آیه اولی الامر: تفاوت میان نسخه‌ها

خداوند متعال فرموده یا أَیُّها الَّذِینَ آمَنُوا أَطِـیعُوا اللّهَ وَأَطیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الأمْرِ مِنْکُمْ فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فِی شَیءٍفَرُدُّوهُ إِلى اللّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالیَوْمِ الآخِرِ ذ لِکَ خَیْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِیلاً<ref>نساء، ۵۹)</ref>: اى کسانى که ایمان آورده‏اید از خدا و رسول و اولى‏الامر اطاعت کنید و اگر در چیزى کارتان به نزاع کشید به حکم خدا و رسول باز گردید اگر به خدا و روز قیامت ایمان دارید. این برایتان بهتر و خوش‌فرجام‌تر خواهد بود. . این ایه  آیه اطاعت یا آیه اولی‌الامر است .این آیه از آیاتى است  که شیعه براى اثبات امامت على به آن استدلال کرده است:

قبل از بیان تقریر استدلال به آیه یاد شده و باتوجه‌به شبهاتى که بر آن وارد کرده‏اند، ارائه توضیحات زیر درباره آیه لازم است:<br>

۱- اگرچه جمله اطیعوا الله و اطیعوا الرسول اساس همه ادیان آسمانی است، ولى در این آیه باتوجه‌به تفریغ جمله فان تنازعتم فى شى‏ء به‌عنوان مقدمه براى آماده‌کردن مسلمانان براى رجوع به خدا و رسول در موارد اختلاف مطرح است، چنان که همین نکته را در آیات بعد نیز تکرار مى‏کند؛

أَلَمْ تَرَ إِلى الَّذِینَ یَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِما أُنْزِلَ إِلَیْکَ <ref>نساء، ۶۰</ref>آیا نمى‏نگرى به کسانى که به گمان خود به آنچه به سوى تو نازل شده است، ادعاى ایمان دارند.

این آیات و آیات همانند آن نیز مى‏رساند که مسلمانان باید برای حل اختلافات خود، به خدا و رسول خدا روی‌آورند و به داورى آن حضرت رضایت داده و از حکمى که آن حضرت صادر مى‏کند، دلگیر نشوند.<br>

لِتَحْکُمَ بَیْنَ‏النّاسِ بِما أَراکَ اللّهُ <ref>نساء، ۱۰۵</ref>گرچه این حکم بر اساس ظواهر قوانین قضا بود، ولى مردم موظف‌اند از پیامبر اطاعت کنند. باتوجه‌به آیه یاد شده حاکمیت بین مردم به رسول خدا سپرده شده است؛ زیرا آنچه پیامبر مى‏گوید و بدان حکم مى‏کند و آنچه در تبیین احکام خدا بیان مى‏کند، معلوماتى است که خداوند در اختیار او گذاشته است؛ وَما یَنْطِقُ عَنِ الهَوى * إِنْ هُوَ إِلاّ وَحْیٌ یُوحى <ref>نجم، ۳-۵</ref><br>

به این روایت توجه کنید:

«عن المقدام بن معدى کرب انّ رسول‌الله قال یوشک الرجل متکئا على اریکته یحدّث بحدیثى فیقول بیننا و بینکم کتاب‌الله عزوجل فما وجدنا فیه من حلال استحللناه و ما وجدنا فیه من حرام حرّمناه. الا و انّ ما حرّم رسول‌الله مثل ما حرّم الله.» <ref>ابن ماجه، سنن، ج ۱، ص ۱۵، حدیث ۱۲؛ تفسیر قرطبى، ج ۵، ص ۲۶۲</ref>

مقدام بن معدى کرب مى‏گوید: بدون تردید رسول خدا فرمود: به‌زودی انسانى به اریکه قدرت تکیه مى‏زند درحالی‌که حدیث مرا برایش بازگو مى‏کنند و مى‏گوید: بین ما و شما کتاب خدا کافى است.

