confirmed
۵٬۹۲۲
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'گرایش ها' به 'گرایش‌ها') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''حشویه''' لقبی طعن‌آمیز برای طیفی از گرایش‌های سیاسی ـ اعتقادی در تاریخ [[اسلام]] است که منسوبان به | '''حشویه''' لقبی طعن‌آمیز برای طیفی از گرایش‌های سیاسی ـ اعتقادی در تاریخ [[اسلام]] است که منسوبان به آن، همواره از سوی مخالفان متهم به جهل و بی‌اعتنایی به روش‌های عقلانی بوده‌اند. | ||
== معنای لغوی حشو == | == معنای لغوی حشو == | ||
حشو در لغت به | حشو در لغت به معنای چیزهایی از پنبه و پشم و غیر آن است که لحاف و بالش و تشک را با آنها پر می‌کنند و همچنین به کلام زاید که در ادای مطلب واقع شود، حشو می‌گویند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159 | ||
</ref> | </ref> | ||
== تاریخچه و اعتقاد == | == تاریخچه و اعتقاد == | ||
حشویه در اسلام لقب تحقیرآمیزی است که بعضی از علمای [[کلام]] | حشویه در اسلام لقب تحقیرآمیزی است که بعضی از علمای [[کلام]] مانند «[[معتزله]]» به «[[اصحاب حدیث|اصحاب‌حدیث]]» دادند، زیرا اصحاب حدیث غالبا قایل به «تجسّم» و «تشبیه» خداوند بودند. دیگر آن که حشویه را از آن جهت به این لقب خواندند که [[احادیث|احادیث]] روایت شده از [[رسول خدا (ص)]] که اصلی برای آن نیست، بدون تحقیق در کلام خود وارد کنند و جمیع ایشان قایل به جبر و تشبیه‌اند. در کتاب «هفتاد و سه ملت» نوشته شده است: | ||
حشویه معتقدند که سخن گفتن در هر جای که شنونده نباشد عبث و بیهوده و امر کردن در جایی که مأموری نباشد بی‌نتیجه است. | حشویه معتقدند که سخن گفتن در هر جای که شنونده نباشد عبث و بیهوده و امر کردن در جایی که مأموری نباشد بی‌نتیجه است. | ||
اکنون چون معلوم است در ازل آزال غیر خدای ذوالجلال هیچ موجودی نبوده است «کان اللّه و لم یکن معه شیء» خطاب مستطاب رب الارباب را مستمع کسی نبوده باشد، پس در خلوت خانه ازلی امر و نهی با که بود، «... وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ ...»[[سوره بقره]]، آیه 83. چون موسی نبود و [[فرعون]] نبود، خطاب حق با که بود. در رساله «معرفة المذاهب» آمده که حشویه معتقدند واجب و سنت و نقل هر سه یکی است، زیرا هر سه بر یک لفظ وارد است.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159 | اکنون چون معلوم است در ازل آزال غیر خدای ذوالجلال هیچ موجودی نبوده است «کان اللّه و لم یکن معه شیء» خطاب مستطاب رب الارباب را مستمع کسی نبوده باشد، پس در خلوت خانه ازلی امر و نهی با که بود، «... وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ ...»[[سوره بقره]]، آیه 83. چون موسی نبود و [[فرعون]] نبود، خطاب حق با که بود. در رساله «معرفة المذاهب» آمده که حشویه معتقدند واجب و سنت و نقل هر سه یکی است، زیرا هر سه بر یک لفظ وارد است.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159 | ||