نحليه‏ اصحاب حسن بن علی (ع) بودند و امامت را در اولاد امام حسن (ع) صحيح می‏‌دانستند و در آفريقای شمالی و مرکزی می‏‌زيستند. پيشوای ايشان (نحلی) اهل نفطه از بخش‌های قفصه و مطيليه به شمار می‏‌رفت. آنان در سوس در دورترين بلاد مصامده قيام کردند و مردم را گمراه نمودند. نماز ايشان بر خلاف نماز مسلمانان بود و هيچ ميوه‏‌ای را که پايش کود داده باشند نمی‏‌خوردند. [۱] [۲]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 441
  2. ابن حزم اندلسی، الفصل فى الملل و الاهواء و النحل، 5 جلدی، مصر، سال 1347 هجری قمری، ج 4، ص 140.