حرم حسین بن علی (سیدالشهدا)

حرم امام حسین محل دفن امام حسین و شماری از بنی‌هاشم و شهدای کربلا است. در این حرم، امام حسین، به همراه علی اکبر در پایین پا و علی اصغر بر سینه در ضریح دفن‌اند. همچنین بیشتر شهدای کربلا کمی آن‌سوتر در حرم به خاک سپرده شده‌اند. در شمال شرقی حرم امام حسین ، حرم حضرت عباس قرار دارد. مابین دو حرم را بین الحرمین می‌گویند. اولین بنا بر مرقد امام حسین،‌ توسط مختار ثقفی ساخته شد. در دوره‌های بعد شیعیان و محبان اهل بیت به ویژه پادشاهان و حاکمان، اهتمام ویژه‌ای بر بازسازی، ترمیم و توسعه این حرم داشته‌اند. حرم امام حسین بارها از سوی مخالفان از جمله خلفای عباسی و وهابیان تخریب شده است. مهم‌ترین تخریب حرم امام حسین در زمان متوکل و آخرین آنها در سال ۱۴۱۱ق توسط حکومت حزب بعث عراق در پی انتفاضه شعبانیه صورت گرفت. بیشترین زیارت کنندگان در روزهای عاشورا، اربعین و نیمه شعبان در حرم امام حسین گردهم می‌آیند. در فقه شیعه، حرم و تربت امام حسین احکام خاصی دارد.

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۰:۴۳، ۱۳ سپتامبر ۲۰۲۲؛

حرم امام حسین(ع)

نام	حرم امام حسین(ع)
مکان	کربلا • عراق
سبک معماری	اسلامی • ایرانی
مدیریت	آستان قدس حسینی
آدرس وبگاه موسسه	العتبة الحسینة المقدسة

تاریخچه

بر اساس گزارش‌های تاریخی بعد از شهادت امام حسین و شهدای کربلا و خروج سپاه اموی از سرزمین کربلا، گروهی از قبیله‌ بنی‌اسد خود را به کربلا رسانده و پیکر شهدا را به خاک سپردند. بر این اساس، نخستین بنای نشانگر مزار امام حسین، برآمدگی‌هایی از خاک بود که زائران بدان سو رهنمون می‌شدند.

رسول خدا فرمود: بعد از آن‌که جبرئیل خبر شهادت امام حسین را به من داد، گفت: فرشتگانى را در حالی که با ایشان ظروفی از یاقوت و زمرّد و مملوّ از آب حیات بود و حلّه‌‏ها و عطرهای بهشتى به همراه دارند از آسمان هفتم به زمین فرو می‌آیند. فرشتگان بدن‏های ایشان را با آن آب شست‌وشو داده و حلّه‏‌ها را به تن آنها کرده و با آن عطرها حنوطشان می‌کنند و دسته دسته بر ایشان نماز می‏خواند، و پس از اتمام نماز، خدا گروهی از امتم را که کفار آنان را نمی‌‏شناسند و در ریختن خون شهداء نه با گفتار و نه با کردار و نه با قصد شرکت کرده‏ اند را می‌فرستد تا اجسام و بدن‌های آنها را دفن کنند و برای قبر سیدالشّهداء در آن سرزمین نشانه‌‌ای نصب کرده تا برای حق‌جویان نشانه‌ و سببی برای رستگاری اهل ایمان باشد.

بعد از شهادت امام حسین، امام سجاد برای شهادت پدر و شهدای کربلا و برهنه ماندن پیکر آنان بی‌تابی می‌کرد. حضرت زینب به آن‌حضرت فرمود: «…بی‌تابی نکنید؛ زیرا خداوند متعال گروهی از این امت که در شمار ستم‌کاران و سرکشان نیستند و در بین اهل آسمان‏ها معروف و مشهور هستند، پیمان گرفته است که این اعضای قلم شده را جمع کرده و دفن نموده و این ابدان و اجسام خون‌آلود را به خاک سپرده و در این سرزمین برای قبر پدرت نشانه‌‏ای نصب کرده که اثرش هیچ‌گاه کهنه و مندرس نشده و گذشت شب و روز آن‌را محو نمی‏کند…».

بنابراین، بر اساس قول مشهور، نخستین کسانی که بر قبر امام حسین و اصحاب آن‌حضرت بنا ساختند افرادی از قبیله‌ی بنی‌اسد بودند. به همین دلیل بنی‌اسد بر قبائل عرب افتخار می‌کردند که بر پیکر حضرتشان نماز خوانده و ایشان را دفن کردند.

