحت نفوذ ارتش و جبهه آزادی‌بخش میهنی قدرت را در دست گرفت و جایگاه بوتفلیقه تا حد مشاور رئیس‌جمهور تنزل کرد. او سپس در سال ۱۹۸۱ از کمیته مرکزی و شورای سیاسی جبهه آزادی‌بخش میهنی نیز اخراج شد و به زندگی در تبعید خود خواسته در دوبی و ژنو روی آورد. بازگشت بزرگ عبدالعزیز بوتفلیقه به قدرت به سال ۱۹۹۹ باز می گردد. او به خواست ارتش نامزد انتخابات ریاست جمهوری شد و با کسب بیش از ۷۰ درصد آراء در همان دور نخست برای اولین بار طعم شیرین پیروزی در انتخابات را چشید تا ضمن قرار گرفتن در راس قدرت اجرایی هرگز دیگر حاضر به ترک آن نباشد. مهمترین دستاورد بوتفلیقه پس از به دست گرفتن قدرت، بازگرداندن صلح به کشوری بود که بر اثر جنگ داخلی سالها دستخوش تنش و نارآمی شده بود. بر اساس آمارهای رسمی حدود ۲۰۰ هزار تن طی ده سال جنگ داخلی در الجزایر جان خود از دست دادند. او برای برقراری صلح در کشورش به «توافق مدنی» روی آورد، فرایندی که سبب شد اسلامگرایان در ازای تسلیم و دست کشیدن از خشونت مورد عفو عمومی قرار گیرند. عبدالعزیز بوتفلیقه با تکیه بر ثروت نفتی الجزایر موفق شد کشورش را افتادن به گرداب اعتراض های سراسری منطقه شمال آفریقا در سال ۲۰۱۱ موسوم به بهار عربی نجات دهد. رئیس جمهوری الجزایر بدین ترتیب جای پای خود را در قدرت بیش از همیشه سفت کرد و بارها با پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری نشان داد که رقیب سیاسی قدرتمندی پیش رو ندارد. بیش از یک سوم جمعیت الجزایر به خصوص افراد زیر بیست سال فردی غیر از عبدالعزیز بوتفلیقه را در راس قدرت اجرایی کشورشان ندیده اند.

احمد اویحی

احمد اویحی (Ahmed Ouyahia) در سال 1952 در روستای بو ادنان در منطقه Kabylie الجزایر به دنیا آمد. وی دوران ابتدایی و متوسطه را در نزدیکی زادگاهش گذراند و در سال 1972 دیپلم گرفت و برای ادامه تحصیل به الجزیره آمد.اویحی در سال 1976 فارغ التحصیل شد و بعد از آن به خدمت سربازی رفت. وی در سال 1979 در وزارت امورخارجه الجزایر مشغول فعالیت شد و سال بعد به عنوان مشاور انتخاب شد و تا سال 1982 در این پست خدمت کرد. در همان سال وی به عنوان مشاور رئیس هیات دائمی الجزایر در مقر دائمی سازمان ملل متحد منصوب شد. در سال 1988 در پست مدیر کل امور آفریقا در وزارت امور خارجه خدمت کرد. اویحی از سال 1988 به مدت یک سال مشاور نماینده الجزایر در شورای امنیت سازمان ملل بود و از سال 1990 نیز به عنوان مشاور وزیر امور خارجه کشورش فعالیت کرد. در سال 1992 اویحی به عنوان سفیر در کشور مالی خدمت کرد و چند سالی در پست وزیر امورخارجه و وزیر دادگستری فعالیت کرد. احمد اویحی سرانجام پس از طی مدارج مختلف در وزارت امورخارجه و دولت الجزایر، در23 ژوئن سال 2008 به عنوان نخست وزیر این کشور انتخاب شد. برخی از پست‌های مهم احمد اویحی: 1981 - 1975 نویسنده در وزارت امور خارجه 1981 - 1984 مشاور در وزارت امور خارجه و سفارت الجزایر در ابیجان 1984 - 1989 مشاور مامور دائمی الجزایر در سازمان ملل متحد (نیویورک) 1992 - 1993 سفیر الجزایر در مالی 1993 - 1994 وزیر امور خارجه و مسئول همکاری در امور مغرب 1994 - 1995 مدیر دفتر ریاست جمهوری 1999 تا 2002 : وزیر امور خارجه، وزیر دادگستری 2002 تا 2003 : وزیر امور خارجه، نماینده شخصی رئیس جمهور از 23 ژوئن 2008 تا به امروز: نخست وزیر

جمیله بوپاشا

جمیله بوپاشا انقلابی اسطوره ای نهضت آزادیبخش الجزایر در برابر استعمار ظالمانه فرانسه است. او در دامن خانواده ای كه اعضای آن در مبارزات رهایی بخش الجزایر فعال بودند بزرگ شد. جمیله با نام مستعار خلیدا در شرایطی به جنبش مقاومت پیوست كه تعداد فعالان زن در جبهه رهائی بخش الجزایر«اف ال ان» (FLN) بسیار اندك بود. وی كه به عنوان امدادگر كار می كرد در سال 1960 همراه پدر، خواهر و شوهر خواهرش در خانه دستگیر شد. به او نسبت بمب گذاری در دانشگاه را دادند ،اتهامی كه هرگز ثابت نشد. خانم بوپاشا برای بسیاری از حركت های ضد استعماری و آزادیخواهانه نیم قرن گذشته جهان سمبل و الهام بخش مقاومت و تسلیم ناپذیری بوده است ، و درباره زندگی و مبارزات او به عنوان یك زن مسلمان انقلابی كتاب ها و مقالات بسیاری نوشته شده است.