شعر آیینی: تفاوت میان نسخه‌ها

۲۵۹ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۵ نوامبر ۲۰۲۲
ویرایش متنی
جز (جایگزینی متن - 'بهره مند' به 'بهره‌مند')
(ویرایش متنی)
خط ۲: خط ۲:
<div class="wikiInfo">[[پرونده:شعرآیینی.jpg|جایگزین=شعرآیینی|بندانگشتی|شعرآیینی]]
<div class="wikiInfo">[[پرونده:شعرآیینی.jpg|جایگزین=شعرآیینی|بندانگشتی|شعرآیینی]]
</div>
</div>
در واقع عالمان، عارفان و فیلسوفان شاعری چون حکیم خیام نیشابوری، میرداماد، سهروردی(شیخ‌اشراق)، [[شیخ بهایی]]، ملاهادی سبزواری، [[علامه حلی]]، [[ملا محسن فیض کاشانی|ملامحسن فیض کاشانی]]، شیخ محمود شبستری، علامه [[اقبال لاهوری]]، حکیم فیاض لاهیجی، آخوند لاری، [[محمد حسین غروی اصفهانی|محمد حسین غروی اصفهانی]](کمپانی)، میرزاحبیب خراسانی، شیخ علی نقی کمره‏ای، ادیب نیشابوری، علامه جلال‌الدین همایی، علامه سیداسماعیل بلخی، الهی قمشه‏ ای، [[علامه طباطبایی]]، [[امام خمینی(ره)|امام راحل]] و... از هنر شعر به عنوان وسیله‌ای در خدمت نشر و ‌اشاعه آموزه‌های اصیل وحیانی و قرآنی، مبارزه با جهل و خرافه و گزافه، و احیای کرامت‌های انسانی در جامعه استفاده می‌کردند. هم چنانکه نسل عالمان و عارفان روزگار ما نیز امروز در این مسیر روشن گام بر‌می‌دارند. عالمان و عارفان بزرگی همچون آیت‌الله حسن حسن‌زاده آملی، مقام معظم رهبری، و... با مرور و بازخوانی زندگی این چهره‌های ماندگار به روشنی می‌توان دریافت که آوازه و شهرت آنان در سایر علوم عقلی و نقلی بسیار بیش‌تر از شعر و شاعری بوده است، ولی امروز – به هر جهت – صبغه شاعری بعضی از آنان همچون خیام و شیخ بهایی بر سایر وجوه علمی شان تفوق و برتری پیدا کرده است. آنچه که مسلم است بسیاری از این بزرگان تعلق خاطر جدی به شعر و شاعری نداشته‌اند، تا جایی که در بعضی از تذکره‌ها آمده است که‌ اشعار آنان بعدها توسط مریدان و شاگردان شان گردآوری و منتشر شده است.
از هنر [[شعر]] به‌عنوان وسیله‌ای در خدمت نشر و ‌اشاعه آموزه‌های اصیل وحیانی و قرآنی، مبارزه با جهل و خرافه و گزافه، و احیای کرامت‌های انسانی در جامعه استفاده می‌کردند. هم چنانکه نسل عالمان و عارفان روزگار ما نیز امروز در این مسیر روشن گام بر‌می‌دارند. در واقع عالمان، عارفان و فیلسوفان شاعری چون [[خیام نیشابوری]]، [[میرداماد]]، [[سهروردی]](شیخ‌اشراق)، [[شیخ بهایی]]، [[ملاهادی سبزواری]]، [[علامه حلی]]، [[ملا محسن فیض کاشانی|ملامحسن فیض کاشانی]]، شیخ [[محمود شبستری]]، علامه [[اقبال لاهوری]]، حکیم [[فیاض لاهیجی]]، آخوند لاری، [[محمد حسین غروی اصفهانی|محمد حسین غروی اصفهانی]]، میرزاحبیب خراسانی، شیخ علی نقی کمره‌‏ای، ادیب نیشابوری، علامه جلال‌الدین همایی، علامه سیداسماعیل بلخی، الهی قمشه‏ ای، [[علامه طباطبایی]]، [[امام خمینی(ره)|امام راحل]]،  [[سید علی حسینی خامنه‌ای|آیت‌الله سید علی خامنه‌ای]] و [[حسن حسن‌زاده آملی|آیت‌الله حسن حسن‌زاده آملی]] و دیگران قدم در این عرصه نهادند. با مرور و بازخوانی زندگی این چهره‌های ماندگار به روشنی می‌توان دریافت که آوازه و شهرت آنان در سایر علوم عقلی و نقلی بسیار بیشتر از شعر و شاعری بوده است، ولی امروز – به هر جهت – صبغه شاعری بعضی از آنان همچون [[خیام]] و [[شیخ بهایی]] بر سایر وجوه علمی‌شان تفوق و برتری پیدا کرده است. آنچه که مسلم است بسیاری از این بزرگان تعلق خاطر جدی به شعر و شاعری نداشته‌اند، تا جایی که در بعضی از تذکره‌ها آمده است که‌ اشعار آنان بعدها توسط مریدان و شاگردان‌شان گردآوری و منتشر شده است. این مقاله به بیان «شعر آیینی»، ابعاد و ویژگی‌ها و سیر تاریخی آن می‌پردازد.


=شاعری در روزگار ما=
=شاعری در روزگار ما=