بنابراین آنچه در کتاب خدا حلال شمرده شده است، ما هم حلال می‌دانیم و آنچه در کتاب خدا حرام شمرده شده است، ما هم حرام می‌دانیم. توجه داشته باشید که بدون تردید آنچه رسول خدا  حرام کرده همانند چیزى است که خداوند حرام کرده است بنابراین، تفکیک کتاب و سنت جایز نیست و این که خداوند در آیه موردبحث دستور به رجوع به رسول خدا  مى‏دهد، دلیل بر این است که سنت رسول خدا، از نظر خداوند، همانند کتاب خدا و حجت است. براین‌اساس آنچه از معارف دین و احکام در اسلام وجود دارد، باید به کتاب خدا و سنت رسول خدا  برگردد.

فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فِی شَیءٍ فَرُدُّوهُ إِلى اللّهِ وَالرَّسُولِ و قطعاً مورد نزاع به قرینه آیات بعد – که از رجوع به طاغوت منع مى‏کند – حکم خداوند در مسائل اختلافى مسلمانان خواهد بود.

براین‌اساس حکمى که مسلمانان در نزاع‌ها باید به آن رجوع کنند، در کتاب و سنت – که هر دو حجت قاطع هستند – وجود دارد.

بر اساس این آیه، قول اولى‏الامر هم – که حکم کتاب و سنت را بیان مى‏کند – بدون هیچ قیدوشرطى حجت قاطع است و در نهایت همه به کتاب و سنت برمى‏گردد؛ بنابراین اولى‏الامر – هر کس که باشد – نه چنین اختیارى دارد که حکم جدیدى که در کتاب و سنت نیست، وضع کند و نه اختیار دارد که حکمى از احکام خدا را که در کتاب و سنت است، نسخ کند وگرنه رجوع به خدا و رسول معنایى نخواهد داشت. به این آیه توجه کنید:

وَما کانَ لِمُـؤْمِنٍ وَلا مُـؤْمِنَهٍ إِذا قَضى اللّهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً أَنْ یَکُونَ لَهُمُ الخِـیَرَهُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ یَعْصِ اللّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَـلَّ ضَلالاً مُبِیناً<ref>احزاب، ۳۶</ref>

بدین سان ترتیب خداوند، همان تشریع است و قضاى رسول یا همان تشریع است یا اعم از تشریع و نظر خود اوست و وجوب اطاعت از «اولى‏الامر» در تبعیت از رأى آنان در حوزه ولایت آنان است در این که حکم خدا را از کتاب و سنت به دست مى‏آورند. <ref>المیزان فى تفسیر القرآن، ج ۴، ص ۳۸۹</ref>

۴- اطاعت از خدا و رسول در اطیعوا الله و اطیعوا الرسول هیچ قیدوشرطى ندارد و این خود دلیل بر این است که رسول خدا  هیچ‏گاه امر یا نهیى که با حکم خدا منافات داشته باشد، نمى‏کند و اگر چنین امرونهی‏ای از رسول خدا  صادر شود با اطلاق آیه در تناقض خواهد بود و چنین چیزى نسبت به رسول خدا  – باتوجه‌به عصمت او از ناحیه خداوند – امکان ندارد.

این مسئله درباره «اولی‌الامر» نیز صادق است؛ یعنى در آیه اطاعت از «اولى‏الامر» نیز هیچ قیدوشرطى ندارد و این خود دلیل بر این است که اولى‏الامر هرگز امر و یا نهیى که با حکم واقعى خداوند مخالف باشد، صادر نخواهد کرد وگرنه، نعوذبالله، کلام خداوند تناقض خواهد داشت و چنین مسئله‏اى در صورت برخوردارى از عصمت الهى رخ نخواهد داد.

