سودان پهناورترین کشور جهان اسلام (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

اولین جنگ داخلی سودان در سال 1960 شروع شد و با امضای موافقت نامه آدیس آبابا در سال 1972 به پایان رسید. گرچه این موافقت نامه خالی از اشکال نبود ولی دو طرف تمایل به امضای آن داشتند و تا اوایل سال 1980 به مردم جنوب سودان امکان داد که تحت اداره یک حکومت منطقه‌ای که بر اساس اصول دمکراتیک انتخاب شده بود به صورت نوعی خودمختاری، حاکم بر سرنوشت خود باشند. در سال 1983 دولت نمیری این موافقت نامه را زیر پا گذاشت.<br>

مسئله جنوب و تجزیه آن همواره در قالب‌های متفاوتی مورد نظر گروه‌ها یا خط مشی‌های متفاوت و ایدئولوژی‌های گوناگون بوده‌است. زمانی جناح‌های مارکسیست حمایت شده از طرف اتیوپی در صدد تجزیه جنوب سودان و استقرار یک حکومت چپ هواخواه مسکو بودند و زمانی دیگر گروه‌های ناسیونالیست مدعی می‌شدند که جنوب یک واحد جغرافیایی و قومی مستقل است که توسط مسلمانان شمال اشغال شده‌است. در حال حاضر جان گارانگ با تغییر جهت دادن به طرف سیاست‌های آمریکا، نوع دیگری از تجزیه جنوب سودان را مورد توجه قرار داده‌است.<br>

در واقع تنها دولت نجات ملی، یعنی حکومت البشیر، توانست به طور موقت با طرح آشتی ملی در سال 1996 از مشکلات جنوب بکاهد؛ به این صورت که دولت مرکزی توانست بعضی از رؤسای قبایل جنوب را قانع کند که تا چند سال دیگر، جنوب تحت حکومت مرکزی اداره شود و بعد از آن انفصال و جدایی جنوب به شور و انتخابات گذاشته شود و در صورت تحقق اکثریت آرا مبنی بر جدایی، مستقل گردد. بعضی از شورشیان، مانند جان گارانگ، زیر بار قبول این طرح نرفتند و سرانجام درسال 2002 دولت توانست با شورشیان به آتش بس دست یابد و از آن تاریخ، تلاش‌ها برای توافق و صلحی پایدار در کشور ادامه دارد.<br>

اهمیت ژئوپلیتکی جنوب سودان باعث شده‌است دشمنان کشور چشم طمع به آن بدوزند؛ زیرا در این منطقه معادن مختلفی از قبیل طلا، الماس و نفت وجود دارد و اخیراً نفت سودان از جنوب استخراج شده و به گفته برخی کارشناسان، نفت جنوب سه برابر نفت عربستان است. هم چنین این منطقه به طور کامل پوشیده از جنگل‌های سرسبز است و آب رودخانه نیل در منطقه‌ای به نام «سدود» به صورت حوری بزرگ جمع می‌شود که دارای اهمیت ویژه‌ای است.<br>