ابراهیمیه: تفاوت میان نسخه‌ها

== تاریخچه ==

نقل شده است که پدر ابراهیم که عبداللّه محض نام داشت، پس از قیام [[ولید دوم|ولید دوم]] اموی در ابواء در مجلسی از همه بزرگان [[بنی‌هاشم]] موافقت گرفت که پسرش محمد را بعنوان مدعی خلافت [[بنی‌امیه|بنی‌امیه]] بشناسند. بدین ترتیب با محمّد که در آن هنگام جوانی 32 ساله بوده بیعت شد ولی [[امام جعفر صادق]] (ع) از موافقت با وی خود داری کرد و خروج بنی‌هاشم را در آن روزگار آشفته مصلحت ندید. از آن زمان به بعد این دو برادر یعنی‏ محمّد و ابراهیم برای رسیدن به خلافت به سعی و کوشش پرداختند و سفرایی از سوی خود به سرزمین‌های شرقی و غربی [[اسلام]] گسیل می‌داشتند. پس از پیروزی بنی العباس بر بنی‌امیه و افتادن خلافت اسلامی به دست [[عبداللّه سفاح]] وی در دوران کوتاه خلافتش به استحکام بنیان خلافت عباسی مشغول شد و فرصتی برای توجه به فعالیت آن دو برادر نداشت.

پس از مرگ سفاح برادرش منصور جانشین او شد و به دفع ایشان پرداخت. در زمان وی محمّد نفس زکیه در اول رجب سال 145 در [[مدینه|مدینه]] علم طغیان برافراشت. از طرف دیگر برادرش ابراهیم که در [[بصره]] هواخواهانی بسیار بر او گرد آمده بودند، به قصد یاری برادر در رمضان سال 145 هجری خروج کرد و در اندک مدتی بر سواد عراق و [[اهواز]] و فارس دست یافت. [[منصور عباسی]] خود به دفع او شتافت و از [[بغداد]] به [[کوفه]] رفت تا ساکنان آن شهر را نگذارد که در این قیام به ابراهیم بپیوندند. سپس سپاهی به سرداری برادرزاده‏‌اش عیسی بن موسی به [[حجاز]] فرستاد و در مدینه بر محمّد نفس زکیه غلبه یافت.