جعفریه (پیروان ابوالفضل جعفر بن حرب همدانی): تفاوت میان نسخه‌ها

جعفر‌بن‌‌حرب‌ متکلم‌ معتزلی‌ قرن‌ دوم‌ و سوم‌ بود. وی‌ در طبقه هفتم‌ [[معتزله|معتزله‌]] و از رؤسای‌ معتزلیان‌ بغداد و از شاگردان عیسی‌بن‌صبیح مردار و [[ابوالهذیل علاف|ابوالهذیل‌علاف]] به شمار می‌رفت و در سال 236 هجری قمری درگذشت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 138</ref> وی را از زمره عابدان و زاهدان معرفی کرده‌اند و دارای روابطی با واثق عباسی (م: 232هـ. ق) بوده است.<ref>زرکلی خیر الدین، الاعلام قاموس التراجم، ج2، ص123</ref> <ref>ذهبی محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج9، ص219</ref> <ref>مقریزی احمد بن علی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، ج2، ص 346</ref>

نوشته‌اند که: جعفر بن حرب در [[بصره]] نزد [[ابوالهذیل علاف]] کلام معتزلی را آموخت و در بغداد به شاگردی ابوموسی مردار درآمد که به سبب زهدورزی‌اش به راهب‌المعتزله شهرت داشت. وی و جعفر بن مبشر، شاگرد دیگر ابوموسی... در دنیاگریزی از مردار پیروی می‌کردند.... از جمله شاگردان جعفر، ابوجعفر اسکافی، عیسی بن هیثم صوفی و ابومجالد بغدادی می‌باشند».<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج10، ص 410</ref>

شرح مناظره او با «زادان بخت» ثنوی که ظاهرا مانوی یا زردشتی بوده، در کتاب «المنیه و الامل» آمده‌است. او می‏‌گفت که پاره‌‏ای از جزء مرکب، غیر از خود مرکب است و نیز کسی را از کاری منع کردند، قادر بر انجام آن کار نیز هست که ممنوع از کردن کاری است، ولی توانایی بر کار دیگر ندارد. عبدالقاهر بغدادی بر کتابی که «جعفر بن حرب» نوشته است ردیه‌‏ای به نام «الحرب علی ابن حرب» نوشته است.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 139</ref>