البته بر اساس گزارش برخی از منابع متأخر، امام سجاد بعد از دفن پیکر مطهر امام حسین بر روی قبر آن‌حضرت نوشت: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی‌طالب الذی قتلوه عطشاناً غریباً».

زمان ساخت اولین حرم

پس از دفن جسم مطهر امام حسین توسط قوم بنی‌اسد و گذاشتن علامت و نشانه‌ای ساده بر قبر شریف سید الشهداء، بارگاه آن‌حضرت برای نخستین بار در همان دوران بنی‌امیه بنا گردید. سید بن طاووس به نقل از حسین بن ابی‌حمزه می‏نویسد: در اواخر زمان بنی‌امیه سقفی بر روی آن ساخته شد و برای آن دری نیز بنا گردید. وی می‏گوید: در اواخر حکومت بنی‌‌امیه بود که روزی من به قصد زیارت قبر امام حسین به راه افتادم، همین‌که نزدیک درِ حائر رسیدم، مردی را مشاهده کردم که می‌گفت: چنانچه می‌خواهی حسین را زیارت کنی، از درِ حائر وارد شو. من نیز از همان در وارد بارگاه شدم.

گزارشی دیگر بیان‌گر آن است که بارگاه امام(ع) پیش از سال 128 هجری بنا گردید؛ چراکه امام صادق‌ خطاب به جابر جعفی فرمود: چنانچه قصد زیارت قبر حسین را داشتی از در نزدیک حائر وارد شو و بر وی درود فرست. با توجه به این‌که، وفات جابر در سال 128 هجری اتفاق افتاد، می‌توان گفت حرم امام(ع) نیز قبل از این زمان بنا شده است. گفتنی است با مرگ مروان بن محمد در سال 132 هجری، حکومت بنی‌امیه منقرض شد.

بخش‌های مختلف حرم

بر اساس روایاتی که در مورد نحوه‌ی زیارت قبر امام حسین و فرزندان و یاران آن‌حضرت وارد شده است، می‌توان چگونگی ساخت بارگاه ایشان را ترسیم نمود:

مزار امام و شهدا

بر اساس زیارت‌های وارده، امام حسین دارای مزار مشخص و واضحی بود که زائران می‌توانستند به کنار آن رفته و زیارت نمایند؛ چرا که در زیارت‌نامه‌ها از کلماتی؛ مانند «ثُمَّ ادْخُلْ عِنْدَ الْقَبْرِ وَ قُمْ عِنْدَ الرَّأْسِ»، «ثُمَّ انْکبَّ عَلَی الْقَبْرِ»، و «ثُمَّ تَنْکبُّ عَلَی الْقَبْر » استفاده شده است.

همچنین مزار قبر علی اکبر نیز در کنار پای امام بود و توصیه شده است زائران آن‌را زیارت کنند.

دست کم حدود مدفن برخی از شهدای کربلا مشخص بود؛ زیرا سفارش شده است که مزار آنان نیز زیارت شود.

قبه‌ و سایبان

کلمه‌ی «قبه» به معنای خانه و یا اتاق دایره‌وار کوچک است. بر اساس زیارت‌نامه‌های وارده، در زمان امام صادق قبر امام حسین دارای سقف و قبه بود؛ چراکه امام صادق فرمود: «…فَإِذَا أَتَیتَ الْبَابَ فَقِفْ خَارِجَ الْقُبَّهِ وَ ارْمِ بِطَرْفِک نَحْوَ الْقَبْرِ…»؛ (زمانی که خواستی به زیارت امام حسین بروی، وقتی به کنار درب رسیدی، در خارج از قبه توقف کرده و به طرف قبر نگاه کن). سپس امام در ادامه فرمود: «أَ أَدْخُلُ أَیهَا الْمَلَائِکهُ الْمُحْدِقُونَ بِهَذَا الْحَرَمِ، الْمُقِیمُونَ بِهَذَا الْمَشْهَدِ. ثُمَّ أَدْخِلْ رِجْلَک الْیمْنَی الْقُبَّهَ وَ أَخِّرِ الْیسْرَی…».

حائر

کلمه‌ی «حائر» از ریشه‌ی «حیر» به معنای مکانی است که آب در آن‌جا سرگردان باشد. به منطقه‌ای که مزار امام حسین( در داخل آن قرار داشت، حائر گفته می‌شد. بر اساس زیارت‌نامه‌ای که امام صادق به صفوان تعلیم داد، زائر امام حسین ابتدا باید قبل از ورود به منطقه حائر، اعمالی را انجام داده و سپس از در ورودی آن منطقه – که گویا دیواری دور آن کشیده شده بود – وارد شده و رویش را به سمت قبه کرده و بخش دیگری از زیارت را بخواند و سپس وارد قبه شده و بعد از اتمام زیارات موجود در آن به منطقه حائر برگردد و ….

