۸۷٬۹۳۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'می گرد' به 'می‌گرد'
جز (جایگزینی متن - 'فارغ التحصیل' به 'فارغ‌التحصیل') |
جز (جایگزینی متن - 'می گرد' به 'می‌گرد') |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
روحانیت در افغانستان دارای تشکیلات منسجم و سلسله مراتبی نبوده و نیست. اما مدارج علمی‌مانند [[ملا]]، [[مولوی]] و [[مفتی]] در میان علمای اهل سنت به ترتیب برای آن ها تعریف گردیده است. با این حال، این عناوین بیانگر وجود یک نظم اجتماعی میان علما نیست. | روحانیت در افغانستان دارای تشکیلات منسجم و سلسله مراتبی نبوده و نیست. اما مدارج علمی‌مانند [[ملا]]، [[مولوی]] و [[مفتی]] در میان علمای اهل سنت به ترتیب برای آن ها تعریف گردیده است. با این حال، این عناوین بیانگر وجود یک نظم اجتماعی میان علما نیست. | ||
علما و روحانیون تحصیلات خود را در مکتب خانه ها شروع می کند و بعد وارد مدارس | علما و روحانیون تحصیلات خود را در مکتب خانه ها شروع می کند و بعد وارد مدارس می‌گردند. اداره این مکتب خانه ها به عهده ملا ها است که در آن سواد اولیه مانند قرآن کریم، پنچ کتاب، بوستان سعدی و مقداری ادبیات عرب آموخته می شود. مدرسه مرحله بالاتری از تعلیم است که توسط مولوی ها اداره می‌گردد. در این مدارس، دانش آموزان اغلب ادبیات عرب، معانی، فقه، حدیث، تفسیر می خوانند. تنها در برخی مدارس کلام و فلسفه نیز تدریس می شدهاند. اکنون اما، هیچ نوع رابطهای میان مدارس دینی با فلسفه و کلام وجود ندارد. فقه به عنوان علم برتر در مدارس دینی می باشد. | ||
قبل از سال ۱۹۴۷ مدارس مهم و شناخته شدهای در افغانستان وجود نداشت. طلاب علوم دینی اهل سنت برای تحصیل به هند می‌رفتند. مدرسه دیوبند یکی از مدارس مورد علاقه طلاب اهل سنت کشور بود. مردم شمال کشور اما، به مدرسه «دیوان بیگی» [[بخارا]] می‌رفتند. بعد از تجزیه هند و شکل گیری کشور جدید به نام پاکستان ایالت [[خیبر پختونخواه]] کانون اصلی تحصیلات علمای اهل سنت افغانی قرار گرفت. در افغانستان مدارس بزرگی وجود نداشت که علما بتواند مدارج عالی علوم دینی را تکمیل نماید. اگر علمای سنی به هند و ایالت خیبر پختونخواه به پاکستان می‌رفتند. شیعیان افغان برای تکمیل مدارج عالی علوم دینی به نجف در عراق و قم در ایران مهاجرت می کردند. | قبل از سال ۱۹۴۷ مدارس مهم و شناخته شدهای در افغانستان وجود نداشت. طلاب علوم دینی اهل سنت برای تحصیل به هند می‌رفتند. مدرسه دیوبند یکی از مدارس مورد علاقه طلاب اهل سنت کشور بود. مردم شمال کشور اما، به مدرسه «دیوان بیگی» [[بخارا]] می‌رفتند. بعد از تجزیه هند و شکل گیری کشور جدید به نام پاکستان ایالت [[خیبر پختونخواه]] کانون اصلی تحصیلات علمای اهل سنت افغانی قرار گرفت. در افغانستان مدارس بزرگی وجود نداشت که علما بتواند مدارج عالی علوم دینی را تکمیل نماید. اگر علمای سنی به هند و ایالت خیبر پختونخواه به پاکستان می‌رفتند. شیعیان افغان برای تکمیل مدارج عالی علوم دینی به نجف در عراق و قم در ایران مهاجرت می کردند. | ||