مسیحیت: تفاوت میان نسخه‌ها

تقریبا همه مسیحیان اتفاق نظر دارند که دو آیین اصلی عبارتند از تعمید و عشای ربانی. مسیحیان کاتولیک و ارتدوکس پنج آیین دیگر بر اینها می‌افزایند و مجموع آیینها را به هفت می‌رسانند. فرقه‌های پروتستان در تعداد آیینها اختلاف دارند، ولی اکثریت قاطع آنان دو آیین اول یعنی تعمید و عشای ربانی را قبول دارند. برخی کلیساهای پروتستان، مانند کویکرها و سپاه نجات هیچ یک از آیینها را نمی‌پذیرند.

واژه فرانسوی ((پاک)) Paques همان کلمه عبری ((پسح)) است که از طریق یونانی و لاتینی به فرانسوی رفته و به مرور زمان به این شکل در آمده است. به گفته انجیلها، به صلیب رفتن و رستاخیز حضرت عیسی (علیه السلام) در ایام عید فصح یهود بوده است.

قبل و بعد از عید پاک نیز مراسم عبادی مفصلی دارند که برای آشنایی با گوشه‌ای از آنها باید در زمان مناسب به برخی کشورهای مسیحی مانند [[ایتالیا]] مسافرت کرد و از نزدیک آنها را دید؛ و گرنه که از این مراسم در کتاب‌ها داده می‌شود و حتی فیلمهای آن به شدت غلط انداز است.

نیمه دوم از سلوک و پیشرفت در زندگی مسیحی تایید نامیده می‌شود، که آیین دوم از آیینهای هفتگانه است. در نیمه اول (یعنی تعمید) بر نجات از گناه تاکید می‌شود و طی آن، خدا با فرد گناهکار آشتی می‌کند و وی را به زندگی بر اساس ایمان و اطاعت فرا می‌خواند. ولی در نیمه دوم (یعنی تایید) بر جنبه مثبت ادای شهادت به آنچه خدا به وسیله‌ای عیسی برای بشریت محقق ساخته است و نیز بر کمک خواستن از روح القدوس برای انجام این وظیفه تاکید می‌شود؛ زیرا نجات در بخشیدن گناهان منحصر نیست، بلکه شامل پیگیری رسالت عیسی برای تغییر جهان طبق اراده نیز می‌شود. تایید به انسان برای تحمل و انجام مسوولیت در جامعه به گونه‌ای که شایسته یک مسیحی حقیقی است، نیرو می‌بخشد.

بسیاری از پروتستان‌ها عشای ربانی را بسیار مهم می‌شمارند، به طوری که می‌گویند برای اجرای درست و کامل آن مراسم، باید کاملا آماده شد و به همین دلیل، آن را تنها در برخی از مناسبتها برگزار می‌کنند و بسیاری از ایشان سالی چهار بار یا ماهی یک بار مراسم عشای ربانی را برپا می‌کنند. ارتدوکس مراسم عشای ربانی را در روزهای یکشنبه و اعیاد برگزار می‌کنند، ولی کاتولیکا می‌گویند عشای ربانی قلب عبادات روزانه است و به همین دلیل، آن مراسم را هر روز برپا می‌دارند<ref>آشنایی با ادیان بزرگ، توفیقی، حسین</ref>.

== مقایسه ی خداشناسی اسلام و مسیحیت==

سه دین بزرگ الهی، یعنی [[یهودیت]] و مسیحیت و [[اسلام]] به دلیل انتسابشان به حضرت ابراهیم (علیه السلام) ادیان ابراهیمی‌خوانده می‌شوند. پیروان این ادیان خدای ابراهیم را می‌پرستند و او را خالق خود و جهان می‌دانند؛ بنابراین می‌توان گفت خدای هر سه دین یکی است و اسامی مختلفی که برای خدا مطرح می‌کنند اشاره به یک وجود دارند؛ هر چند ممکن است در برخی تعابیر و یا صفات یا بیان مربوط به مسائل خداشناسی با هم اختلاف داشته باشند، چنان که فرقه‌های مختلف هر یک از ادیان نیز کم و بیش اختلافاتی با هم دارند.

