رافضه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''رافضه‏''' (روافض) در آغاز فرقه‏ اى از [[شیعیان]] [[كوفه|کوفه]] و از پیروان [[زید بن علی|زید بن على بن حسین]] بودند که چون او به [[امامت]] مفضول با وجود فاضل‏ قائل گشتند و از لعن خلفای اول، دوم و سوم خوددارى کرده از وى روى گردانیده و او را رفض و ترک کردند و به همین جهت رافضه نامیده شدند.

این کلمه در اصطلاح اهل سنت بر کسانی اطلاق می‌شود که شیعه باشند یا عقائد مخصوصی از شیعه چون حبّ اهل بیت (علیهم السلام) در سینه شان باشد و نیز امیرالمومنین علی (علیه‌السّلام) را بر سایر خلفا افضل بدانند. اهل سنت و جماعت، عموم فرق شیعه را به سبب این که خلفاى سه ‏گانه را ترک نمودند «رافضه» مى‏ خوانند. در منابع نوشته اند: چون زید بن علی خواست خروج کند، قومى از شیعه  گرد او جمع شدند  و گمان می کردند که زید با اجازه [[امام صادق]] علیه السلام خروج کرده است. اما وقتی متوجه شدند که حضرت زید را از خروج منع کرده بود، از او روی گردان شدند. زید به آن ها خطاب کرد و گفت: «رفضتمونى» آیا مرا ترک مى ‏کنید؟ از این جهت ایشان را «رافضه» خواندند. و باز آورده اند که چون زید بن على بن حسین بر هشام بن عبد الملک خروج کرد، لشکریان او که از شیعیان کوفه بودند، خلیفه اول را مورد طعن خود قرار دادند، اما زید آنان را از این کار منع کرد و آنان در اعتراض به زید او را ترک کردند و جز دویست نفر با او نماندند در این هنگام زید به افرادی که در حال ترک وی بودند گفت:  «رفضتمونى»؟ آن ها در پاسخ دادن: آرى و این نام بر شیعه ماند و این اصطلاح اکنون از طرف اهل سنت به  چهار طایفه زیدیه، امامیه، کیسانیه و اسماعیلیه اطلاق می شود. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 199 باویرایش و اصلاح عبارات.</ref> <ref>اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، چاپ مصر،  ص 491</ref> <ref>ابن تیمیه، منهاج السنة النبویة فى نقص كلام الشیعة و القدریة، چاپ مصر، سال 1321 هجری قمری، منهاج السنة، ج 1، ص 6- 8 و 171.</ref> <ref>فخر رازی، اعتقادات فرق المسلمین و المشركین، به اهتمام على سامى النشار، چاپ قاهره، ص 52</ref> <ref>اسفرایینی شهفور، التبصیر فی الدین، تحقیق شیخ محمد زاهد بن الحسن الکوثری، چاپ مصر، سال 1940 میلادی، ص 75</ref>