نتایج جستجو

می‏‌توان گفت كه ولادت او در اواخر قرن سوم (حدود 295ق) اتفاق افتاد زیرا استاد او «ابن ابی‏‌الثلج بغدادی» در 325هجری وفات یافت. بنابراین وی در آن زمان به اندازه‌‏ای

جعفر بن قولویه قمی بوده است. تألیفاتی فراوان و نیکو داشته است‌که به گفته ابن عمید نظیر آن تاکنون نوشته نشده است. از جمله آثار او کتاب العباسی است‌که درباره

شده است. برخی از آثار وی عبارتند از: دلیل الطلاب؛ تنویر الحوالک علی ألفیة ابن مالک فی مجلد واحد؛ إفادة القارئ والسامع علی الدرر اللوامع فی مقرأ نافع؛ لباب

فراگیری علوم حدیث و حفظ آنها اهتمام ورزید که او را «حافظ» لقب داده‌‏اند. ابن عقده کوفی (م333ق) که خود در ضبط حدیث بی‌‏نظیر بود درباره او می‏‌گوید: «وی

امامی. وی از اساتید جعفر بن محمد بن قولویه است و از نظر رجالی در طبقه پدر ابن ‏قولویه قرار دارد بنابراین وفات او حدود 301هجری بوده است. از تاریخ ولادت و

نجاشی، ص74 شماره178؛ رجال ابن داود، ص231 شماره 48؛ خلاصه الاقوال، ص318 شماره 6؛ معجم رجال الحدیث، ج3ص205 شماره 1140؛ جمال الاسبوع، ابن طاوس، ص310؛ ایضاح الاشتباه،

ج3ص534، ذیل کلمه صرام؛ جامع الرواه، ج2ص419؛ خلاصه الاقوال، ص301شماره13؛ رجال ابن داود، ص221 شماره89؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص16؛ الفهرست، طوسی، ص277 شماره 876؛

رجال طوسی، ص409 شماره 5946؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص4؛ فضل زیاره الحسین(ع)، ابن شجری، ص88 حدیث 81؛ معجم رجال الحدیث، ج1ص252 شماره 255؛ نقد الرجال تفرشی، ج1ص81

البغدادی، ج8، ص430، دار الکتب العلمیة رویم بن أحمد طبقات الأولیاء، تألیف: ابن الملقن، ج1، ص39 الرسالة القشیریة، تألیف: القشیری، ص20

از کسانی که با وی هم ‏روزگار بوده‏‌اند می‏‌توان محمد بن علی عبدکی معروف به ابن عبدک جرجانی و «ابومنصور صرام» را نام برد که در مباحث کلامی با وی مخالفت کرده

زادگاه او و این‌که کجا پرورش یافته در دست نیست. تنها از معاصر بودن او با ابن همام اسکافی و شاگردان مشترکی که این‏ دو داشته‏‌اند، می‏‌توان حدس زد که وی

امیر حاجیان عراق در دوره متوکل عباسی بود. جد پدرش «محمدبن ابراهیم» معروف به ابن الامام از شاگردان ویژه جعفر بن محمد (صادق‌) بود. هم‌چنین جد اعلای او ابراهیم

هَمْدان‏ اتفاق افتاده است زیرا وی استاد ابوالحسن علی بن بابویه قمی بود و ابن بابویه در هَمْدان‏ در اواخر عمر او از او نقل حدیث کرده است. به گفته ذهبی وفات

خبری از ارتباط این‏ دو با یکدیگر گزارش نشده است جز این‌که هر دو از شاگردان ابن‌‏فضال بوده‏‌اند. از اساتید او غیر از آن‌چه گذشت علی بن حسن بن فضال (م290ق)

شرح وتفسير القرآن؛ الميسر في القراءات الأربع عشرة (بازنگری)؛ مختصر تفسیر ابن کثیر؛ مختصر تفسير القرطبی؛ الطب النبوي (تحقیق)؛ أدب الدنيا و الدين (شرح و

وی در ری و قم پرورش یافته و در این دو شهر تحصیلات خود را تکمیل نموده است. ابن حجر در لسان‌‏المیزان او را «شیخ شیعه» معرفی کرده و این مطلب حاکی از آن است

«علی بن احمد بن محمد دقاق» و «محمد بن موسی بن متوکل» معاصر بود و مشترکاً از ابن عون اسدی روایت دارند. از شاگردان او «احمد بن علی بن نوح سیرافی»(م410ق) است

المقال، ج2ص72، وج4ص421؛ جامع الرواه، ج1ص156؛ الذریعه، ج10ص216 شماره612؛ رجال ابن داود، ص64 شماره324؛ رجال نجاشی، ص121 شماره 311.

است آن است که شیخ صدوق در نقل روایت مذکور که به‏ صورت مشترک از او و معاصرش ابن ولید قمی، نقل کرده، اسم او را بر نام معاصرش مقدم داشته است و این گویای آن

سخن قاطعی گفت. از لقب «قمی» بر می‌‏آید که وی در قم اقامت داشت و از شاگردی ابن ولید قمی نزد او استفاده می‌‏شود که وی در اواخر عمر در آن‌جا مشغول تربیت شاگرد