مزار اباالفضل العباس

مزار حضرت ابوالفضل نیز با چند صد متر فاصله نسبت به دیگر مزارها قرار دارد و بر اساس روایات، در زمان ائمه نیز دارای سایبان و سقیفه‌ای بود و علاوه بر آن، این سایبان دارای در ورودی نیز بوده است.

امام صادق فرمود: «إِذَا أَرَدْتَ زِیارَهَ قَبْرِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَلِی ع وَ هُوَ عَلَی شَطِّ الْفُرَاتِ بِحِذَاءِ الْحَائِرِ [الْحَیرِ] فَقِفْ عَلَی بَابِ السَّقِیفَهِ …»؛

زمانی که قصد زیارت قبر عباس بن علی را کردی که در کنار شط فرات و در موازات حائر حسینی قرار دارد، در کنار در ورودی سایبان بایست و … .

مسجد

گویا در اطراف این مزارها مسجد نیز وجود داشت؛ زیرا توصیه به خواندن نماز تحیت در مسجدی در آن حوالی شده است. به هر حال، آنچه در دوران حکومت بنی‌امیه و ابتدای حکومت بنی‌عباس وجود داشت، در نهایت تنها مزارها و اتاق‌های نسبتا ساده‌ای بود که بعدها گسترش یافت.

تخریب و بازسازی حرم

در طول تاریخ حرم امام حسین بارها مورد تخریب و بازسازی قرار گرفت:

تخریب توسط هارون الرشید

حرم و قبه‌ی حسینی از زمان بنی‌امیه تا بنی ‌عباس به همان حال باقی ماند، برخی منابع متأخر گزارش کرده‌اند که هارون الرشید این بارگاه ‌را تخریب کرده و درخت سدری که در کنار آن بود را نیز از بین برد و زائری که به زیارت قبر امام می‌رفت را می‌کشت. وی همچنین اسلم را که یهودی الاصل بود و بعدها اسلام آورده بود را برای ممنوعیت زیارت منطقه مأمور کرد.

بازسازی حرم توسط مأمون عباسی

مأمون عباسی برای مقابله با عباسیان و ثبات حکومت خود به فرزندان امام علی و شیعیان ایشان متمایل شد و به همین جهت امام رضا را به ولایت عهدی خود انتخاب نمود. گفته شده است که مأمون دستور داد تا قبر امام حسین بازسازی شود.

تخریب حرم توسط متوکل عباسی

آن‌گونه که شیخ طوسی گزارش کرده است، در دوران حکومت متوکل به گوش او رسید که جمعیت زیادی از شهرهای مختلف برای زیارت امام حسین در نینوا جمع می‌شوند؛ از این‌رو -بعد از احساس خطر- در سال 237 هجری یکی از فرماندهان خود را با گروه زیادی از لشکر فرستاد تا قبر امام را نبش و تخریب کنند و از زیارت و اجتماع مردم در کنار قبر امام جلوگیری نمایند؛ اما مردم بر ضد فرستاده او شورش کرده و گفتند: اگر ما تا آخرین نفر کشته شویم و تنها یک نفر از ما باقی بماند، همان یک نفر از زیارت قبر حسین خودداری نخواهد کرد!

بعد از مدتی متوکل به فرمانده‌اش دستور داد تا دست از سر مردم آن منطقه بردارد و به گونه‌ای وانمود کند که گویا از طرف متوکل برای اصلاح برخی امور به کوفه اعزام شده بود (و اساسا مأموریت او به کربلا نبود!). اما بعد از گذشت مدتی(حدود ده سال) و در سال 247 قمری دوباره به گوش متوکل رساندند که جمعیت فراوانی از کوفه و حوالی آن برای زیارت قبر امام حسین رفته تا جایی که در آن‌جا بازار خرید و فروشی نیز تشکیل شده است! متوکل برای دومین بار افسری را با لشکر فراوانی به سوی کربلا اعزام نمود و منادی او فریاد کشید که هرکس به زیارت برود خونش مباح است! و سپس آن فرمانده، قبر امام را تخریب کرد و زمین آن منطقه را به زمین کشاورزی تبدیل کرد و به دنبال آن بود که زیارت تعطیل شد و متوکل تصمیم به تعقیب فرزندان ابوطالب و نیز تمام شیعیان گرفت، اما بعد از مدتی خودش کشته شد و کاملا به آرزویش نرسید. بر اساس گزارش طبری تخریب حرم امام حسین و خانه‌های اطراف و تبدیل آنها به زمین کشاورزی در سال 236 رخ داد.