تردیدى نیست که آیه موردبحث بر عصمت اولی‌الامر دلالت مى‏کند، و این نظریه اختصاص به شیعه ندارد، بلکه عده‏اى از دانشمندان اهل‌سنت نیز بر این باورند؛

فخر رازی می‌نویسد:

«انّ اللّه تعالى امر بطاعه اولی‌الامر على سبیل الجزم فى هذه الآیه و من امر الله بطاعته على سبیل الجزم و القطع لابد و ان یکون معصوما عن الخطاء اذ لو لم یکن معصوما عن الخطاء کان بتقدیر اقدامه على الخطاء یکون قد امر الله بمتابعته فیکون ذلک امرا بفعل ذلک الخطاء و الخطاء لکونه خطا منهىّ عنه، فهذا یفضى الى اجتماع الامر و النهى فى الفعل الواحد بالاعتبار الواحد و انّه محال.»  <ref>التفسیر الکبیر، ج ۱۰، ص ۱۴۶</ref>

حال در آیه موردبحث در منابع شیعه شأن نزول خاصى ذکر نشده و آیه مطلق است، ولى در منابع اهل‌سنت آمده است:

انزلت فى عبدالله بن حذافه بن قیس اذ بعثه النبى  فى سریّه. <ref>صحیح، البخارى، جزء ۵؛ کتاب التفسیر، ص ۱۸۰؛ تفسیر قرطبى، ج ۵، ص ۲۶۰</ref>

حال به قصه اعزام «عبداللّه» توجه کنید:

انّ رسول‌الله امّره على سریّه فامرهم ان یجمعوا حطبا و یوقدوا نارا، فلمّا اوقدوها امرهم بالتقحم فیها، فقال لهم: الم یامرکم رسول‏الله بطاعتى و قال من اطاع امیرى فقد اطاعنى؟ فقالوا: ما آمنا بالله و اتبعنا رسوله الاّ لننجوا من النار، فصوّب رسول‌الله فعلهم و قال: لا طاعه لمخلوق فى معصیه الخالق. <ref>تفسیر قرطبى، ج ۵، ص ۲۶۰</ref>

آنان از عبدالله اطاعت نکرده به او گفتند: ما به خدا و رسول خدا ایمان آورده‏ایم که از آتش نجات پیدا کنیم و برگشتند و رسول خدا رفتار سپاه را تأیید کرد و فرمود: دستور هیچ مخلوقى را که [متضمن] معصیت خداست، نباید اطاعت کرد.

عده ‏اى بر این باورند که «اولی‌الامر انّهم اصحاب محمّد  خاصّه»؛<ref>همان، ج ۵، ص ۲۵۹</ref> مقصود از «اولی‌الامر» اصحاب محمد  هستند».

الف – پیش‌تر بیان شد که از آیه موردبحث عصمت اولی‌الامر استفاده مى‏شود، درحالی‌که در بین امت اسلامى هیچ‏کس براى همه اصحاب رسول خدا عصمت قائل نیست، تا اطاعت از آنان واجب باشد.<br>

حال چگونه مى‏توان گفت مصداق اولی‌الامرى که معصوم هستند و اطاعت آنان واجب است، همه صحابه باشند؟

عده‏ اى از اهل تسنن بر این باورند که:

«آنها اشاره الى ابی‌بکر و عمر رضى الله عنهما خاصّه»؛<ref>تفسیر، قرطبى، ج ۵، ص ۲۵۹</ref>

مقصود از اولی‌الامر ابوبکر و عمر هستند!

ابتدا رأى یاد شده درباره ابوبکر را به نقد مى‏کشیم:<br>

اما سه سؤالى که آرزو مى‏کرد، از رسول خدا  مى‏پرسید، قابل‌توجه است.<br>

اکنون سؤال این است که آیا شایسته است که چنین انسانى را با این اعترافات صریح، نسبت به کارهایى که نباید انجام مى‏داد و کارهایى که مى‏بایست انجام مى‏داد و انجام نداده است، مصداق اولی‌الامرى بدانیم که خداوند دستور داده است در هر شرایطى از او پیروى کنیم؟!

