ابوعبدالله صبیحی
أبوعبدالله الصبیحی یا الصنجی گاهی به نام الحُسَین بن عبدالله بن أبی‌بکر خوانده می‌شد؛ کنیه اش أبوعلی و از علمای اهل سنت و صوفی قرن چهارم هجری قمری بود [۱].
دیدگاه علما
ابوعبدالرحمن سلمی
او (ابوعبدالله صبیحی) دانشمند علوم مختلف از اهالی تصوف و اصول بود، او کتابهایی را برای سالکان متصوفه تدوین کرد و صاحب بیان و تقوا بود.
عمر بن علی بن أحمد بن محمد بن عبدالله ابن ملقن
صبیحی را با عبارت «کان عالماً بعلوم القرآن» عالم به علوم قرآنی در عصر خود معرفی می‌کند.
زندگی
او از مردم بصره عراق بود و گفته می شد که او سی سال در خانه خود مشغول عزلت، ریاضت و عبادت بود[۲]. سپس مردم بصره او را از آنجا بیرون کرند، بنابراین او به شوش (شهری در استان خوزستان) رفت و در آنجا وفات یافت و در همان شهر به خاک سپرده شد.
گفتار
از او درباره راههای اصلی هدایت در دین سوال شد او چنین پاسخ داد: اثبات فقر در درگاه خداوند متعال الگوگیری از رسول خدا صلی الله علیه و آله و راه های فرعی به چهار دسته تقسیم می‌شوند: وفای به عهد حفظ حدود راضی بر آن‌چه که هست و صبور بودن در برابر اتفاقات.
مقام ربوبی برتر از مقام عبودیت و ربوبیت است که باعث عبودیت در بندگان می‌شود و تحقق عبودیت واقعی مشاهده مقام ربوبیت است[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی[؟]، ص252-254، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ الطبقات الکبری، عبدالوهاب الشعرانی، ج1، ص88، ط1315 هـ، مکتبة محمد الملیجی الکتبی وأخیه، مصر
- ↑ أبو عبدالله الصبیحی