حافظ اسد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حافظ اسد''' متولد ۶ اکتبر ۱۹۳۰ در قرداحه و درگذشته ۱۰ ژوئن ۲۰۰۰ در دمشق است؛ سیاست‌مدار و ژنرال سوری، از رهبران برجسته [[حزب بعث سوریه]]، فرمانده پیشین نیروی هوایی ارتش [[سوریه]] و نیز رئیس‌جمهور و فرمانده کل قوای مسلح کشور سوریه (به مدت ۳۰ سال) بود.

وی در 14 مهر 1309/ 6 اکتبر 1930، در دهکده قَرْداحه، از توابع لاذقیه در غرب سوریه، در خانواده‌ای «علوی» متولد شد<ref>عادل حافظ، ص 19؛ سیل، ص 5</ref>. او فرزند چهارم از ازدواج دوم کشاورزی فقیر به نام علی سلیمان بود که مدتی کوتاه بر ضد استعمار [[فرانسه]] جنگیده بود<ref>سیل، ص 5ـ6</ref>. حافظ آموزش ابتدایی را در زادگاه خود به پایان برد و در 1319ش/ 1940 برای ادامه تحصیل به لاذقیه رفت <ref>همان، ص 8، 11</ref>.حافظ‌ اسد از جوانی تحت‌تأثیر ملی‌گرایی عرب و اندیشه‌های سوسیالیستی و ضداستعماری قرار گرفت و در شانزده سالگی به حزب ‌بعث پیوست<ref>کراسیتسکی، ص54ـ56؛ ماعوز، ص24؛ فؤاد عشا، ص 98</ref>.

حافظ اسد در 1337ش/ 1958 ازدواج کرد. ثمره این ازدواج یک دختر و چهار پسر بود<ref>کراسیتسکی، ص 77</ref>.

وی هم‌زمان خدمت در ارتش به فعالیت‌های سیاسی ادامه داد. در 1334ش/ 1955 برای گذراندن یک دوره آموزشی شش‌ماهه به مصر اعزام شد<ref>فؤاد عشا، ص 123</ref>. کارآمدی او به عنوان خلبان جنگی موجب شد تا برای کسب مهارت و آموزش پرواز با هواپیماهای جنگی میگ 15 و میگ 17، در اواسط 1337ش/ 1958 به اتحاد شوروی اعزام گردد (سیل، ص 55؛ مدنی، همانجا). این درحالی بود که [[مصر]] و [[سوریه]] در بهمن 1336/ فوریه 1958 با هم متحد شده بودند و جمهوری متحد عربی به ریاست [[جمال عبدالناصر]] تشکیل شده بود. حافظ‌اسد پس از بازگشت از شوروی در 1338ش/ 1959، متوجه شد که در نظام تازه، حزب بعث به حاشیه رانده شده است و بیشتر افسران بعثی به مشاغل غیرنظامی گمارده شده یا به‌واحدهای بی‌اهمیت نظامی در مصر اعزام شده‌اند.

پس از کودتای 4 اسفند 1344/ 23 فوریه 1966، و به‌ویژه پس از شکست سوریه در جنگ 1346ش/ ژوئن 1967، اختلاف‌نظرِ حافظ اسد و صلاح جدید در مورد راهبرد (استراتژی) نظامی و سیاست‌های خارجی، اقتصادی و اجتماعی افزایش یافت، که به ایجاد شکاف در حزب بعث انجامید. حافظ اسد نفوذ زیادی در ارتش سوریه داشت، اما صلاح جدید بر تشکیلات سیاسی حزب بعث مسلط بود<ref>سیل، ص 145ـ150؛ ماعوز، ص 34ـ36؛ دام، ص 62ـ68</ref>. در جریان بحران [[اردن]]، معروف به سپتامبر سیاه، صلاح جدید خواستار حمایت کامل ارتش سوریه از گروه‌های مبارز فلسطینی در برابر ارتش اردن بود؛ اما حافظ اسد ــکه از ساقط نمودن [[ملک حسین|ملک‌حسین]]، پادشاه اردن، و دخالت اسرائیل و آمریکا به نفع وی واهمه داشت ــ از شرکت دادن نیروی هوایی سوریه در این نبرد امتناع ورزید و دستور عقب‌نشینی صادر کرد<ref>سیل، ص 157ـ161؛ مدنی، ص 298</ref>. پس از آن، صلاح جدید در همایش سراسری حزب بعث (مؤتمرالقیادة القومیة لحزب‌البعث) در 8 آبان 1349/ 30 اکتبر 1970 کوشید اسد را از وزارت دفاع برکنار نماید؛