در ادامه، به نقد رأى یاد شده درباره عمر مى‏پردازیم:<br>

اکنون سؤال این است که به‌راستی کسى که با صراحت به مخالفت با دستور رسول خدا  برمى‏خیزد؛ همان اولی‌الامرى است که خداوند دستور داده است، در هر شرایطى، از او اطاعت کنند؟ و اگر شما در آنجا بودید، چه مى‏کردید؟ آیا به دستور رسول خدا  عمل مى‏کردید یا به دستور عمر؟

عده‏اى بر این باورند که مقصود از اولی‌الامر – «هم امراء السرایا و فرماندهان جنگى هستند.»<ref>الکشاف، ج ۱، ص ۵۳۵؛ تفسیر، قرطبى، ج ۵، ص ۲۶۰–</ref>   

الف – پیش‌تر بیان شد که آیه موردبحث بیانگر عصمت اولى‏الامر است، درحالی‌که هیچ‌کس براى فرماندهان نظامى عصمت قائل نیست؛<br>

ج: نه پیامبر  و نه اصحاب او چنین اعتقادى درباره فرماندهان نظامى نداشتند و شاهد آن این است که پیامبر  در همین جریان، مخالفت صحابه با عبدالله را تأیید کرد.

براین‌اساس نمى‏توان گفت: مقصود از اولی‌الامرى که خداوند دستور داده است در هر شرایطى از آنان پیروى کنیم، فرماندهان نظامى باشند.

عده‏ اى بر این باورند که مقصود از اولى‏الامر، قاریان و عالمان هستند که نظریه مالک هم همین بوده است؛

«اهل القرآن و العلم و هو اختیار مالک»<ref>تفسیر، قرطبى، ج ۵، ص ۲۵۹</ref>

الف – باتوجه‌به این که مستفاد از آیه عصمت اولى‏الامر است، هیچ قارى قرآن و هیچ اهل علمى در دنیاى اسلام ادعاى عصمت نکرده است؛<br>

ج – بررسى زندگى هر دو گروه – قاریان و عالمان – حکایت از آن دارد که نمى‏توان به این نتیجه رسید که اینان اولى‏الامرى هستند که خداوند دستور داده است در هر شرایطى از آنان اطاعت کنند.

عده‏اى بر این باورند که اولى‏الامر، دانشمندان دین‌داری هستند که به مردم دین را آموزش مى‏دهند و آنان را امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر مى‏کنند. «هم العلماء الدینون الذین یعلّمون الناس الدین و یأمرونهم بالمعروف و ینهون عن المنکر»؛<ref>کشاف، ج ۱، ص ۵۳۵؛ تفسیر، قرطبى، ج ۵، ص ۲۵۹</ref>

این نظریه شبیه نظریه قبل است و ایراداتى که درباره آن نظر یاد شد بر این نظر هم وارد است و بیشتر از این ارزش نقد را ندارد.

عده‏اى بر این باورند که اولى‏الامر، صاحبان عقل و اندیشه‏ هستند که تدبیر امور مردم با آنان است؛

«هم اولوا العقل و الرأى الذین یدبّرون امرالناس»؛<ref>تفسیر، قرطبى، ج ۵، ص ۲۶۰</ref>

الف – پیش‌تر بیان شد که امت اسلامى با همه اختلافات خود در این مسئله اتفاق‌نظر دارند که عالمان دینى معصوم نیستند، تا چه رسد به اهل حل و عقد که گاه از عالمان دینى هم نیستند؛<br>

ب – همه حکومت‏ها در سراسر دنیا، داراى چنین اصحاب اهل حل و عقدى هستند. بسیاری از جنایت‏هایى که حکومت‏ها در طول تاریخ انجام داده‏اند به‌وسیله همین‌گونه افراد طراحى و اجرا شده است. براین‌اساس چگونه مى‏توان گفت مقصود از اولى‏الامرى که خداوند دستور داده است – در هر شرایطى از آنان پیروى کنید – اهل حل و عقد هستند؟

