کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن محمد بن ابی غریب ضبی، (000 – حدود 325ق) ابوالحسن. محدث امامی. لقب «ضبی»(به فتح ضاد و تشدید باء) یا از این جهت است كه وی اهل روستایی به همین نام در «تهامه» واقع در ساحل دریا در مسیر شام است، و یا بدین سبب است كه وی منسوب به طائفه‏ای از عرب است كه نسب آنها به «ضبه بن ادّ بن طابخه» منتهی می‏شود. در بعضی از منابع به همراه «ضبی» لقب «نصیبی» نیز ضبط شده است. در این‏صورت وی از مردم «نصیبین» واقع در دیار بكر از اهالی شمال عراق نزدیك موصل خواهد بود. در باره زمان وفات او تنها می‏توان گفت كه یك‏بار در سال 322هجری «تلعكبری»(م385ق) به‏طور مستقیم از او حدیث شنیده است اما بیشتر استماعات تلعكبری از طریق پدرش از او  بوده است، بنابراین شاگردی تلعكبری نزد او می‏بایست در اواخر عمر ابی‏غریب بوده باشد، از این‏رو وفات او را می‏توان حدود 325هجری تخمین زد. وی بخش عمده‏ای از حیات علمی خود را در بصره گذرانده است و در آنجا از «محمد بن زكریا غلابی»(م298ق) بهره‏های فراوان برد و به اندازه‏ای از دانش رسید كه اجازه نقل تمام روایاتش را دریافت كرده است. وی همچنین در بصره روایاتی از «حسن بن محمد بن جمهور عمی»(م.ح310ق) شنید و در علوم حدیث تبحر یافت. سپس به بغداد آمد و در آنجا شاگردان چندی تربیت نمود. اكنون تعداد انگشت‏شماری از احادیث او در جوامع روایی شیعه به چشم می‏خورد كه در باره فضیلت حضرت فاطمه(س) و دعاهای وارده است. بیشتر صاحبنظران روایات او را قابل قبول دانسته و در باره شخصیت او اظهار رضایت نموده‏اند. از شاگردان او غیر از تلعكبری و پدرش می‏توان به «احمد بن محمد بن عیاش»(م401ق، صاحب كتاب مقتضب الاثر) اشاره كرد. از تألیفات او چیزی در منابع گزارش نشده است.

منابع: (رجال طوسی، ص410 شماره 5951؛ مستدرك الوسائل، ج14ص204 حدیث 15612، وص311 حدیث 16798؛ اقبال الاعمال، ج3ص209؛ طرائف المقال، ج1ص158 شماره 785؛ معجم رجال الحدیث، ج3ص17 شماره 801، تنقیح المقال(حجری)، ج1ص77 شماره 466)