خاندان علی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:علویان1.jpg|جایگزین=|بندانگشتی|]]

'''خاندان علی''' یا [[علویان]] که [[شیعیان]] و پیروان [[علی بن ابی طالب|علی ابن ابی طالب]] محسوب می‌شوند، گروهی از طایفه [[بنی‌هاشم]] بودند که پس از رحلت [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر اکرم(ص)]] و در پی جریان [[سقیفه]] که به موجب آن [[خلیفه اول]] به [[خلافت]] رسید شروع به فعالیت کرده و به طرفداری از علی(ع)، حاضر نشدند با ابوبکربن ابی قحافه بیعت کنند و خلافت را حق علی(ع) دانستند.

زمانی که [[عباسیان]] به خلافت رسیدند و استقرار یافتند، دشمنی علویان با آنها شروع شد. چرا که علویان و عباسیان از خاندان بنی‌هاشم بودند که ضد امویان با یکدیگر همکاری داشتند، اما زمانی که عباسیان به قدرت رسیدند، دشمنی علویان با عباسیان آغاز شد، چرا که هر گروه خلافت را حق خویش می‌دانست.

نخستین کسی که از علویان علیه عباسیان قیام آغاز کرد، [[نفس زکیه|محمد ابن عبدلله نفس زکیه]] بود که در [[مدینه]] به پا خواست ولی شکست خورد، و برادرش ابراهیم نیز در [[بصره]] به شهادت رسید. از اینجا عباسیان در تعقیب و کشتار علویان همت گماشتند ولی کوشش آنها چندان سودمند نبود چرا که در زمان [[هارون الرشید|هارون‌الرشید]] ادریس بن عبدالله توانست در [[آفریقا]] تشکیل حکومتی به نام [[ادریسیان]] دهد و [[یحیی بن عبدالله|یحیی ابن عبدالله]] نیز در گرگان و طبرستان به فعالیّت تبلیغی علیه خلیفه پرداخت، که در نتیجه این اقدامات امنیت دولت عباسی را به خطر انداختند و هارون‌الرشید، به ناچار راهی [[ایران]] شد.

سرزمین [[عراق]] و [[حجاز]] از آغاز به عنوان مرکز رشد و نمو علویان بوده‌است ولی علویان بر اثر ظلم‌هایی که خلفا در حقشان روا داشتند بناچار به اطراف سرزمین‌های اسلامی مهاجرت می‌کردند تا دست مأموران خلفا به آنها نرسد.

به جهت مظلومیتی که علویان در طول دوره اموی و عباسی داشتند، نفوذ آنها در میان مردم بیشتر شد. افزون بر آنکه آنها را [[اهل بیت]] [[پیامبر]] می‌دانستند، لذا مردم که این همه ظلم و ستم را در حق علویان می‌دیدند نسبت به آنان متمایل می‌شدند<ref>جعفریان، رسول، تاریخ تشیع در ایران، قم، نشر انصاریان، چ اول، ۱۳۷۵، ج ۱، ص ۹۰</ref>.

ظلم و ستم فراوان نسبت به علویان موجب شد، از قرن دوم ورود به ایران را آغاز نموده و در نقاط مختلف ایران برای دعوت مردم به [[اسلام]] [[علوی]]، و تبلیغ علیه خلفای اموی و عباسی شروع به فعالیت کردند و توانستند در طی یک قرن مردم بعضی از شهرها و مناطق ایران را با علی ابن ابی طالب و فرزندانش آشنا سازند و مذهب علوی را پرورش دهند<ref>جعفریان، رسول، تاریخ تشیع در ایران، قم، نشر انصاریان، چ اول، ۱۳۷۵، ج ۱، ص ۲۳۱</ref>.

برای اولین بار علویان توانستند در سال ۲۵۰ هجری دولت علویان را در طبرستان تشکیل دهند؛ زیرا مردم طبرستان که از ظلم و ستم والی خلیفه عباسی به تنگ آمده بودند، از حسن بن زید که در [[ری]] بود دعوت کردند که به طبرستان برود، با رفتن وی شماری از مردم نامسلمان آن نواحی به دست وی اسلام آوردند و تعهد کردند که از او حمایت کنند. در نتیجه حسن بن زید توانست منطقه مازندران و گیلان را به دست آورد و دولت علویان را تشکیل بدهد. این اولین دولتی بود که در شرق اسلامی بدون تأیید خلفای عباسی تشکیل شده بود و اگرچه این دولت تهدیدی برای خلفای عباسی بود، ولی به خاطر آشفتگی‌هایی که خلفای عباسی با آن درگیری داشتند، نمی‌توانستند هیچ قدمی برای براندازی این دولت جدید علوی بردارند؛ لذا تا مدت‌ها علویان توانستند در آرامش به سر ببرند<ref>حکیمیان، ابوالفتح، علویان طبرستان، تهران، چ دوم، ۱۳۶۸، ص ۶۸</ref>.

این گونه حرکت‌ها نشان از گسترش نفوذ علویان در سراسر قلمرو اسلامی از غرب تا شرق داشته‌است <ref>[https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AE%D8%A7%D9%86%D8%AF%D8%A7%D9%86_%D8%B9%D9%84%DB%8C خاندان علی]</ref>.

== پانویس ==

{{پانویس}}

[[رده:فرق و مذاهب]]