عده‏اى بر این باورند که اولى‏الامر، حاکمان و صاحبان قدرت هستند.«اولی‌الامر منکم ذوى الامر»<ref>صحیح، بخارى، کتاب الفتن باب دوم، حدیث ۷؛ صحیح، مسلم، کتاب الاماره باب وجوب طاعه الامراء؛ السنن الکبرى، ج ۴، ص ۴۲۱، حدیث ۷۷۷۰؛ سنن، ابن ماجه، ج ۲، ص ۹۵۷، حدیث ۲۸۶۶؛ الموطأ، ص ۳۹۲، حدیث ۵؛ مسند، احمد، ج ۵، ص ۳۱۴ و ۳۱۹؛ مسند، الحمیدى، ج ۱، ص ۱۹۲، حدیث ۳۸۹؛ مصنف، ابن ابى شیبه، ج ۸، ص ۶۱۴، حدیث ۱۴۹؛ السنه لابن ابى عاصم، ص ۴۸۰، حدیث ۱۰۲۹؛ مسند ابى عوانه، ج ۴، ص ۴۰۶، حدیث ۷۱۱۹؛ مسند، الشاشى، ج ۳، ص ۱۱۹، حدیث ۱۱۸۰؛ الاحسان، بترتیب صحیح ابن حبّان، ج ۷، ص ۳۹، حدیث ۴۵۳۰</ref>

این نظریه بیشترین طرف‌دار را در بین اهل‌سنت – به‌خصوص اهل حدیث – دارد.

الف – روایاتى که مى‏گوید: نباید با صاحبان امر درگیر شوند؛

«عن عباده بن الصامت قال: دعانا النبى فبایعناه فکان فى ما اخذ علینا ان بایعناه على السمع و الطاعه و الا ننازع الامر اهله الاّ ان تروا کفرا بواحا عندکم من الله فیه برهان.» <ref>صحیح، البخارى کتاب الفتن باب دوم، حدیث ۷؛ صحیح، مسلم، کتاب الاماره باب وجوب طاعه الامراء؛ السنن الکبرى، ج ۴، ص ۴۲۱؛ حدیث ۷۷۷؛ سنن، ابى ماجه، ج ۲، ص ۹۵۷، حدیث ۲۸۶۶؛ الموطأ، ص ۳۹۲، حدیث ۵؛ مسند، احمد بن حنبل، ج ۵، ص ۳۱۴ و ۳۱۹؛ مسند، الحمیدى، ج ۱، ص ۱۹۲، حدیث ۳۸۹؛ مصنف، ابن ابى شیبه، ج ۸، ص ۶۱۴، حدیث ۱۴۹؛ السنه، لابن ابى عاصم، ص ۴۸۰، حدیث ۱۰۲۹؛ مسند، ابى عوانه، ج ۴، ص ۴۰۶، حدیث ۷۱۱۹؛ مسند، الشاشى، ج ۳، ص ۱۱۹، حدیث ۱۱۸۰؛ الاحسان، بترتیب صحیح ابن حبّان، ج ۷، ص ۳۹، حدیث ۴۵۳۰</ref>عباده بن صامت مى‏گوید: رسول خدا  ما را خواست و ما با او بیعت کردیم. از مواردى که بر آن بیعت کردیم این بود که تسلیم باشیم و با صاحبان امر درگیر نشویم مگر این که کفر آشکارى را ببینیم که دلیل قطعى از طرف خداوند داشته باشد.پیش‌تر بیان کردیم که رسول خدا  این مسئله را چند بار تکرار کرده است و آنچه عباده بن صامت نقل مى‏کند جریان بیعه‏الحرب است. در جریان حجةالوداع نیز رسول خدا  چندین بار تأکید کرده است که اصحاب بعد از او با صاحبان امر درگیر نشوند.<br>

از این سخنان نباید در شگفت شد و این‌گونه اظهارنظرکردن و فتوا دادن اختصاص به احمد بن حنبل ندارد بلکه اکثریت اهل‌سنت چنین نظرى دارند. ابوجعفر طحاوى از دانشمندان مشهور حنفى می‌نویسد:

