جارودیه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[کشّى]] مى‏ نویسد ابوعبد اللّه [[امام جعفر صادق]] (ع)، زیاد بن المنذر اعمى ابوالجارود را ملقب به سرحوب کرد (- سرحوبیه) و او را از دروغگویان دانست. [[نجاشى]] مى ‏نویسد که زیاد بن منذر ابوالجارود همدانى الخارقى اعمى کوفى که کور مادرزاد بود از اصحاب ابى جعفر [[امام محمد باقر]] (ع) است.[[مامقانى]] مى‏ نویسد که زیاد بن منذر ابوالجارود از مردم [[خراسان]] بوده و حضرت امام جعفر صادق (ع) او را لعنت کرد و فرمود: «انه اعمى القلب و اعمى البصر» یعنی او هم از ظاهر و هم از باطن کور است و او را موثق ندانسته و به سختى‏ نکوهش کرده است.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 135 با ویرایش و دخل و تصرف اندک در برخی از جملات.</ref>

جارودیه معتقدند که [[پیامبر اسلام|پیامبر اسلام]]، [[امام على]] را به وصف امامت منصوص کرده است. آنان پس از امامت «[[زید بن على بن الحسین|زید بن على بن الحسین]]» قایل به امامت [[محمد بن عبد اللّه بن حسن]] بن حسن شدند و بعضى از جارودیه معتقدند که او نمرده یا کشته نشده است، بلکه خروج خواهد کرد. بعضى دیگر «قاسم علوى» صاحب طالقان و [[رى]] و برخى «یحیى بن عمر» صاحب [[کوفه]] را امام مى ‏شمردند. بیشتر جارودیه مانند دیگر «[[زیدیه|زیدیه]]» معقتدند که هر فاطمى که شمشیر برکشد و قیام کند و سپس مردم را به دین و تقوا دعوت نماید، او امام است. پیشتر گفته شد که یکى از ائمه «جارودیه» محمد بن عبد اللّه بن حسن بن حسن بود و می گویند [[ابوحنیفه|ابوحنیفه]] با وى بیعت کرد. چون این خبر به [[منصور خلیفه عباسى|منصور خلیفه عباسى]] رسید وى را به زندان انداخت تا از دنیا رفت. بعد از مرگ محمد بن عبدالله بن حسن بن حسن، «جارودیه» به امامت محمد بن قاسم بن على بن الحسین بن على صاحب طالقان و رى یقین کردند. وى در ایام [[معتصم خلیفه عباسى|معتصم خلیفه عباسى]] گرفتار زندان شد و از دنیا رفت. پس از وى گروهى از «جارودیه» امامت «یحیى بن عمر» صاحب کوفه را پذیرفتند. او نیز در زمان [[مستعین خلیفه عباسى|مستعین خلیفه عباسى]] کشته شد و سر او را  نزد [[محمد بن عبد اللّه بن طاهر]] بردند.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 135 با ویرایش و دخل و تصرف اندک در برخی از جملات.</ref>