۸۷٬۷۱۸
ویرایش
جز
جایگزینی متن - '[[حسن بن علی (مجتبی) (مجتبی)' به '[[حسن بن علی (مجتبی)'
جز (جایگزینی متن - '[[حسن بن علی' به '[[حسن بن علی (مجتبی)') برچسب: برگردانده‌شده |
جز (جایگزینی متن - '[[حسن بن علی (مجتبی) (مجتبی)' به '[[حسن بن علی (مجتبی)') برچسب: واگردانی دستی |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
== اعتقادات == | == اعتقادات == | ||
حسن‌بن‌صالح معتقد است که ایمان معرفت الهی است و راه معرفت الهی آن است که بنده یقین کند که جهان دارای پدید آورنده است. پیروان این فرقه نیز به طور مطلق می‌گویند که معرفت خدا مستلزم اثبات [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر صلی الله علیه وآله و سلم]] نیست، زیرا از نظر [[عقل]]، [[ایمان]] به خداوند جایز است، در حالیکه نیازی به ایمان به [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم]] نیست، اما [[کفر]] خصلتی است که زیاد و کم ندارد.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 296 با ویرایش و اصلاحات در عبارات</ref>فرقه صالحیه به جناب [[ابوبکر]] و جناب [[عمر]] احترام می‌گذاشتند، اما درباره [[عثمان]] سخنی نمی‌گفتند و امر او را به خدا واگذار می‌کردند. آنان درباره [[علی بن ابی طالب|امام علی]] (علیه‌السلام) می‌گفتند که وی افضل مردمان بوده و بعد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) او شایسته امامت است و اگر با رضایت خود از جانشینی کناره نمیگرفت، ابوبکر در معرض از بین رفتن بود. معتقد بودند که هر کسی از فرزندان [[حسن بن علی | حسن‌بن‌صالح معتقد است که ایمان معرفت الهی است و راه معرفت الهی آن است که بنده یقین کند که جهان دارای پدید آورنده است. پیروان این فرقه نیز به طور مطلق می‌گویند که معرفت خدا مستلزم اثبات [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر صلی الله علیه وآله و سلم]] نیست، زیرا از نظر [[عقل]]، [[ایمان]] به خداوند جایز است، در حالیکه نیازی به ایمان به [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم]] نیست، اما [[کفر]] خصلتی است که زیاد و کم ندارد.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 296 با ویرایش و اصلاحات در عبارات</ref>فرقه صالحیه به جناب [[ابوبکر]] و جناب [[عمر]] احترام می‌گذاشتند، اما درباره [[عثمان]] سخنی نمی‌گفتند و امر او را به خدا واگذار می‌کردند. آنان درباره [[علی بن ابی طالب|امام علی]] (علیه‌السلام) می‌گفتند که وی افضل مردمان بوده و بعد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) او شایسته امامت است و اگر با رضایت خود از جانشینی کناره نمیگرفت، ابوبکر در معرض از بین رفتن بود. معتقد بودند که هر کسی از فرزندان [[حسن بن علی (مجتبی)|حسن (علیه السلام)]] و [[حسین بن علی (سید الشهدا)|حسین (علیه‌السلام )]] شمشیر برکشد و دانا و عاقل و پرهیزگار باشد، او امام است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 296 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> <ref>فخر رازی، اعتقادات فِرَق المسلمین و المشرکین، ص62</ref> <ref>مرتضی رازی، تبصرة العوام، ص187</ref> <ref>نوبختی حسن بن موسی، فرق الشیعة، ص13</ref> <ref>سعد اشعری، المقالات و الفرق، ص73</ref> <ref>آملی، شمس الدین محمد، نفائس الفنون فی عرایس العیون، ج2، ص276</ref> | ||
صالحیه شرط دیگری را برای امامت افزودند و آن حُسن منظر (زیبارویی) است و علاوه می‌گفتند که اشکالی ندارد که در یک زمان دو امام وجود داشته باشد.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 296 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> [[ابوالحسن اشعری]] بتریه را اصحاب حسن‌بن‌صالح‌بن‌حی و اصحاب کثیر‌النواء معرفی می‌کند و معتقد است که بُتریه درباره عثمان و قاتلان او توقف کرده‌اند و عثمان را تکفیر نمی‌کردند. ایشان منکر متعه <ref>برسی حافظ رجب، مشارق انوار الیقین فی اسرار المؤمنین، ص210</ref> و رجعت اموات به دنیا بودند. بَتریه امامت علی (علیه‌السلام) را از لحظه‌ای که مورد بیعت مردم قرار گرفت، ثابت می‌دانستند. حکایت شده است که حسن‌بن‌صالح از عثمان تبری می‌کرد.