«و لا نرى الخروج على ائمّتنا و لاولاه امرنا و ان جاروا و لا ندعوا على احد منهم و لا ننزع یدا من طاعتهم و نرى طاعتهم من طاعات الله عزّوجلّ فریضه علینا مالم یامروا بمعصیه.» <ref>شرح العقیده الطحاویه، ص ۱۱۰</ref>

ابوالحسن اشعرى بنیانگذار مکتب اشاعره نیز در تبیین عقاید مورد اتفاق اهل‌سنت مى‏گوید:

«و یرون العید و الجمعه و الجماعه خلف کل امام برّ و فاجر… و یرون الدعاء لائمّه المسلمین بالصلاح و ان لا یخرجوا علیهم بالسیف و ان لا یقاتلوا فى الفتن.» <ref>مقالات الاسلامیین، ص ۳۲۳</ref>

ابوبکر باقلانى از دانشمندان معروف اهل‌سنت در این باره مى‏گوید:

«ان قال قائل ما الذى یوجب خلع الامام عندکم؟ قیل له: یوجب ذلک امور، منها کفر بعد  ایمان و منها ترکه الصلاه و الدعاء الى ذلک و منها عند کثیر من الناس فسقه و ظلمه بغضب الاموال و ضرب الابشار و تناول النفوس المحرّمه و تضییع الحقوق و تعطیل الحدود و قال الجمهور من اهل الاثبات و اصحاب الحدیث لا ینخلع بهذه الامور و لا یجب الخروج علیه، بل یجب وعظه و تخویفه و ترک طاعته فى شى‏ء ممّا یدعوا الیه من معاصى الله.» <ref>التمهید، ص ۱۸۶</ref>

در هفت چیز از حاکم اطاعت کنید: پول رایجى که منتشر مى‏کند، معیارهاى سنجش اشیایى که مشخص مى‏کند، احکامى که صادر مى‏کند، در گزاردن حج، نمازجمعه، نماز عیدین و جهاد… و اگر عالمى را از فتوا دادن منع کرد عالم حق ندارد فتوا بدهد و اگر فتوا بدهد گناهکار است، حتى اگر حاکم، شخصى ستمگر باشد.

به‌راستی مى‏توان این سخنان را به خدا و پیامبر  نسبت داد و گفت خداوند دستور داده است از حاکم فاسق، فاجر و… اطاعت کنید، حق ندارید علیه آنان شورش و از دستور آنان سرپیچى کنید و نباید سخن حق و حکم خدا را بگوئید؟ این‌چنین سخن‌گفتن و تسلیم محض حاکمان جور و ستم بودن برخلاف قرآن، سنت، عقل و فطرت سلیم انسانى است. در ادامه به شرح آن خواهیم پرداخت.

مطیع محض حاکمان جور بودن و اطاعت از آنان خلاف قرآن است؛ زیرا خداوند در قرآن اطاعت از گروه‏های زیر را ممنوع کرده است:

به این آیه توجه کنید:

درحالی‌که پیش‌تر از باقلانى نقل کردیم که اکثریت اهل حدیث بر این باورند که اگر حاکم مسلمانى کافر شد، نه مشروعیت خود را از دست مى‏دهد و نه مى‏توان علیه او قیام کرد، بلکه باید مطیع او بود.

از کسانى که اطاعت از آنان منع شده است، مسرفان هستند.

وَلا تُـطِـیعُوا أَمْـرَ المُـسْرِفِـینَ <ref>شعراء، ۱۵۱</ref>  و هرگز از اسراف‌کاران متابعت نکنید.

و آیات دیگرى که با الفاظ متفاوت این واقعیت را بیان مى‏کنند که از کسانى که برخلاف دستورات خداوند رفتار مى‏کنند، اطاعت نکنید. بااین‌حال، آیا مى‏توان به خداوند نسبت داد که مقصود او از «اولى‏الامر» حاکمان فاسد، گناهکار، اسراف‌کار، تبهکار و… هستند و مردم موظف‌اند در هر شرایطى از آنان پیروى کنند!

