شراة
شراة یکی از القاب خوارج و یا نامی دیگر برای این فرقه است.
| شراة | |
|---|---|
 | |
| نام | شراة |
معنای لغوی شراة
شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شاری می‌باشد[۱].
وجه تسمیه
خوارج این نام را برگرفته از آیه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ .. سوره بقره، آیه 207» می‌دانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب کردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را برای پاداش اخروی فدا میکردند[۲][۳][۴][۵][۶][۷]. علاوه بر این، ابوالحسن اشعری آورده است که به خوارج شراة (جمع شاری) می‌گویند به این جهت که خود را در طاعت خدا فروخته‌اند[۸]. ملطی شافعی نیز شراة را یک بار بر خود خوارج اطلاق می‌کند و بار دیگر آن را نام فرقه دهم خوارج می‌داند[۹].
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253
- ↑ مقدسی مطهر، البدء و التاریخ، ج5، ص 135
- ↑ ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد، ص47
- ↑ حمیری نشوان، الحور العین، ص 200
- ↑ بشیشی محمود، الفرق الاسلامیة، ص 41
- ↑ مقریزی احمد بن علی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، ج2، ص355
- ↑ اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص206
- ↑ ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ص53