<ref>اسفرایینی شهفور، التبصیر فی الدین، ص28</ref> <ref>بغدادی عبدالقاهر، الفرق بین الفرق، ص43</ref> <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص144</ref> <ref>برسی حافظ رجب، مشارق انوار الیقین فی اسرار المؤمنین، ص210</ref> | صالحیه شرط دیگری را برای امامت افزودند و آن حُسن منظر (زیبارویی) است و علاوه می‌گفتند که اشکالی ندارد که در یک زمان دو امام وجود داشته باشد.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 296 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> [[ابوالحسن اشعری]] بتریه را اصحاب حسن‌بن‌صالح‌بن‌حی و اصحاب کثیر‌النواء معرفی می‌کند و معتقد است که بُتریه درباره عثمان و قاتلان او توقف کرده‌اند و عثمان را تکفیر نمی‌کردند. ایشان منکر متعه <ref>برسی حافظ رجب، مشارق انوار الیقین فی اسرار المؤمنین، ص210</ref> و رجعت اموات به دنیا بودند. بَتریه امامت علی (علیه‌السلام) را از لحظه‌ای که مورد بیعت مردم قرار گرفت، ثابت می‌دانستند. حکایت شده است که حسن‌بن‌صالح از عثمان تبری می‌کرد.<ref>اسفرایینی شهفور، التبصیر فی الدین، ص28</ref> <ref>بغدادی عبدالقاهر، الفرق بین الفرق، ص43</ref> <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص144</ref> <ref>برسی حافظ رجب، مشارق انوار الیقین فی اسرار المؤمنین، ص210</ref> | ||
آنها معتقد بودند که امامت از راه شورا به مردم معرفی می‌شود و گاهی جایز است در شرایطی که افضل وجود دارد، مفضول امام شود، البته مشروط بر آنکه افضل به چنین امامتی رضایت داده باشد. صالحیه با همین نظریه در برخورد با مسأله خلافت ابوبکر و عمر آن را صحیح دانستند و گفتند هرچند علی (علیه‌السلام) برترین فرد پس از پیامبر (صلی الله علیه و آله) بوده، اما وی از حق امامت خویش گذشته و بنابر مصالحی این امر را به ابوبکر و عمر واگذارده و با آنها بیعت نیز کرده است و از همین‌روی هر چه را که وی به آن راضی بوده و آن را پذیرفته است، ما نیز راضی هستیم. صالحیه درباره عثمان نیز لااقل خلافت وی را در دوره نخست خلافتش صحیح می‌دانستند و از آن پس چونان که از ابن‌صالح نقل شده است، از او تبرّی جستند و بنابر گزارش دیگری نیز در‌این‌باره توقف کردند. بَتریه یا صالحیه به اصل [[امر به معروف و نهی از منکر]] اعتقاد داشتند و بر همین پایه معتقد بودند هرگاه کسی از فرزندان [[حضرت فاطمه زهرا|فاطمه علیهاالسلام]] قیام کند و عالم و شجاع باشد، او امام است و همراهی با او واجب است. آنان مخالف [[تقیه]] بودند و در‌این‌باره راه خود را از [[امامیه]] جدا کردند و بر همین اساس، امامت کسی را که به دلیل تقیه قیام نکرده صحیح نمی‌دانند. صالحیه در فقه نیز عمدتاًً حنفی مسلک‌اند. در منابع، گزارش چندانی از انشعاب‌های درونی صالحیه در دست نیست، هرچند که حسن‌بن موسی نوبختی این فرقه را اصولاً شعبه یا فرقه‌ای از عجلیه دانسته است. <ref>صابری حسین، تاریخ فرق اسلامی، مشهد، ج2، ص98</ref> | آنها معتقد بودند که امامت از راه شورا به مردم معرفی می‌شود و گاهی جایز است در شرایطی که افضل وجود دارد، مفضول امام شود، البته مشروط بر آنکه افضل به چنین امامتی رضایت داده باشد. صالحیه با همین نظریه در برخورد با مسأله خلافت ابوبکر و عمر آن را صحیح دانستند و گفتند هرچند علی (علیه‌السلام) برترین فرد پس از پیامبر (صلی الله علیه و آله) بوده، اما وی از حق امامت خویش گذشته و بنابر مصالحی این امر را به ابوبکر و عمر واگذارده و با آنها بیعت نیز کرده است و از همین‌روی هر چه را که وی به آن راضی بوده و آن را پذیرفته است، ما نیز راضی هستیم. صالحیه درباره عثمان نیز لااقل خلافت وی را در دوره نخست خلافتش صحیح می‌دانستند و از آن پس چونان که از ابن‌صالح نقل شده است، از او تبرّی جستند و بنابر گزارش دیگری نیز در‌این‌باره توقف کردند. بَتریه یا صالحیه به اصل [[امر به معروف و نهی از منکر]] اعتقاد داشتند و بر همین پایه معتقد بودند هرگاه کسی از فرزندان [[حضرت فاطمه زهرا|فاطمه علیهاالسلام]] قیام کند و عالم و شجاع باشد، او امام است و همراهی با او واجب است. آنان مخالف [[تقیه]] بودند و در‌این‌باره راه خود را از [[امامیه]] جدا کردند و بر همین اساس، امامت کسی را که به دلیل تقیه قیام نکرده صحیح نمی‌دانند. صالحیه در فقه نیز عمدتاًً حنفی مسلک‌اند. در منابع، گزارش چندانی از انشعاب‌های درونی صالحیه در دست نیست، هرچند که حسن‌بن موسی نوبختی این فرقه را اصولاً شعبه یا فرقه‌ای از عجلیه دانسته است. <ref>صابری حسین، تاریخ فرق اسلامی، مشهد، ج2، ص98</ref> | ||