شیعه و راهبرد وحدت (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

مبانی تأسیسی [[اسلام]] بر [[وحدت امت]] در حوزه اندیشه وعقیده وعمل و رفتار تأکید دارد. در حوزه عقیده، [[امت اسلام]] ، بر مبنای قاعده توحید در [[جهان بینی]] و عقیده شکل گرفت و از این رو وابستگی و گرایش و دلبستگی و موضع و رفتاری واحد دارد. در آیات متعددی از قرآن کریم این حقیقت بیان شده و مسلمانان به رعایت مقتضیات آن دعوت شده اند، مانند آیه "واعتصموا بحبل الله جمیعاً و لاتفرقوا "( آل عمران /30) که مـؤمـنـان را به چنگ زدن به ریسمان الهی دعوت می کند و آیه 105 آل عمران که به [[مسلمانان]] سفارش می کند مبادا مانند کسانی شوند که پراکنده و متفرق شدند و پس از آن که آیات روشن را دریافت کردند، اختلاف ورزیدند و به جان هم افتادند. از این دست آیات کم نیست.

گذشته از مرحله عقیدتی، درمرحله عمل هم خطاب های عملی ای در [[قرآن]] وجود دارد که اقتضای [[وحدت]] [[مسلمانان]] را دارد. مانند آیه واعدولهم ما استطعتم من قوه (انفال/ 60) این آیه از مسلمانان می‌خواهد تا هرچه قدرت و ساز وبرگ دارند، درمقابل دشمنان فراهم سازند و یکی از مهم ترین و برزگ ترین مظاهرقدرت، وحدت است. طبیعی است که امت اسلامی، اگر خود پراکنده و متشتت و متفرق باشد، قدرت نظامی اش هم کارآیی نخوهد داشت. در بخش دیگر از آیات قرآن، [[مسلمانان]] از اختلاف مواضع در مسائل حیاتی و سرنوشت ساز منع شده اند. اما این امر با اصول شورا و تعدد نظرگاه ها منافات ندارد. اما در سطح عملی باید موضعی واحد داشت. از این مرحله که بگذریم، درصورت بروز اختلاف هم، تدابیری اندیشیده شده است. در پاره ای از آیات قرآن، فرض بروز اختلاف تا حد قتل هم پیش بینی شده است. آیه 9 سوره حجرات، از مسلمانان می‌خواهد تا در صورتی که میان دو طائفه و گروه از مؤمنان اختلاف افتاد، میان آنان مصالحه بیفکنند.