در مسیحیت دو صفت «تشخص خدا» و «نیکو بودن خدا» برجسته شده است. اگر «شخصوار» بودن خدا در مقابل «شیءوار» بودن اوست، یعنی خدایی که بتوان با او صحبت کرد و به او عشق ورزید و او نیز جواب می‌دهد و محبت می‌کند و حافظ و مراقب است، باید گفت خدای اسلام هم یک خدای «شخص وار» است. هرچند چنین عنوانی در هیچ متن اسلامی و حتی نوشته‌های عالمان مسلمان دیده نمی‌شود. سراسر آیات قرآن و سخنان بزرگان اسلام گویای «شخص وار»بودن خداوندند و با خدا به منزله ی یک «شخص» و نه یک «شیء» صحبت می‌شود:

هرگاه بندگانم درباره ی من از تو پرسش کنند، (بگو): من نزدیکم و دعای دعا کننده را هرگاه مرا بخواند اجابت نمایم<ref>سوره ی بقره، آیه ی ۱۸۶</ref>.

«پدر بودن» در عهد جدید دو کاربرد دارد: گاه خدا پدر همه ی مردم یا همه ی مسیحیان شمرده شده است <ref>انجیل متی، ۶: ۹</ref> و گاه پدر بودن خدا ویژه ی حضرت عیسی (علیه السلام) است<ref>نامه ی اول انجیل یوحنّا، ۴: ۹</ref>. در کاربرد اول پدر بودن خدا صرفاً یک معنای تشریفی مجازی است و دلالت بر دوستی خدا نسبت به بندگان و اطاعت بندگان نسبت به خدا دارد: این مطلب از مطالعه ی کتاب مقدس نیز برداشت می‌شود<ref>ر. ک: انجیل یوحنّا، ۸: ۲۷ ـ ۴۳</ref>.

در این آیه معلوم است که یهود و نصاری به معنای تشریفی خود را «پسر خدا» می‌خوانند و عطف کلمه ی «دوستان» این امر را به خوبی نشان می‌دهد، با این حال قرآن این نوع سخن گویی را رد می‌کند و می‌گوید: شما مخلوق خدایید و مخلوق نباید خدا را پدر خود بخواند و رابطه ی خدا با مخلوقات رابطه ی پدر و فرزندی نیست.

در جهان چند مجموعه دینی یافت می‌شود؛ مثلا ادیان ابراهیمی یک مجموعه و ادیان هند و چین مجموعه دیگری یا تشکیل می‌دهند. هر دینی که متاءخر است، ادعا می‌کند که ظهور آن در ادیان قبلی مجموعه خودش پیشگویی شده است. از این رو، مسیحیان از گذشته‌های دور در تلاش بوده‌اند پیشگویی ظهور حضرت عیسی (علیه السلام) را در عهد عتیق یعنی کتاب یهودیان پیدا کنند. از آنجا که در هیچ جای کتاب عهد عتیق نام عیسی بن مریم (علیه السلام) نیامده است، مسیحیان برای نیل به این مقصود دست به تاءویلاتی زده‌اند تا پیشگوییهای دیگری را که در آن کتاب یافت می‌شود، به آن حضرت ربط دهند. این شیوه در انجیل متی فراوان است و به همین دلیل، گفته می‌شود که انجیل متی برای ارشاد یهودیان نوشته شده است.

مسیحیان مقدار زیادی از این پیشگوییها را به مصلوب شدن حضرت عیسی (علیه السلام) مربوط می‌کنند که از دیدگاه قرآن کریم اشتباهی بیش نیست<ref>نساء: 157</ref>. <ref>آشنایی با آیین مسیحیت (1)