حافظ اسد با کودتایی بدون خون‌ریزی در 25 آبان 1349/ 16 نوامبر 1970 اوضاع را به سود خود رقم زد <ref>فؤاد عشا، ص 189؛ ماعوز، ص 39؛ سیل، ص 162ـ163</ref>. درنتیجه این کودتا، که به الحرکة التصحیحیه (جنبش اصلاحگرانه) معروف شد، صلاح جدید و نورالدین آتاسی از نخست‌وزیری و ریاست‌جمهوری و نیز مناصب حزبی برکنار و زندانی شدند و دولت تازه‌ای به نخست‌وزیری حافظ اسد تشکیل شد<ref>مدنی، همانجا</ref>. چهارماه بعد، در 21 اسفند 1349/ 12 مارس 1971، اسد به ریاست‌جمهوری سوریه انتخاب شد<ref>کراسیتسکی، ص 129؛ ماعوز، ص 39ـ40</ref>. به مدت هفت سال، با رأی مردم به ریاست‌جمهوری انتخاب شد و چهار بار متوالی (در همه‌پرسیهای 1357ش/ 1978، 1364ش/ 1985، 1371ش/ 1992 و 1378ش/ 1999)، با کسب آرای نزدیک به صد درصد، در این منصب ابقا شد<ref>[https://rch.ac.ir/article/Details?id=9353 سایت دانشنامه جهان اسلام]</ref>.

حافظ اسد پس از رسیدن به قدرت، در عرصه‌های گوناگون، از جمله سیاست خارجی، اصلاحاتی کرد. وی در پی این بود که سوریه را از انزوا خارج سازد، به همین منظور مشی تنش‌زدایی در مناسبات خارجی را در پیش گرفت. او در آغاز کوشید با کشورهای منطقه مناسبات دوستانه برقرار کند و پس از آن، با هوشیاری و محافظه‌کاری، برای ایجاد رابطه با کشورهای غربی گام برداشت<ref>جعفری، ص 163</ref>. حافظ اسد در تعامل با [[اسرائیل]] دیدگاه متفاوتی داشت و تمام امکانات را برای مبارزه با آن بسیج نمود. وی به‌دنبال جبران شکست 1346ش/1967 و پس گرفتن ارتفاعات جولان بود و مذاکرات را در غیر این صورت، ناعادلانه می‌دانست <ref>سیل، ص 185؛ هینبوچ، ص 147</ref>؛ از این‌رو، در جنگ 1352ش/اکتبر 1973، با مصر متحد شد و ارتش سوریه را در پیروزی‌های اولیه این جنگ شریک ساخت، اما در نهایت، با وساطت هنری کسینجر، وزیرخارجه آمریکا، موافقت‌نامه آتش‌بس با اسرائیل را امضا کرد<ref>یانیو، ص170؛ جعفری، ص 399ـ400</ref>.  

اگرچه این موضع حافظ اسد، تا اندازه‌ای متأثر از رقابت سنّتی میان احزاب بعث سوریه و عراق و نظامهای مستقر در این دو کشور بود، در عین حال از درست‌اندیشی‌و عمل‌گرایی او ناشی‌می‌شد، زیرا باتوجه‌به مواضع جمهوری اسلامی ایران در برابر اسرائیل و قضیه [[فلسطین]] و نیز قدرت تأثیرگذاری ایران در لبنان از طریق شیعیان آن کشور، به ایران به‌چشم متحدی راهبردی نگاه می‌کرد<ref>رجوع کنید به گودرزی، ص18ـ 23؛ احتشامی و هینبوچ، ص116؛ هیرشفلد، ص 111ـ121</ref>.

حافظ اسد در دوران ریاست‌جمهوری خود هیچ تغییر ریشه‌ای در ساختار قدرت ایجاد نکرد و نظام سیاسی سوریه در زمان وی دارای ثبات نسبی بود. وی مناصب مهم نظامی، اطلاعاتی و امنیتی را به نظامیان علوی سپرد. آنان نیز در طول دوره ریاست‌جمهوری وی، به او وفادار ماندند<ref>دام، ص 118</ref>.  

کاهش قیمت نفت و زیانهای حاصل از آن و همچنین خشکسالی درازمدتی که بخش کشاورزی را با مشکل روبه‌رو ساخت (سیل، ص 451ـ452)، موجب بحران اقتصادی شد. با آغاز دهه 1370ش/1990 و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، حافظ اسد سیاست خود را تغییر داد و به سوی اقتصاد آزاد رفت. او بخش خصوصی را تقویت کرد و جذب سرمایه‌گذاریهای خارجی را افزایش داد. به این ترتیب، بر بحران اقتصادی ناشی از سال‌های قبل فائق آمد و در زمینه اقتصاد آزاد به موفقیت‌هایی نسبی دست یافت<ref>رجوع کنید به عمادی، ص 178ـ183؛ پرتس، ص 257 ـ 261</ref>.

وی در ده سال آخر عمر خود به نارسایی قلبی مبتلا شد تا اینکه در 19 خرداد 1379/ 10 ژوئن 2000،هنگام مکالمه تلفنی با امیل لحود رئیس‌جمهور لبنان براثر این بیماری از دنیا رفت و فرزندش، بشار اسد، به جای او به ریاست‌جمهوری انتخاب شد<ref>مدنی، ص 298، 385ـ386</ref>.

== پانویس ==

{{پانویس}}

[[رده:سران کشورهای اسلامی]]