در سنت رسول خدا  مخالفت با حاکمان فاسد و مبارزه با آنان یک اصل مسلّم است و اگر چنین نبود انبیا با حاکمان فاسق و فاجر زمان خود مبارزه نمی‌کردند و رسول خدا  نیز با قریش درگیر نمى‏شد.مبارزه با ظلم، کفر، فساد و طغیان از اصول مسلّم سنت رسول خدا  است و نیاز به دلیل ندارد. به روایت‌های زیر توجه کنید:

آنچه بیان شد، بخش بسیار ناچیزى از روایات در منابع اهل‌سنت بود که به‌عنوان نمونه ارائه کردیم و بررسى این‌گونه روایات در منابع شیعه بسیار مفصل و تکان‌دهنده‌تر است.

زمخشرى در توضیح آیه موردبحث پس از آن که بعضى از وظایف اولى‏الامر را مى‏شمارد، می‌نویسد:

«و امراء الجور لا یؤدّون امانه و لا یحکمون بعدل و لا یردّون شیئا الى کتاب و لا الى سنّه انّما یتبعون شهواتهم حیث ذهبت بهم فهم منسلخون عن صفات الذین هم اولى‏الامر عندالله و رسوله و احقّ اسمائهم اللصوص المتغلّبه.» <ref>الکشاف، ج ۱، ص ۵۳۶</ref>

«و المراد باولى الامر منکم امراء الحق، لانّ امراء الجور الله و رسوله بریئان منهم فلا یعطفون على الله و رسوله فى وجوب الطاعه لهم و انّما یجمع بین الله و رسوله و الامراء الموافقین لهما فى ایثار العدل و اختیار الحق و الامر بهما و النهى عن اضدادهما» <ref>همان، ص ۵۳۵</ref>

مقصود از اولى‏الامر، امراى حق هستند؛ زیرا خدا و رسول خدا از امراى جور بیزارند و نمى‏شود در وجوب اطاعت بر خدا و رسول در آیه عطف شوند که بدون هیچ قیدوشرطى از آنان اطاعت کنند؛ تنها امرایى همراه خدا و رسول خدا خواهند بود که در گزینش حق و عدل و دستور به آنها و جلوگیرى از ظلم و جور هم‌نوا با خدا و رسول خدا  باشند.

از نظر دانشمندان شیعه مصداق اولى‏الامر تنها کسانى هستند که از عصمت برخوردارند و این مورد اتفاق است که مصداق کامل و جامع آن تنها ائمه هستند؛

«و اما اصحابنا فانّهم رو و اعن الباقر و الصادق انّ اولی‌الامر هم الائمّه من آل‏محمد اوجب الله طاعتهم بالاطلاق، کما اوجب طاعته و طاعه رسوله، و لا یجوزان یوجب الله طاعه احد على الاطلاق الاّ من ثبتت عصمته، و علم انّ باطنه کظاهره و امن منه الغلط و الامر بالقبیح و لیس ذلک بحاصل فى الامراء و لاالعلماء سواهم، جلّ الله ان یأمر بطاعه من یعصیه او بالانقیاد للمختلفین فى القول و الفعل، لانّه محال ان یطاع المختلفون کما انّه محال ان یجتمع ما اختلفوا فیه و ممّا یدل على ذلک ایضا ان الله تعالى لم یقرن طاعه اولی‌الامر بطاعه رسوله کما قرن طاعه رسوله بطاعته الاّ و اولى‏الامر فوق الخلق جمیعا، کما انّ الرسول فوق اولی‌الامر و فوق سائر الخلق و هذه صفه ائمه الهدى من آل محمد  الذین ثبتت امامتهم و عصمتهم و اتفقت الامه على علوّ رتبتهم و عدالتهم.» <ref>مجمع البیان، ج ۳، ص ۶۴، بحارالانوار، ج ۲۳، ص ۲۸۴</ref>