۸٬۲۰۰
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
اینك به گناه خود اعتراف می كنم | اینك به گناه خود اعتراف می كنم | ||
مرا ببخش كه تو بخشنده و مهربانی. | مرا ببخش كه تو بخشنده و مهربانی. | ||
آدم (ع) تا غروب آفتاب همچنان دعا میكرد و با تضرع اشك می ریخت. وقتی كه آفتاب غروب كرد همراه جبرئیل روانه مشعر شد و شب را آنجا گذراند. صبحگاهان در مشعر بپاخاست و به دعا پرداخت… تا اینكه سرانجام بخشیده شد … | آدم (ع) تا غروب آفتاب همچنان دعا میكرد و با تضرع اشك می ریخت. وقتی كه آفتاب غروب كرد همراه جبرئیل روانه مشعر شد و شب را آنجا گذراند. صبحگاهان در مشعر بپاخاست و به دعا پرداخت… تا اینكه سرانجام بخشیده شد … | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۷: | ||
روز عرفه داراى دعاهاى فراوانى است؛ ولى در اين ميان، دعاى عرفه امام حسين عليه السلام داراى جايگاه ممتاز و ويژه است و در واقع، ناب ترين و عميق ترين معارف الهى و توحيدى در اين دعا، بر زبان سالار شهيدان عليه السلام جارى گشته است. | روز عرفه داراى دعاهاى فراوانى است؛ ولى در اين ميان، دعاى عرفه امام حسين عليه السلام داراى جايگاه ممتاز و ويژه است و در واقع، ناب ترين و عميق ترين معارف الهى و توحيدى در اين دعا، بر زبان سالار شهيدان عليه السلام جارى گشته است. | ||
امام حسين عليه السلام در آخرين عرفه عمر خود، عصر روز عرفه با گروهى از خاندان و فرزندان و شيعيان، با نهايت خاكسارى و خشوع از خيمه بيرون آمدند و در جانب چپ كوه ايستادند . امام (ع) چهره مبارك خود را به سوى كعبه گردانيد مانند مسكين نيازمندى كه غذا می‌طلبد، دستها را برابر صورت خود گرفت و دعايش را چنين آغاز كرد: | امام حسين عليه السلام در آخرين عرفه عمر خود، عصر روز عرفه با گروهى از خاندان و فرزندان و شيعيان، با نهايت خاكسارى و خشوع از خيمه بيرون آمدند و در جانب چپ كوه ايستادند . امام (ع) چهره مبارك خود را به سوى كعبه گردانيد مانند مسكين نيازمندى كه غذا می‌طلبد، دستها را برابر صورت خود گرفت و دعايش را چنين آغاز كرد: | ||
«الحمدلله الذى ليس لقضائه دافع ولا لعطائه مانع ولا كصنعه صانع و هو الجواد الواسع؛ سپاس خداوندى را سزاست كه چيزى قضايش را دور نمی‌سازد و از عطا و بخشش او جلوگيرى نمیكند و هيچ آفريننده اى آفرينش او را ندارد و او سخاوتمندى بیانتهاست.» | «الحمدلله الذى ليس لقضائه دافع ولا لعطائه مانع ولا كصنعه صانع و هو الجواد الواسع؛ سپاس خداوندى را سزاست كه چيزى قضايش را دور نمی‌سازد و از عطا و بخشش او جلوگيرى نمیكند و هيچ آفريننده اى آفرينش او را ندارد و او سخاوتمندى بیانتهاست.» | ||
حضرت (ع) سپس به بيان گوشه اى از نعمتهاى بى پايان خداوند كه انسان را در تمام مراحل رشد و تكامل در برگرفته، مىپردازد و مهربانى مادران و دايه ها و مواظبت و پرستارى و دل سوزى آنان را از الطاف و عنايتهاى خداوند | |||
حضرت (ع) سپس به بيان گوشه اى از نعمتهاى بى پايان خداوند كه انسان را در تمام مراحل رشد و تكامل در برگرفته، مىپردازد و مهربانى مادران و دايه ها و مواظبت و پرستارى و دل سوزى آنان را از الطاف و عنايتهاى خداوند می شمرد؛ سپس به لزوم شكر نعمتهاى الهى اشاره می كند و خود را از اداى يك شكر نيز عاجز و ناتوان می بيند . | |||
=عرفه در سیره معصومین علیه السلام= | =عرفه در سیره معصومین علیه السلام= | ||